Το να εισαι θυμωμενος σημαινει οτι εχεις κατι να χασεις. Και ο φοβος? Που πηγε ο φοβος? Μοιαζω με εκεινον και εκεινον και εκεινον και εχω ξεκινησει να μας μπερδευω. Μεσα στο μυαλο μου αυτοματα κανω ο,τι θα εκανε εκεινος και εκεινος και εκεινος και δεν ξερω τι θα καναμε εμεις. Μου παιρνεις το δικαιο και τα κανεις ολα βρωμικα. Που θα βρεις το δικιο σου αυριο? Θα ηθελα να ειναι ευκολο να γινομαι μικρο παιδι. Το μονο που ηθελα ποτε. Και τωρα γιατι οχι? Γιατι τα ειχαμε πει ενα βραδυ οτι υπηρξα πολυ τυχερη καθως δεν αδειασε κανενας τον σκουπιδοτενεκε του μεσα στο παιδικο μου δωματιο. Και επρεπε να το πω αυτο για να μου το παρουν πισω. Τωρα κατοικουν οι σιδερωστρες. Ο,τι σκεφτεσαι καλο θα ηταν να μην το πετας ετσι. Σου το ειπα, μου το ειπα και εμενα πολλες φορες. Περιμενω να ερθουν οι δυο μιζεριες απο την πορτα και κοιταζω νευρικα αριστερο-μπροστα οποτε υπαρχει κινηση στο οπτικο μου πεδιο. Ο θυμος δεν εκανε ποτε τιποτα σοβαρο για χαρη μου, ο,τι βγηκε στο τελος ηταν αστειο και γελοιο και το μονο που προκαλεσε ποτε ηταν παροδικες τυψεις αλλων για το γεγονος του οτι γελασαν με κατι το οποιο δεν καταλαβαινουν αλλα ισως να εχει κατι απο βασιλακη καιλα. Το γελιο ειναι ο καλυτερος εχθρος και αν στενοχωριεσαι οταν το διαβαζεις δεν ξερεις που βαδιζες τοσο καιρο. Εγω ειμαι ξενη, θα ειμαι ξενη, εχω μαθει να ζω ετσι, και οσες φορες ηθελα να πιστεψω πως δεν ειμαι, ημουν ο χειροτερος ψευτης μπροστα στα μουτρα μου. Εσυ δεν εισαι. Μικροι συμπυκνωμενοι κυκλοι υπαρχουν παντου και το βλεπω καθε μερα να μου κουνιεται. Τι δουλεια εχουν τα ζαρια εκει που παιζουν ποκερ? Οταν πνιγεσαι μεσα στον μικρο σφιχτο κυκλικο περιποιημενο βουρκο σου καμια. Οταν σπανιως βλεπεις τι εισαι στον κοσμο μπορει να υπαρχουν περισσοτερα ενδεχομενα. Δεν θελω να ειμαι υπεραισιοδοξη.
Απο που εισαι εσυ παιδακι?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου