λεφτά δεν έχει,γράμματα ναι

Αγαπητά μου εγγόνια,
Δεν ξέρω γιατί σας γράφω αυτό το γράμμα.Δεν ξέρω καν αν υπάρχετε,γιατί μπορεί να μην έκανα παιδιά και να πέθανα μόλις τελείωσα αυτό το θαυμαστό έντρυ.Είμαι όμως η γιαγιά σας,και σας έχω απευθυνθεί στο μυαλό μου κι άλλη μια φορά που κοιμόμουν ένα μεσημέρι.
Τα γηρατειά δε μου ταιριάζουν,είμαι σίγουρη,κι εσείς να ξέρετε ότι με δυσκολία θα με αναγνωρίζατε αν με βλέπατε όπως είμαι τώρα.Γιατί χτες ήπια δυό κρασιά κ μόλις καταβρόχθισα μπανόφι μιας βδομάδας και περιμένω τα αποτελέσματα.
 Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα όπως είναι στη δική σας εποχή.Αλλά δεν ήμασταν ξενέρωτοι.Ποτέ.Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε.
θα σας διηγηθώ αυτή την εμπειρία.Του να είσαι τη μία έτσι και την άλλη γιουβέτσι.
Όταν κάποια πράγματα συμβαίνουν συχνά στη ζωή,αποκτά κανείς έναν επαγγελματισμό στο χειρισμό τους.Θα ευχόμουν όμως να μην έλεγε κανείς ότι έτσι είναι καλύτερα.Έτσι απλώς είναι.Γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε να καταλάβει ο παρατηρητής ότι δεν χρειάζεται να μας παρηγορήσει;μπορούμε να ζήσουμε ό,τι είναι όπως είναι.
 Χτες βράδυ αντιλήφθηκα σε μεγάλο βαθμό τον αποκλεισμό που σου δημιουργεί ο φυσικός περιορισμός σου στο κεφάλι σου.Είναι μια βάρκα που γυρνά και τα λοιπά και τα λοιπά.Αλλά όπως και να χει αν κάποια στιγμή το νιώσεις αυτό και το πόσο υποκειμενική και αδύνατο να μεταφερθεί επακριβως είναι η σκέψη σου,τότε φτάνεις στο επίπεδο να καταλάβεις και κάτι ακόμη πιο τρομακτικό : τα μάτια σου είναι κρέας εγγόνι.Βλέπεις τα πάντα πίσω από ένα άλλο κομμάτι κρέας που το φροντίζεις ή το διαλύεις κάθε μέρα και διαρκώς ξεχνάς την υπαρξή του.ή μάλλον δεν τη σκέφτεσαι αρκετά με όλα της τα χαρακτηριστικά.Δεν πειράζει όμως,γιατί βοηθάει στη διατήρηση της οργάνωσης της ζωής χωρίς την αίσθηση των γηρατειών,η οποία μπορεί να έρθει πολύ πρόωρα αν κανείς σκέφτεται τρομερά συχνά το σαρκίο του και τα σπυριά που βγάζει πως είναι τμήμα πανοπλίας και άλλες ρομαντικούρες.Εγώ στην πραγματικότητα για σας θα είμαι πάντα η γιαγιά σας,θα με γνωρίσετε στο τέλος του παραληρήματός μου και ακόμα και τώρα που το γράφω αυτό,για σας είμαι η 22χρονη γιαγιά σας,γιατί έτσι είναι.
  Είναι ύπουλο πράγμα όμως ο ρόλος αυτός.έχουμε μυστικά.
δεν σας αφορούν και δεν σας ενδιαφέρουν,όταν εγώ όμως βλέπω όνειρα με τη δικιά μου γιαγιά να περπατάει έγκυος καταλαβαίνω την τρέλα που ζούμε.Και είμαι σίγουρη ότι ακούγομαι σαν μια απόλυτη τρελάρα τα βράδια μες το λεωφορείο που αποφασίζω ότι όλα αυτά θα πρέπει να τα μοιραστώ,αλλά τότε μόνο έχω δυο επίπεδα σκέψης.Το ένα είναι αυτά που λέω και το άλλο είναι το "θεε μου τι λέω.κοιτα δω κατάσταση" που το διασκεδάζει αυτό,γιατί το αεροπλανικό μεθύσι προκαλεί μια εσωστρέφεια που δε σου επιτρέπει να αντιληφθείς ποιος ακριβώς είναι αυτός που τα ακούει όλα αυτά,και που στην καλύτερη περίπτωση διασκεδάζει με την κατάστασή σου,όπως ο μέσα εαυτός.
ο εαυτός παιδιά μου είναι ένα μικρό σκουτεράκι,που πάνω του θα κάνετε μερικές βόλτες,και μετά ο δρόμος θα γεμίσει από κάτι άλλα,οπότε να το ξέρετε και να μην μπερδεύετε ποτέ τους ρόλους.
ελπίζω να μάθατε κάτι από εμένα σήμερα.Αν δεν μάθατε δεν πειράζει.Είναι παντελώς άχρηστο.έχω αλτσχάιμερ και οι γονείς σας είναι δίδυμοι,άσε που καπνίζω ακόμα και μάλλον είμαι αρκετά δυσάρεστη παρέα.


σας έυχομαι καλή σταδιοδρομία και καλή τύχη όταν αποκτήσετε κι εσείς δικά σας εγγόνια.

Η γιαγιά σας,Ρούλα