7 ηλιοι πανω απο τα κεφαλια μας

Καλησπερα
Γεια σας
Βλεπεις οτι δεν μπορει να μιλησει, το ιδιο θα συνεβαινε και σε εμενα.
Καθισαμε στο ιδιο τραπεζι μου μιλουσε για παρα πολλη ωρα και δεν μπορουσα να κανω τιποτα αλλο απο το να κουναω το κεφαλι μου εχοντας καρφωσει το βλεμμα μου στα μαρουλια. "Θα ηθελα να μη σκεφτομαι τοσο βαρια πραγματα", σκεφτηκα και συνεχισα να κουναω το κεφαλι μου με το ιδιο καρφωμενο προβληματισμενο βλεμμα στα μαρουλια. Μετα πηρα ενα κοτσανι απο μεντα και αρχισα να το κοβω νευρικα προσπαθωντας να συγκρατησω το ουρλιαχτο "δεν αντεχω να τα σκεφτομαι ολα αυτα". Δεν αντεξα να ακουω οτι πρεπει να φυγω. Μετα ηρθε η ωρα να μιλησω και εγω και δακρυσα και μετα δακρυσαμε μαζι για λιγο και ενιωσα αβολα που και καποιος αλλος δακρυζε και αυτοι που καθονταν στο διπλανο τραπεζι μαλλον θεωρησαν οτι μας συνεβαινε κατι πολυ κακο. Οι μαγκες κοιταζουν στα ματια οταν μιλανε, εμεις ντρεπομαστε. Φοβομαστε. Μεσα απο ολη την ηθηκολογια σε μετρο σε δρομους σε ντουζιερες, οταν βουρτσιζω τα στραβα μου δοντια, οταν σε ακουω και σκεφτομαι καταληγω στο οτι οποιος δεν κινειται μεσα στην αμμο πρεπει να αποχωρηστει μεγαλα κομματια της καλοσυνης του για παντα και αυτο ειναι η θλιψη. Και οντως αν προσπαθουσαμε να καταλαβουμε λιγο τον αλλον, θα αγαπιομασταν περισσοτερο.
Σαν βρεγμενη γατα κατεβαινω κατω και βλεπω ανθρωπους που συγχωρουν γιατι τους ειπες την αληθεια. Μεσα απο αυτο ειδα τι μπορει να κανει καποιος σε αλλους για εσενα. Μου ειπε να φυγω λοιπον και μου το ειπε αυστηρα και ξεκαθαρα. "Φυγε". Αλλα μετα μου ειπε να ειμαι κοντα σε μια περιγραφη του εσυ. Και μπερδευτηκα μα την παναγιτσα. Και οταν μου το λεει καποιος αλλος το καταλαβαινω καλυτερα και νιωθω οτι εχω χασει κατι τεραστιο. Και εχουμε χασει κατι τεραστιο οπως νιωθω? Η' θα γινει ψοφιος κοργιος το μεσα μου και δεν θα το ψαχνω πια. Με πλυση εγκεφαλου, σαν να τρως μισο πορτοκαλι. Και οταν μου ειπε να φυγω δεν ηθελα να ακουσω τιποτα ασχημο. Ο υπερπροστατευτισμος (οι λεξεις εχουν χασει οποιαδηποτε αισθηση λογικης) που τρεφω δεν μπορει να δεχτει τιποτα τετοιο. Και μετα μου ειπε να μεινω μην καταλαβαινοντας οτι μου ειπε να μεινω. Και ο,τι και να κανω εχει ξεφυγει απο τα χερια μου και αφηνεται στην τυχη. Μεσα στο κεφαλι μου εχουν σπασει εκατομυρια πλακακια. εκατομμυρια πιατακια κουταλακια ποτηρακια και κουπακια και πεταει ζαχαρη παντου. Αν ηξερα τι ηθελα να κανω, θα ηταν περιεργο. Δεν θελεις να πετυχεις δημητρα, γιατι δεν το εχεις αναγκη μητσο γιατι δεν γεννηθηκες μεσα σε αυτο δημητρα και μητσο, οποιος θελει να πετυχει καλα κανει, αλλα δημητρα δεν ειναι για εσενα αυτα, εσυ θελεις απλως να το βγαζεις απο μεσα σου και ας μην το πιανει κανεις. Και αν με ηξερες λιγο καλυτερα, θα εκλαιγες μαζι μου τωρα?
Θα εισαι χαρουμενη οταν θα κανεις τους αλλους ευτυχισμενους.
θελω να το βγαλω απο μεσα μου αλλα δεν εχω ιδεα τι ειναι. Και πως θα το βγαλω απο μεσα μου. Ξαφνικα βλεπω κοινα αναμεσα στα πιο απροσμενα σκυλακια και τα χερια μου πιανουν τον αερα και τον κρατανε πολυ σφιχτα καθε βραδυ που πεφτω για υπνο.
Πεταγομαι πανω και στριφογυρναω στον αερα και μετα πεφτω ξανα στο πιο σκληρο κρεβατι με προορισμο να σου τσακισει ολη την αυτοπεποιθηση.
Για λιγο φευγει, οι προσπαθειες να με σπασω ειναι ανεπιτυχεις αλλα αποφευγω το σφιχταγκαλιασμα με τον κυνισμο οπως ο διαολος την καλημερα.
Βενεζουελα ρε μπιπς