Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για Δαναούς

Το λαδι νερο δε γινεται. Αφαιρετικα, αφεθηκα στο παλιρροικο κυμα, παλικαρισια σαν τα ψηλα τα κυπαρισσια. Ειμαι ο ευεργετης των φαρμακειων.
Το αιμα μας κραταει σφιχτα δεμενους πανω σε κορμους δεντρων. Ειδα τα χερια μου ματωμενα μια παρασκευη που δεν ηταν τυχερη. Τιποτα δεν ειναι τυχερο αυτον τον καιρο. Αλλα στα αρχιδια μας κυριε, εχουμε δει χειροτερα, εχουμε βιωσει χειροτερα, εχουμε λουστει ο,τι εχουμε κανει πολλες φορες. Η ζωη ειναι δυσκολη Δημητρα. Ενταξει γερο, το ξερω. Αλλα να ξερεις οτι ποτε δεν θα σταματησει να υπαρχει η αισιοδοξια που βγαινει σαν σταγονα απο τη συριγγα της απαισιοδοξιας μου. Εχω το πιο γερο στομαχι και ακομη και αν ενα γκαβισκον θα με εκανε να δω πιο καθαρα, αρνουμαι να το παρω γιατι αντεχεις και ετσι και βλεπεις καθαρα μεσα στη νυχτα. Ο πρωτος μου εαυτος ξυλοκοπει αγρια τον δευτερο αυτη τη στιγμη. Ο δευτερος εχει πεσει στο πατωμα με ενα διαλυμενο γονατο, 3 σπασμενα πλευρα και ενα εξαρθρωμενο σαγονι. Και αυτο ειναι νικη γαμω. Ο τριτος εαυτος παντα χαιρεται οταν νικαει ο πρωτος γιατι ετσι θα μπορει να βγαινει συγκεντρωμενα οταν θα εχει ηλιο και το δοχειο ολων αυτων θα πηγαινει να βρισκει τις φιλεναδες του.
Always trust a James, trust a Jack, don't trust a what.
A what?
Ο ηλιος σε καρφωνει σε σκονισμενα πατωματα, σε αφηνει ακινητοποιημενο για να απολαυσεις τη μικρη στιγμη που κατι ειναι διαφορετικο μεσα στην κρυα μερα. Ειναι το μικρο μπισκοτο που δινεις στο σκυλο σου, αν ο σκυλος σου ειναι μικρουλης φλωρακος και ζει μεσα στο σπιτι. Τι σου λεει η σκυλα σου για εμενα.
Καθε φορα που σε σκεφτομαι καινουργια-καινουργια μου φιλη μπερδευομαι. Η παλια καινουργια μου φιλη παλιωσε πια! Αλλα παντα θα ειναι η καινουργια μου φιλη γιατι οσο και αν δεν θελω να το παραδεχτω ειναι και θα ειναι μια. Ποτε δεν καταλαβα την εφηβικη μανια σου να κρυβεις πραγματα, ποτε δεν καταλαβα γιατι επρεπε να γινονται ολα τοσο δυσκολα και μπερδεμενα, ποτε δεν καταλαβα γιατι δεν διωχνεις τοσους ανθρωπους που σερνεις στο κλουβι σου τοσο καιρο, αλλα καταλαβα τα παντα για εσενα γιατι εισαι εγω αλλιως. Ειχε τοση ομιχλη και βαριομασταν να βρεθουμε αλλα βρεθηκαμε και δεν ειχαμε ορεξη να κανουμε τιποτα. Οι δρομοι ηταν τελειως αδειοι και σκεφτηκα πως αυτη η πολη ειναι θανατος τις κυριακες. Τα ηλιθια κιτρινα φαναρια και τα χριστουγεννιατικα φωτακια στη στοα εκαναν φωτεινα συννεφα και το μονο που θελαμε ηταν να παμε σπιτια μας. Η σκεψη μας ηταν παντα κοινη και οσο και αν θελεις να διαγραψεις εποχες, συμπεριφορες, λαθος πραγματα που φανηκες, λαθος πραγματα που ειπες και εκανες, λαθος πραγματα που δεν εκανες ποτε, εμενα αυτο με εκανε αυτο που ειμαι. Δεν θα ηθελα καμια μερα πισω απο τις χιλιαδες πεταμενες στα σκουπιδια, οσο και αν τις θελω ολες. Δεν θα ηθελα να ειμαι καπου αλλου, οσο ασχημα και βασανιστικα και αν σηκωνομουν το πρωι απο το κρεβατι, δεν θα ηθελα να ειχα μιλησει σε κανεναν, οσο και αν χρειαζομουν καποιον να καταλαβει αν εχω αρχισει να τρελαινομαι ή αν απλως σκεφτομαι τοσο πολυ που ολα πια τα βλεπω σαν αιωρουμενα ροκανιδια στο κενο.
Αγαπητη εγω, νουμερο ενα δυο και τρια, γραφω λιγα απο τα πραγματα που δεν προκειται να ξεστομισω ποτε με δυνατη φωνη. Αληθεια σου λεω, δεν ξερω αν θα ειναι καλυτερα απο σημερα για εσενα. Ο φοβος θα σου ριχνει χαστουκακια μια στο τοσο, πυκνα ή αραια. Αλλα ξερουμε οτι οσο αναποτελεσματικο και αν ειναι το να πιστευεις σε κατι μεσα στην τυφλα, οσο εμμονικα αντιπαραγωγικος και αν γινεσαι, θα ελπιζουμε παντα ρε μουνια. Γαμω τη θυρα 7
geisha