την τυχη

They sat together in the park
As the evening sky grew dark
She looked at him and he felt a spark tingle to his bones
It was then he felt alone and wished that he'd gone straight
And watched out for a simple twist of fate.

They walked alone by the old canal
A little confused I remember well
And stopped into a strange hotel with a neon burning bright
He felt the heat of the night hit him like a freight train
Moving with a simple twist of fate.

A saxophone someplace far off played
As she was walking on by the arcade
As the light bust through a-beat-up shade where he was waking up
She dropped a coin into the cup of a blind man at the gate
And forgot about a simple twist of fate.

He woke up the room was bare
He didn't see her anywhere
He told himself he didn't care pushed the window open wide
Felt an emptiness inside to which he just could not relate
Brought on by a simple twist of fate.

He hears the ticking of the clocks
And walks along with a parrot that talks
Hunts her down by the waterfront docks where the sailers all come in
Maybe she'll pick him out again how long must he wait
One more time for a simple twist of fate.

People tell me it's a sin
To know and feel too much within
I still believe she was my twin but I lost the ring
She was born in spring but I was born too late
Blame it on a simple twist of fate.

"Εκανα τα παντα, ο,τι μπορουσα, μονο απο δεντρα δεν κρεμιομουν, τοιχους δεν σκαρφαλωνα, εκανα τα παντα. αλλα τελικα εκανα τα παντα για να μην ειμαστε μαζι. Αν ημουν απλος και ηρεμος θα μπορουσαν να ειναι αλλιως τα πραγματα." ακουστηκε μεσα στο μπλε δωματιο που δεν θα ξαναδω ποτε και μετα γελασε ισως με το οτι το ειπε και το καταλαβε μετα απο τοσα χρονια που περασαν και μετα εφυγε. Και μου αφησε ενα δωρακι μεχρι την επομενη φορα να εχω να σκεφτομαι. Την επομενη φορα ομως θα εχει φυσηξει πολυ δυνατα, οπως εκεινη τη μερα που θυμαμαι παλια και ο,τι ειπα και ο,τι ειπε ο καθε ανθρωπος θα εχει ξεχαστει και θα ειμαστε λιγο χαρουμενοι ολοι για αυτο. Αλλα θα μπορω να θυμηθω εστω για μια στιγμη που θα φυγει, με την τεραστια μνημη μου, οτι τωρα καθομαι εδω και βλεπω τι εχω κανει σε αλλους και σε εμενα και ποσο μπορει να σε διαλυσει η τυχη γιατι αν ειχα φυγει και αν ειχες βγει απο την αλλη πορτα, δεν θα γνωριζα τιποτα απο ολα αυτα που ειναι και λιγα ουτως η αλλως,, δεν θα ενιωθα τιποτα και δεν θα εσπαγα το κεφαλι μου να βρω πού εσφαλα ή αν το destiny και το gravity ειναι απλως ετσι, χωρις να εξηγειται κατι. Δεν θα ηξερα οτι εγω τουλαχιστον θα εχω χασει και θα κοιμομουν, ήσυχα ή οχι, με ειλικρινες ενδιαφερον για το μελλον μου και για τις επιλογες μου και για το ποσο μπορω να ειμαι δημιουργικη αυριο, και οχι με αυτο το ψευτικο και ψυχαναγκαστικο περιπου ενδιαφερον που πιεζομαι να εχω για τον εαυτο μου για να βγαλω τις μερες και να μην τιναχθουν εστω και τα λιγα πλανα απο αυτα που βαζει καποιος στο μυαλο του, στον αερα. Με λιγη υπερβολη αυτα, και ας μη θυμομαστε τιποτα ποτε ξανα