Superman, τί φάση?

Είδα μισό το μαν οφ ατσαλι.
Τι ειναι αυτα τα βιομηχανο-μεσαιωνικα?
Τι ειναι αυτα τα γκιγκερ?
Γιατι?
Θα γραψω ενα μυθιστορημα για τις συνομιλιες του κλαρκ κεντ με τον τζορ ελ.
It hurts, doesn't it? Συγκινηθηκα.
Δεν γυριζετε το alien μουστοκουλουρα.
Τι εχω παθει και ασχολουμαι με τετοιες μπαρουφες?
Το πηρα πατριωτικα το θεμα
Η πρωτη ταινια γαμουσε και η καθρεφτοποιηση ηταν πολυ πιο ακραια σεναριακα και οπτικα και οδοντιατρικα απο την ψευτοψηφιακη μουμια.
Πιο πολλα εφε την επομενη φορα σε ασχετα πραγματα να βαλετε.
Ο ηθοποιος ωραιος ειναι. Δεν ειναι αριστουρημα η ερμηνειτσα αλλα ειναι ωραιος (η πρωην διπλανη μου γνωστη και ως παπια θα ελεγε οτι ειναι σαν κορμος δεντρου).
Τωρα θα δω και το καινουργιο σπαιντερμαν.
Υγ. αν δεν χωθει μια γκομενα σε μια ταινια με σουπερ ηρωες θα καταστραφει ο πλανητης μαγκα σκηνοθετα-σεναριογραφε και λοιποι? ε? ε?
Ο σουπερμαν ειναι το μανιφεστο των εσωτερικων παλεων.
Νομος ειναι το δικιο του πλανητη (κρυπτον)

7 ηλιοι πανω απο τα κεφαλια μας

Καλησπερα
Γεια σας
Βλεπεις οτι δεν μπορει να μιλησει, το ιδιο θα συνεβαινε και σε εμενα.
Καθισαμε στο ιδιο τραπεζι μου μιλουσε για παρα πολλη ωρα και δεν μπορουσα να κανω τιποτα αλλο απο το να κουναω το κεφαλι μου εχοντας καρφωσει το βλεμμα μου στα μαρουλια. "Θα ηθελα να μη σκεφτομαι τοσο βαρια πραγματα", σκεφτηκα και συνεχισα να κουναω το κεφαλι μου με το ιδιο καρφωμενο προβληματισμενο βλεμμα στα μαρουλια. Μετα πηρα ενα κοτσανι απο μεντα και αρχισα να το κοβω νευρικα προσπαθωντας να συγκρατησω το ουρλιαχτο "δεν αντεχω να τα σκεφτομαι ολα αυτα". Δεν αντεξα να ακουω οτι πρεπει να φυγω. Μετα ηρθε η ωρα να μιλησω και εγω και δακρυσα και μετα δακρυσαμε μαζι για λιγο και ενιωσα αβολα που και καποιος αλλος δακρυζε και αυτοι που καθονταν στο διπλανο τραπεζι μαλλον θεωρησαν οτι μας συνεβαινε κατι πολυ κακο. Οι μαγκες κοιταζουν στα ματια οταν μιλανε, εμεις ντρεπομαστε. Φοβομαστε. Μεσα απο ολη την ηθηκολογια σε μετρο σε δρομους σε ντουζιερες, οταν βουρτσιζω τα στραβα μου δοντια, οταν σε ακουω και σκεφτομαι καταληγω στο οτι οποιος δεν κινειται μεσα στην αμμο πρεπει να αποχωρηστει μεγαλα κομματια της καλοσυνης του για παντα και αυτο ειναι η θλιψη. Και οντως αν προσπαθουσαμε να καταλαβουμε λιγο τον αλλον, θα αγαπιομασταν περισσοτερο.
Σαν βρεγμενη γατα κατεβαινω κατω και βλεπω ανθρωπους που συγχωρουν γιατι τους ειπες την αληθεια. Μεσα απο αυτο ειδα τι μπορει να κανει καποιος σε αλλους για εσενα. Μου ειπε να φυγω λοιπον και μου το ειπε αυστηρα και ξεκαθαρα. "Φυγε". Αλλα μετα μου ειπε να ειμαι κοντα σε μια περιγραφη του εσυ. Και μπερδευτηκα μα την παναγιτσα. Και οταν μου το λεει καποιος αλλος το καταλαβαινω καλυτερα και νιωθω οτι εχω χασει κατι τεραστιο. Και εχουμε χασει κατι τεραστιο οπως νιωθω? Η' θα γινει ψοφιος κοργιος το μεσα μου και δεν θα το ψαχνω πια. Με πλυση εγκεφαλου, σαν να τρως μισο πορτοκαλι. Και οταν μου ειπε να φυγω δεν ηθελα να ακουσω τιποτα ασχημο. Ο υπερπροστατευτισμος (οι λεξεις εχουν χασει οποιαδηποτε αισθηση λογικης) που τρεφω δεν μπορει να δεχτει τιποτα τετοιο. Και μετα μου ειπε να μεινω μην καταλαβαινοντας οτι μου ειπε να μεινω. Και ο,τι και να κανω εχει ξεφυγει απο τα χερια μου και αφηνεται στην τυχη. Μεσα στο κεφαλι μου εχουν σπασει εκατομυρια πλακακια. εκατομμυρια πιατακια κουταλακια ποτηρακια και κουπακια και πεταει ζαχαρη παντου. Αν ηξερα τι ηθελα να κανω, θα ηταν περιεργο. Δεν θελεις να πετυχεις δημητρα, γιατι δεν το εχεις αναγκη μητσο γιατι δεν γεννηθηκες μεσα σε αυτο δημητρα και μητσο, οποιος θελει να πετυχει καλα κανει, αλλα δημητρα δεν ειναι για εσενα αυτα, εσυ θελεις απλως να το βγαζεις απο μεσα σου και ας μην το πιανει κανεις. Και αν με ηξερες λιγο καλυτερα, θα εκλαιγες μαζι μου τωρα?
Θα εισαι χαρουμενη οταν θα κανεις τους αλλους ευτυχισμενους.
θελω να το βγαλω απο μεσα μου αλλα δεν εχω ιδεα τι ειναι. Και πως θα το βγαλω απο μεσα μου. Ξαφνικα βλεπω κοινα αναμεσα στα πιο απροσμενα σκυλακια και τα χερια μου πιανουν τον αερα και τον κρατανε πολυ σφιχτα καθε βραδυ που πεφτω για υπνο.
Πεταγομαι πανω και στριφογυρναω στον αερα και μετα πεφτω ξανα στο πιο σκληρο κρεβατι με προορισμο να σου τσακισει ολη την αυτοπεποιθηση.
Για λιγο φευγει, οι προσπαθειες να με σπασω ειναι ανεπιτυχεις αλλα αποφευγω το σφιχταγκαλιασμα με τον κυνισμο οπως ο διαολος την καλημερα.
Βενεζουελα ρε μπιπς

ΤΡΟΥ ντετεκτιβ

Σκέφτομαι το θάνατο.Ή μία άλλη πρόταση που μου ερχόταν μέχρι να μπω και να τη γράψω,αλλά τώρα έφυγε.Και σκέφτομαι πως είναι μάταιο να είσαι ένας,όπως και να είσαι δύο και ιδιαίτερα το να είσαι μία πεδιάδα.
Η μάνα μου μου είπε ότι είμαι πολύ μικρή για να τα σκέφτομαι αυτά,αλλά εξαπλώνονται σαν ιός.
Μύρισα ένα βιβλίο πριν και μου ήρθε από το πουθενά η εικόνα του πράσινου ξύλινου θρανίου που είχαμε στην έκτη δημοτικού,που ήταν από τα παλιά υπερυψωμένα με ένα ενιαίο κάθισμα και για τους δύο αντιπάλους και είχαν μια μικρή κλίση και θήκη για το μολύβι.Σ'αυτά τα θρανία ήταν πιο εύκολο να έχεις κρυφά πράγματα,γιατί εκτός από την κλίση που βοηθούσε, το ραφάκι τους από κάτω ήταν ξύλινο και δε φαινόταν τίποτα,όχι όπως στα θρανία με τη σχάρα.Και φυσικά αυτό το μικρό έπος χωριζόταν στα δύο με γραμμή.
Μετά θυμήθηκα ότι έχω εικόνες από ένα σωρό ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω πατσάς.
μορταδέλα
κέτσαπ
ηλεκτρική σκούπα
τσιγάρα καρέλια
λουλούδια
χορτόπιτα
ψάρια
λάσπη
γάτες
μονόχρωμα ρούχα σε χοντρά μπούτια.
Ζωές που μένουν στάσιμες και που νιώθω ότι τους χρωστάω κάτι.
νιώθω πολύ βαριά
είμαι πολύ βαριά.
ακούω τη γειτόνισα να μουρμουρίζει νυσταγμένα.
Να ξερες γειτονισα ποσο συχνά σε αναφέρω στο σκαμπώ.
Μήπως έχω κάνει λάθος;
Παρασύρομαι τόσο εύκολα

Χωρίς το σκύλο του γείτονα

Με γυαλιστερες επιστρωσεις αγνωστων στοιχειων που θελω να γρατσουνισω, κλεινουν ενας ενας. Ο,τι και αν νομιζω ξερω ηδη οτι ειναι λαθος και ο,τι και αν νομιζεις ξερω ηδη οτι ειναι λαθος γιατι υπαρχει κυλιση και οχι το αλλο πανω στα βραχακια του σφαλματος. Ο,τι χρωσταμε προσπαθουμε να το ξεπληρωσουμε. Δεν ειμαι ικανος να πω οτι χρωσταω τιποτα φυσικο γιατι δεν εχω τιποτα φυσικο που ειναι δικο μου και τι ειναι δικο σου και δικο μου κανεις δεν ξερει. Η τραπεζα ειναι εδω για εσενα..
Ελπιζω πως δεν θα υπαρχει αναγκη για μετανοια γιατι πρεπει να σκοτωσω τελειως οποιοδηποτε πραγμα που παραπεμπει σε εγωισμο και αυτο το λεω με την ψυχη στο στομα καθως δεν ξερω αν βρισκομαστε σε καλο δρομο. Η στροφη ειναι φαινομενικα τελειως ελευθερη στο τωρα και τελειως ανελευθερη γιατι εχω την ταση να τιθεμαι στον εαυτο μου προσβλητικα καθε φορα που δεν εχω κατι και αυτο το κανω επιτηδες γιατι δεν ξερω γιατι, γιατι? Εγω δεν θα το εκανα ποτε αυτο ακουσα, δεν ισχυε, εγω δεν θα το εκανα ποτε αυτο ειπα, δεν ισχυε και αυτο που νιωθουμε τωρα ειναι οτι καποιος ειχε δικιο, εσύ,  πολλα ειναι χυδαια εκει και οι ηλιθιες ερωτησεις σχετιζονται παντα με το τι θελεις να δωσεις και τι θελεις να παρεις και τι ειναι πιο σημαντικο, αλλα δεν υπαρχουν απαντησεις για ηλιθιες ερωτησεις και αν σταματουσε καποιος να νιωθει με αυτον τον τροπο ισως κατι να μπορουσε να αλλαξει στη στρατοσφαιρα. Η πορτογαλλια ειναι μια χωρα αφημενη στην καθολικη παρακμα των αιωνων αλλα προστατευμενη σαν τεθωρακισμενο leopard απο τετοιου ειδους φαινομενα. Και τι να πω και τι να πεις και τι να πουμε, να πουμε οτι λυπομαστε για το οτι αποφευχθηκε η επαφη με την αληθεια, δεν εχει σημασια, επρεπε να φερω την αληθεια σε ο,τι ημαστε και οχι να φερω ο,τι ημαστε στην αληθεια. Λυπαμαι για τον οπλισμο μου που κατερευσε σε εναν βαθμο πολυ καιρο πριν και θεωρησα οτι με λιγη αφαιρεση του εαυτου μου απο εμενα θα ηταν ενταξει. Λυπαμαι που ο οπλισμος μου δεν εχει γινει ακομη εγω, λυπαμαι που ξεκινησα μικρους προορισμενους για μισο-ικανοποιηση αλλα ουτε κατα προσεγγιση ψυχοβγαλτες που ηξερα οτι θα πιεζομουν με ανυπομονησια και λαθος σκεψεις να τελειωσω. Ας μη μιλησουμε ομως για το λυπαμαι και δεν λυπαμαι γιατι θα βρεθουν. Χαρισε τα στον γειτονα, σε μεσα απο ποιον. Απο εδω ελπιζει οτι ο,τι νιωθει θα μπορουσε να φτασει εκει σαν μια γραμμη που τρεχει απο τον εναν στον αλλον σαν ημικρανια, σαν κατι που ενιωσες οτι ειναι οικειο και μεχρι να καταλαβεις δεν υπαρχει πια. Θελεις αποφαση χωρις ενοχες και θελεις αποφαση χωρις να κατηγορεις. Ο χρονος εδω γινεται λιγος και δεν θελω να το κανω με τα ιδια αισθηματα, δεν θελω να καει το χερι μου και το να κρατας τον εαυτο απ'εξω απο αυτο που θα ηθελαν ολοι να ειναι η επιστροφη της παιδικης τους φωτιας (ναι, εγω τον εκαψα τον καναπε απο περιεργεια και ειμαι ετοιμος να υποστω τις συνεπειες) δεν συνεπαγεται τιποτα, ειδα τον τετοιον να το κανει και τωρα μπορω να το καταλαβω. Παντα ξερεις αν θελεις να επιστρεψεις.
Σαν αλλος εγω ηταν ολα αστεια αλλα κανεις δεν πιστευει αυτον που γκρινιαζει συνεχεια.

Δεν πάω εκεί τώρα

Προκειμενου να καταλαβεις τί θα συμβεί μπορω να σου δειξω την τελευταια βλακεια που εφτιαξα, να δεις ποσο χρονο μου πηρε και να σου πω και τον τιτλο της. Θα ηταν πολύ ευκολο. Μπορω να σου πω τι συνεβη τον προηγουμενο χρονο την ανοιξη, μπορω να σου πω τι συνεβη τον προηγουμενο χρονο τον χειμωνα και το καλοκαιρι. Ενας ενας πεφτουμε κατω και χτυπιομαστε.
Αλλα σε παρακαλω χρυση σκουληκαντερα, μην το κανεις. Μην το κανεις, μη.
Γιατι θα φευγιο. Και δεν ειναι ωραιο να εισαι μονος το καλοκαιρι. Παρε από εμένα, δεν ειναι ωραιο.
Το τοπιο ειναι χαλι μαυρο οπως το χωραφι που επρεπε να περπατησουν μεσα στη μαυρη νυχτα και ειχε ομιχλη και τα ποδια σου βυθιζονται. Το ξερω.
Ηρθε η μερα που την ξαναβρηκα και της εδωσα το αγαπημενο μου πραγμα. Το μονο πραγμα που εφτιαξα ποτε για να δειξω την πονεμενη μου καρδια και την αγαπη και τετοια αιχμηρα πραγματα και ποσο δυνατα και απολυτα ειναι αυτα τα αιχμηρα πραγματα και φωτιστικα και μονοδρομικα και τα λοιπα. Δεν το ειχα φτιαξει για εκεινη αλλα της το εδωσα γιατι ενιωθα παντα πως υπηρχε μια χοντρη κλωστη απο ο,τι μας φτιαχνει που ηταν αναμεσα μας κοινη. Και παρα το γεγονος οτι δεν θα μπορουσαμε να απεχουμε περισσοτερο, με οποια εννοια μπορει να φανταστει κανεις, ενιωθα πως εκεινη την ωρα θα καταλαβαινε τι ηταν αυτο που της εδωσα και θα εδειχνε την ιδια χαζη ευαισθησια και τον ιδιο παιδιαστικο σεβασμο που εδειξα εγω για τον τροπο που θεωρησα οτι αυτη η κοινη κλωστη με διαμορφωσε θετικα και αρνητικα. Και πιστευα πως θα καταλαβαινε την απλοτητα και τα κενα και τα γεματα. Και αυτη μου ειπε ευχαριστω αλλα εβλεπα οτι δεν το εννοουσε. Και μετα μου ειπε γελωντας: "Απο ολα τα καλα, μου εδωσες το κακό". Και εκει το επιασα αλλα το αγνοησα για να μην χασω ολες τις μπουρδες που σκεφτηκα ανα τους καιρους και τα συναισθηματα, εμεινα λιγο λεγοντας μαλακιες και γυρισα σπιτι κουρασμενη ενω απο μεσα μου γελουσα και κοροιδευα την κατασταση με μια παραλληλη θλιψη σαν την μεγαλη πεμπτη γιατι-φανταζομαι πως ολοι οι ανθρωποι την εχουν βιωσει αυτην την παπαριτσα οποτε νιωθουμε το γιατι και δεν χρειαζεται να το αξηγησω, αν και στν εαυτο μου μιλαω οποτε παλι δεν χρειαζεται να το εξηγησω γιατι ξερω τι ειναι οπως γνωριζω την παλαμη μου. Μετα ξεψυχισμενα σαν να ετρεχε καποιος στον μαραθωνιο αναστασης των παλαιων χρονων αντηχησαν στις αυταρες μου οι λεξεις "αταλαντη θεατρινα".
Τουλαχιστον, αχαριστος δεν υπηρξε ποτε ο εγω.
αυτα.

γκεισα.

I can see what I write

If it kicks in, kick it out.
Θε επρεπε ολοι να πεσουμε στα γονατα μας και να ζητησουμε να μας φερουν πισω τις πραγματικες μας αγαπες, να τις παρουν πισω, δεν θα τις ξαναδουμε ποτε. Η τελευταια δεκαετια διεπεται απο αυτην ακριβως τη συστηματικη αποχαυνωση που προκαλειται ωστε να μην καταλαβαινεις πώς οι συνθηκες σου παιρνουν. Το συμπαν συνομωτισε οχι! Θεωρητικα συνειδητη επιλογη ειναι το ενα και το αλλο αλλα ειναι γελοιο το να μην καταλαβαινεις οτι δεν εφυγες στην τυχη. Γιατι η κακια η καρδια του αυτου που αναπνεουμε μπερδευει τη βιομηχανικη επανασταση με τα λεπτα μου τα αισθηματα. Την τεχνολογικη αμυνα με τον καυσωνα. Σε εχει παρει, δεν θα σε φερει πισω. Και ακομη και αν ενιωσες οτι μετανιωσες και εκβιαστικα τα εκτοξευεις σε αυτον που εμεινε πισω, αυτη η παραζαλη του τί ειναι καλυτερο στο βαθος του χρονου και στα βαθη της ανατολης και στο τουνελ που βλεπω μεχρι τα 200, εχει σχισμες ανα διαστηματα, θα σου πει οτι δεν χαθηκε ο κοσμακης ολος, υπαρχει καλυτερη ελλαδα, υπαρχει ελπιδα, δεν ειναι 1 και 1, απειρα τα ενδεχομενα. Φοβασαι, φοβομαστε ολοι. Δεν ειναι τα ενδεχομενα, ειναι αυτο που τα κανεις. Και αν πρεπει να ξεριζωσεις τη γλαστρα τοτε ειμαστε ολοι φυγοπονοι. Με ενα χτυπημα φευγει ο πονος, με ενα χτυπημα ερχεται ο πονος, ολα ηταν πολυ προσεγμενα μεχρι στιγμης και ο,τι δεν μπορουσες να το κανεις δεν το εβαζες πουθενα αλλα τωρα ειμαστε ολοι χαμενοι στον θορυβο και τα γεγονοτα τρεχουν πριν το καταλαβεις-δεν σκεφτηκα και υπαρχει η πιθανοτητα αυτο το ραλακι να μην σταματησει ποτε και οι ικανοτητες ξεφευγουν και πανε οπου να'ναι και γλιστρανε ολα μεσα απο τα χερια μου γιατι θα κανεις κατι τεραστιο και μετα θα πεθανει και αυτος ο εαυτος. Θα ηταν πολυ απλο το μελλον, πιο χαρουμενο, πιο ηρεμο, δεν θα μαθαινες ποτε, θα γινει πολυ βαρετο και αυτο χωρις εμας συντομα και θα γκρινιαζω σε ολους εκτος απο τον εαυτο μου γιατι ετσι ξεκινουν οι σοβαρες συζητησεις. Μονο ετσι δεν ξεκινουν οι σοβαρες συζητησεις.
Σκεφτηκες πολυ σκληρα και ηρθε.
Σκεφτηκα πολυ σκληρα και δεν ηρθε τιποτα.
Forgetting is the new learning how to live. It's man's curse, it's the fault in the production line.
Λανσαρε δικε μου, το πώς σε σκέφτομαι* ειναι θεωρητικα εκτος τοπου και χρονου.
Θα ακουμε μουσικη, θα ερθουν αργα τα χιονια στα μυαλα, θα καλυψουν καποια στιγμη ολη την επιφανεια που θα σε εκανε να δεις πιο περα και δεν θα ερθει κανενας φλουφλερ να κοψει ενα κομματι. Ο χρονος ειναι αψογος στη δουλεια του.
γκεισα.
 *με ειδοποιουν απο το κοντρολ οτι πρεπει να εξηγησουμε στους μικρους μας φιλους που μας ακουνε απο το εξωτερικο. Η μουσικουλα αυτου του κομματακιου νομιζω πως ειναι μια πολυ μικρη εισαγωγη των συναισθηματων που συνοδευουν το προειπωθεν στον αστερισκο.

τα βλέπω όλα πράσινα

Σταματησα να τρωω τα νυχια μου εδω και καποιον παλιόκαιρο που εβρεχε γιατι μου λυθηκαν ολες οι αποριες σχετικα με τη ζωη και με το γιατι βρε ντουνια του τροχοσπιτου, γιατι μοιαζεις και ξερω ηδη τι θα γινει μετα και τι θα κανεις.
Συμπονετικο χαμογελο φοριεται πολυ. Σαν να εισαι ετοιμος να κλαψεις, εγγυηση φιλε. πεταχτηκαν ολες οι φλεβες απο το μετωπο μου εξω. Και η αμηχανια να τρεχει παντα απο παντου και ετσι καθισα σε ενα σκαμπο στη μεση του κοσμακη μοναχος σαν απατο βαρελι.
Τι να σκεφτεται η θεια σου τωρα, σκεφτηκα στο πισω μερος του μυαλου μου.
Δυο γαλαζιες λιμνουλες κοιτουσαν τη φιλεναδα μας, αλλα εδω ειναι πολυ δυσκολο να καταλαβεις τι σημαινουν ολα αυτα. Γιατι ειναι ολα ανεκφραστα εκτος απο οταν χαμογελαει καποιος επειδη ετσι εχει μαθει η μαπα του να κανει. Αναρωτηθηκε αν τον τραβαει η μετριοτητα μονιμως γιατι ειχα μια υποψια πως ειναι χαζος. Και οταν λεω χαζος εννοω μπορντερλαιν πανχαζος. Αλλα ουτε αυτο ξερω τι σημαινει εδω. Για αυτο να μην κοιταω ποτε με μισανοιχτο στομα και βλεμμα αγελαδας σε ξενες χωρες. Οι ανθρωποι αναρωτιουνται. Μηπως εισαι χαζος? Μηπως ειμαι χαζος? Και μετα αφου κοιτουσα και ξανακοιτουσα και δεν λαμβανα καμια διαφορα και καμια ταραχη και ολα ηταν ενα γαλαζιο τιποτα, τα παρατησα. Ουτε αυτο πετυχε και τωρα τα λεμε στα ατελιε. Κατι για παραισθησεις και λα βιλ. Τι ειναι αυτα? Ειχες και στο χωριο σου τετοια? Το καλοκαιρι θα ειναι ασπρο. Αλλα δεν θα ξερω ποτε. Εκτος αν η τυχη μας παιξει ενα ασχημο παιχνιδι και ολα αυτα που σκεφτηκα γινουν πραγματικοτητα. Χριστουλη, ειμαι καθαρος.
Ο αδερφος μου λεει οτι αλλαζω 3 εκφρασεις το δευτερολεπτο. Φταιω εγω? Φταιει αυτος? Φταιει η Ευρωπη? ειναι βαρετα αλλιως. Και μηπως ειμαι χαζη και συμβαινει αυτο. Και πρεπει να κανουμε μια σοβαρη συζητηση. Τα ελληνικα δεν ακουγονται τοσο ασχημα... αντε παγαινε να κανεις ντεκαπαζ στην ξανθια σου την καουκα πολωνικη αρκουδα
agaphte kyrie mitso...
Mhn paraponiesai. μπλαμπλαμπλα Opote mhn se pianei to klasiko elliniko miroloi. Oso gia thn glwssa ... eisai 20 xronw mitsompmpos gennhths to 91....
Who is who
that smile is the best damn thing I have ever seen in the whole wide world.  And it's also the most rare thing i've ever really noticed.
me lene mhtso, oxi mitso alla you know better. 
she's lucky, everytime I check, she's first in the list