Ναι. μπηκε απο την εισοδο του σπιτιου κοιταξε γυρω της και καθισε στο πατωμα. Στην αρχη καθισε καπως νευρικα αλλα σταδιακα χαλαρωσε και αφεθηκε να ξαπλωσει. Ενιωσε σαν να την παταει απαλα μια ζεστη υγρη πρεσσα και να την σκεπαζει προστατευτικα για να μην κρυωσει. ξαφνικα η πρεσσα ανοιξε οπως ανοιξε ορθανοιχτα και η πορτα και ο ανεμος εισεβαλε μανιασμενα στο δωματιο. Το δωματιο ξεκινησε να κουνιεται περα δωθε και την πεταξε στον αριστερο τοιχο του κελιου 33. Εκει ξεκινησε να διαλυεται σε κομματια. Καθε ιστος εσπαγε με μπρουταλ φορς απο μια βιαιη μηχανη που ειχε κατασκευαστει μονο για να καταστρεφει, λιγο αιμα εμφανιστικε, μικροβια παντου χυνονται με το αιμα, αυτο-αναπαραγονται με τρομερη ταχυτητα, το αιμα μπαινει σε καθε αρμο απο το παλιο ξυλινο παρκε, ποτιζει τις σανιδες, εκει ξεκιναει ο θανατος του δωματιου, απο το ξυλο και την υγρασια, τα πατωματα φουσκωνουν, εκεινη διαλυεται ολο και περισσοτερο, διασπαται συνεχομενα σε υπο και μετα ερχεται το μαυρο κενο που σε φερνει πιο κοντα σε εμενα. Ωμη μπριζολα, σου το ειχα πει οτι δεν επρεπε να σε φαω. Ειδικα οταν παιρνεις τοσα χαπια. Ηρθε το τελος.
τι αλλο να κανω για να χαρω τις απλες στιγμες της ζωης το κερατο μου
geisha
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου