ΤΡΟΥ ντετεκτιβ

Σκέφτομαι το θάνατο.Ή μία άλλη πρόταση που μου ερχόταν μέχρι να μπω και να τη γράψω,αλλά τώρα έφυγε.Και σκέφτομαι πως είναι μάταιο να είσαι ένας,όπως και να είσαι δύο και ιδιαίτερα το να είσαι μία πεδιάδα.
Η μάνα μου μου είπε ότι είμαι πολύ μικρή για να τα σκέφτομαι αυτά,αλλά εξαπλώνονται σαν ιός.
Μύρισα ένα βιβλίο πριν και μου ήρθε από το πουθενά η εικόνα του πράσινου ξύλινου θρανίου που είχαμε στην έκτη δημοτικού,που ήταν από τα παλιά υπερυψωμένα με ένα ενιαίο κάθισμα και για τους δύο αντιπάλους και είχαν μια μικρή κλίση και θήκη για το μολύβι.Σ'αυτά τα θρανία ήταν πιο εύκολο να έχεις κρυφά πράγματα,γιατί εκτός από την κλίση που βοηθούσε, το ραφάκι τους από κάτω ήταν ξύλινο και δε φαινόταν τίποτα,όχι όπως στα θρανία με τη σχάρα.Και φυσικά αυτό το μικρό έπος χωριζόταν στα δύο με γραμμή.
Μετά θυμήθηκα ότι έχω εικόνες από ένα σωρό ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω πατσάς.
μορταδέλα
κέτσαπ
ηλεκτρική σκούπα
τσιγάρα καρέλια
λουλούδια
χορτόπιτα
ψάρια
λάσπη
γάτες
μονόχρωμα ρούχα σε χοντρά μπούτια.
Ζωές που μένουν στάσιμες και που νιώθω ότι τους χρωστάω κάτι.
νιώθω πολύ βαριά
είμαι πολύ βαριά.
ακούω τη γειτόνισα να μουρμουρίζει νυσταγμένα.
Να ξερες γειτονισα ποσο συχνά σε αναφέρω στο σκαμπώ.
Μήπως έχω κάνει λάθος;
Παρασύρομαι τόσο εύκολα