Μμμμμααααααχχχχχααααααχ και εγω?

Γιατι σερνονται ω ο οω?
Υψηλης κυριαρχικης τασης αυτοσυγκεντρωση. ΚΡΥΟ! (σαν να απευθυνεσαι σε καποιον) που ξεκιναει απο τον αυχενα και εξαπλωνεται παγωνοντας την κεφαλα σου. Μεσα στην προσπαθεια να περπατησεις οσο πιο γρηγορα χωρις να τρεξεις για να κοιμηθεις και να σταματησουν να κουνιουνται σαν μαουνες τα μπαζα της εγκεφαλικης ψυχοτραλαλα σου. Βλεπω τα δεντρα, βλεπω και την κοιλαδα. Μετα ερχεται ο αραουζινγκ πονος στην πλατη κεντρικα, εκει που ειχε το συντριβανι και περιμενα το αλτερ καρελια να παμε στους ασπρους καμπους. Ξαπλωνω πανω στο γρασιδι και βλεπω τον βασανιστικο ηλιο να πεφτει, κουρασμενος, αδειος και ευτυχης γιατι ειμαι ξενος σε μια πολη που δεν ενδιαφερεται για εμενα και δεν με ενδιαφερει. Αγνοειται η υπαρξη μας και αγνοω την υπαρξη οποιουδηποτε θα εφερνε λιγη υγεια και λιγη γκαχ γκουχ ελευθερια απο τα κελια που με αγαπη εχω χτισει για να ειμαι ο αυτοκρατορας σε αυτον τον χωρο.
Δεν θελω να ειμαι φιλος σας, ουτε εχθρος σας ουτε τιποτα. Δεν θελω να γνωρισω καινουργια μπουντρουμια ουτε δαση ουτε καλογυαλισμενα στρατοπεδα συγκεντρωσης οπου ο καθενας θα καρφωνει  λουλουδακια πανω του. Ειναι κουραστικες αυτες οι διαδικασιες χρυση μου. Θελω ο,τι μαθαινω να το σπαω σε κομματια και να το πεταω στα σκουπιδια και μετα απο λιγο καιρο να το παιρνω και να το μασαω και να το φτυνω και μπλιαχ πραγματα μεταφορικα. Θελω να μου φτιαξετε τη μπανιερα κυρια μιχαλου. Το τί θελεις βεβαια δεν μας αφορα. Οπως η προστασια σου ειναι κατι το οποιο δεν μου περασε ποτε απο το μυαλο, γιατι δεν εισαι εσυ ο στοχος. Υπηρχες δεν υπηρχες οι μερες ηταν ιδιες και οι πολλες οι βιδες δεν εβαλαν μυαλο. ΩΠΑ! Αν κατι πηγαινε στραβα σε ο,τι ηλιθιο στοχο μπορει να θεσει ενα εφηβικο μυαλο, η ζωη μπορει να ηταν πολυ καλυτερη. Αλλα ειμαστε η λεγεωνα του αυτοφτιαξιματος. Δεν υπαρχει πουθενα ικανοποιηση. Ειστε ηθελα να πω, εμεις ικανοποιουμαστε απο οποιαδηποτε λεπτομερεια μπορει να προσεξουμε στο πιο απλο φως της ανοιξιατικης ημερας που φυτρωνει μεσα στο μυαλο του γειτονα. Αν κατι πηγαινε στραβα στο να σε τραβανε απο τα μαλλια και να σε πετανε σε τοιχους αυτοι που σου σφιγγουν το χερι, η ζωη θα ηταν ηδη ντεντ i'm telling you man, dead as can be.
Σε ενα απο εκεινα τα πηγαινε-ελα, ΛΑ! ΛΑ! ωπα! ειχε μολις ξεκινησει να σκοτεινιαζει σου λεω και ηταν αυτος ο δρομος, ο αγαπημενος μου δρομος και ηταν Σεπτεμβριος παλια φιλαρακο μου ειχε ζεστη και οι ανθρωπο εκαιγαν χορτα παντου γιατι ετσι κανεις business στο χωριο μου και αυτη η ικανοποιηση που νιωθεις οταν ξερεις πως η σιωπη ειναι ουαν γουει στρητ και "αυτο που μου λειπει περισσοτερο απο εκει ειναι το να οδηγεις και να πηγαινεις μονο ευθεια για miles και miles στον ανοιχτο δρομο μπουμπου." Και ας εχεις μεθυσμενους ινδιανους ντυμενους μυρμηγκια να χορευουν στην αυλη σου.
Ας γραψω την προσευχη μου τωρα, αργα, σταθερα και ρυθμικα και αργα και πιο αργα και...
geisha