Δεν πάω εκεί τώρα

Προκειμενου να καταλαβεις τί θα συμβεί μπορω να σου δειξω την τελευταια βλακεια που εφτιαξα, να δεις ποσο χρονο μου πηρε και να σου πω και τον τιτλο της. Θα ηταν πολύ ευκολο. Μπορω να σου πω τι συνεβη τον προηγουμενο χρονο την ανοιξη, μπορω να σου πω τι συνεβη τον προηγουμενο χρονο τον χειμωνα και το καλοκαιρι. Ενας ενας πεφτουμε κατω και χτυπιομαστε.
Αλλα σε παρακαλω χρυση σκουληκαντερα, μην το κανεις. Μην το κανεις, μη.
Γιατι θα φευγιο. Και δεν ειναι ωραιο να εισαι μονος το καλοκαιρι. Παρε από εμένα, δεν ειναι ωραιο.
Το τοπιο ειναι χαλι μαυρο οπως το χωραφι που επρεπε να περπατησουν μεσα στη μαυρη νυχτα και ειχε ομιχλη και τα ποδια σου βυθιζονται. Το ξερω.
Ηρθε η μερα που την ξαναβρηκα και της εδωσα το αγαπημενο μου πραγμα. Το μονο πραγμα που εφτιαξα ποτε για να δειξω την πονεμενη μου καρδια και την αγαπη και τετοια αιχμηρα πραγματα και ποσο δυνατα και απολυτα ειναι αυτα τα αιχμηρα πραγματα και φωτιστικα και μονοδρομικα και τα λοιπα. Δεν το ειχα φτιαξει για εκεινη αλλα της το εδωσα γιατι ενιωθα παντα πως υπηρχε μια χοντρη κλωστη απο ο,τι μας φτιαχνει που ηταν αναμεσα μας κοινη. Και παρα το γεγονος οτι δεν θα μπορουσαμε να απεχουμε περισσοτερο, με οποια εννοια μπορει να φανταστει κανεις, ενιωθα πως εκεινη την ωρα θα καταλαβαινε τι ηταν αυτο που της εδωσα και θα εδειχνε την ιδια χαζη ευαισθησια και τον ιδιο παιδιαστικο σεβασμο που εδειξα εγω για τον τροπο που θεωρησα οτι αυτη η κοινη κλωστη με διαμορφωσε θετικα και αρνητικα. Και πιστευα πως θα καταλαβαινε την απλοτητα και τα κενα και τα γεματα. Και αυτη μου ειπε ευχαριστω αλλα εβλεπα οτι δεν το εννοουσε. Και μετα μου ειπε γελωντας: "Απο ολα τα καλα, μου εδωσες το κακό". Και εκει το επιασα αλλα το αγνοησα για να μην χασω ολες τις μπουρδες που σκεφτηκα ανα τους καιρους και τα συναισθηματα, εμεινα λιγο λεγοντας μαλακιες και γυρισα σπιτι κουρασμενη ενω απο μεσα μου γελουσα και κοροιδευα την κατασταση με μια παραλληλη θλιψη σαν την μεγαλη πεμπτη γιατι-φανταζομαι πως ολοι οι ανθρωποι την εχουν βιωσει αυτην την παπαριτσα οποτε νιωθουμε το γιατι και δεν χρειαζεται να το αξηγησω, αν και στν εαυτο μου μιλαω οποτε παλι δεν χρειαζεται να το εξηγησω γιατι ξερω τι ειναι οπως γνωριζω την παλαμη μου. Μετα ξεψυχισμενα σαν να ετρεχε καποιος στον μαραθωνιο αναστασης των παλαιων χρονων αντηχησαν στις αυταρες μου οι λεξεις "αταλαντη θεατρινα".
Τουλαχιστον, αχαριστος δεν υπηρξε ποτε ο εγω.
αυτα.

γκεισα.