Χωρίς το σκύλο του γείτονα

Με γυαλιστερες επιστρωσεις αγνωστων στοιχειων που θελω να γρατσουνισω, κλεινουν ενας ενας. Ο,τι και αν νομιζω ξερω ηδη οτι ειναι λαθος και ο,τι και αν νομιζεις ξερω ηδη οτι ειναι λαθος γιατι υπαρχει κυλιση και οχι το αλλο πανω στα βραχακια του σφαλματος. Ο,τι χρωσταμε προσπαθουμε να το ξεπληρωσουμε. Δεν ειμαι ικανος να πω οτι χρωσταω τιποτα φυσικο γιατι δεν εχω τιποτα φυσικο που ειναι δικο μου και τι ειναι δικο σου και δικο μου κανεις δεν ξερει. Η τραπεζα ειναι εδω για εσενα..
Ελπιζω πως δεν θα υπαρχει αναγκη για μετανοια γιατι πρεπει να σκοτωσω τελειως οποιοδηποτε πραγμα που παραπεμπει σε εγωισμο και αυτο το λεω με την ψυχη στο στομα καθως δεν ξερω αν βρισκομαστε σε καλο δρομο. Η στροφη ειναι φαινομενικα τελειως ελευθερη στο τωρα και τελειως ανελευθερη γιατι εχω την ταση να τιθεμαι στον εαυτο μου προσβλητικα καθε φορα που δεν εχω κατι και αυτο το κανω επιτηδες γιατι δεν ξερω γιατι, γιατι? Εγω δεν θα το εκανα ποτε αυτο ακουσα, δεν ισχυε, εγω δεν θα το εκανα ποτε αυτο ειπα, δεν ισχυε και αυτο που νιωθουμε τωρα ειναι οτι καποιος ειχε δικιο, εσύ,  πολλα ειναι χυδαια εκει και οι ηλιθιες ερωτησεις σχετιζονται παντα με το τι θελεις να δωσεις και τι θελεις να παρεις και τι ειναι πιο σημαντικο, αλλα δεν υπαρχουν απαντησεις για ηλιθιες ερωτησεις και αν σταματουσε καποιος να νιωθει με αυτον τον τροπο ισως κατι να μπορουσε να αλλαξει στη στρατοσφαιρα. Η πορτογαλλια ειναι μια χωρα αφημενη στην καθολικη παρακμα των αιωνων αλλα προστατευμενη σαν τεθωρακισμενο leopard απο τετοιου ειδους φαινομενα. Και τι να πω και τι να πεις και τι να πουμε, να πουμε οτι λυπομαστε για το οτι αποφευχθηκε η επαφη με την αληθεια, δεν εχει σημασια, επρεπε να φερω την αληθεια σε ο,τι ημαστε και οχι να φερω ο,τι ημαστε στην αληθεια. Λυπαμαι για τον οπλισμο μου που κατερευσε σε εναν βαθμο πολυ καιρο πριν και θεωρησα οτι με λιγη αφαιρεση του εαυτου μου απο εμενα θα ηταν ενταξει. Λυπαμαι που ο οπλισμος μου δεν εχει γινει ακομη εγω, λυπαμαι που ξεκινησα μικρους προορισμενους για μισο-ικανοποιηση αλλα ουτε κατα προσεγγιση ψυχοβγαλτες που ηξερα οτι θα πιεζομουν με ανυπομονησια και λαθος σκεψεις να τελειωσω. Ας μη μιλησουμε ομως για το λυπαμαι και δεν λυπαμαι γιατι θα βρεθουν. Χαρισε τα στον γειτονα, σε μεσα απο ποιον. Απο εδω ελπιζει οτι ο,τι νιωθει θα μπορουσε να φτασει εκει σαν μια γραμμη που τρεχει απο τον εναν στον αλλον σαν ημικρανια, σαν κατι που ενιωσες οτι ειναι οικειο και μεχρι να καταλαβεις δεν υπαρχει πια. Θελεις αποφαση χωρις ενοχες και θελεις αποφαση χωρις να κατηγορεις. Ο χρονος εδω γινεται λιγος και δεν θελω να το κανω με τα ιδια αισθηματα, δεν θελω να καει το χερι μου και το να κρατας τον εαυτο απ'εξω απο αυτο που θα ηθελαν ολοι να ειναι η επιστροφη της παιδικης τους φωτιας (ναι, εγω τον εκαψα τον καναπε απο περιεργεια και ειμαι ετοιμος να υποστω τις συνεπειες) δεν συνεπαγεται τιποτα, ειδα τον τετοιον να το κανει και τωρα μπορω να το καταλαβω. Παντα ξερεις αν θελεις να επιστρεψεις.
Σαν αλλος εγω ηταν ολα αστεια αλλα κανεις δεν πιστευει αυτον που γκρινιαζει συνεχεια.