Πεθαίνεις κάθε μέρα

Ανεβαινουμε παρασιτικα στα λεωφορεια και κουβαλιομαστε περα δωθε σαν συνωστισμος προβατων σε νταλικα στην εθνικη, σε ανηφορες, σε κατηφορες, σε στροφες και σε λακουβες. Η αδρανεια μας κανει να κουνιομαστε σαν ναρκωμενα κουνουπια σε καθε στραβη μαλακια που συμβαινει στο δρομο. Ειμαστε τα παρασιτα των λεωφορειων. Τα λεωφορεια θα επρεπε να ειναι αδεια και να πηγαινουν μονα τους. Φυτρωνουν πευκοβελονες στην ασφαλτο.
Σημερα περπατουσες και οσο περπατουσες τοσο σερνοσουν. Ηθελα να γονατισω στη μεση της πλατειας, να κανω το σταυρο μου, να αυτομουτζωθω να βαλω φωτια στο κεφαλι μου και να πεσω κατω ηρεμα και αδυναμα. Να νιωσω αυτη την ευχαριστη και απελευθερωτικη μιζερια και ψυχραιμια της παραιτησης.
Να παραιτηθεις απο το χερι σου που σε μαστιγωνει στην πλατη καθε δευτερολεπτο. Καψε το χερι σου.
Απλως να γονατισεις στο δαπεδο και να αφεθεις εκει μονος σου χωρις να σε νοιαζει ο ενδεχομενος κινδυνος του να σε ποδοπατησουν αλογα που θα τρεχουν καπου εκει παραπερα, να σε νοιαζει μονο το γεγονος του οτι πλεον εχεις παραιτηθει και δεν εχεις κατι να σκεφτεις και κατι να κανεις και καποιο προβλημα να δημιουργησεις στον εαυτο σου. Το χερι σου μπορει να ξεκουραστει. Η αυτοτιμωρια μπορει να σταματησει, δεν εχεις οδηγους πια, δεν χρειαζεται να κανεις τιποτα και αν θελεις μεινε εκει που επεσες απαλα και χαζευε με μισοκλειστα ματια αυτο που σε περιβαλλει, μεινε εκει μεχρι να ξεκινησεις τα τηκεσαι, κυλησου μεχρι τον υπονομο οπου θα σταζεις αργα και αφησε τους αγωγους να σε πανε μεσα απο ολη τη βρωμια στη θαλασσα, να διαλυθεις και να μην υπαρχεις πια αλλα να υπαρχεις ταυτοχρονα με μονο σκοπο να δωσεις κατι στα ψαρια να φανε. Ασε τον ανεμο να σου παρει ο,τι εχεις και να το δωσει στα γερακια και στα κορακια και στα ιπταμενα πουλακια.
Αφησε τους ησυχους ολους, να σε αφησουν ησυχοι και αυτοι να μην ταλαιπωρουμαστε με ψευτικα δωρακια που νομιζουμε οτι δινουμε ο ενας στον αλλο.
Το σουρσιμο μεσα στα μαξιλαρια αγχους που υπαρχουν στο κεφαλι μας ειναι δυσκολο. Βυθιζεται μεσα σε μια πυκνη μαζα δυσκινησιας, το μυαλο ειναι γκρι και βαρυ, προσπαθει, ανοιγουν για λιγο τα πραγματα, μετα κλεινουν παλι και ειναι πιο πυκνα απο ποτε. Ξερεις οτι ειναι μια ψευτικη πιστα σε ενα ξεπεσμενο μπουζουξιδικο σε καποιο χωριο, καπου στην Αλασκα αλλα δεν μπορεις να πιστεψεις οτι οι κουλομαρίες μεσα στα ματια σου σε κανουν να το νιωθεις τοσο αληθινο. Ειδες λιγο ηλιο, τυφλωθηκες, ωραια ηταν, δεν εχω παραπονο, καθισαμε στο πρασινο λιβαδι, ηρθε ενα σκυλακι, ηρθαν δυο σκυλακια, ηρθε μια υαινα, μετα νυχτωσε παλι γιατι ειναι η χειροτερη εποχη και η καλυτερη εποχη και η εποχη που με μισεις και χαιρεσαι για αυτο και κατεληξε στο σπιτι μεσα στις λασπες. Τωρα μπορει να μας φαει.
Ολα ειναι πολυ αισιοδοξα. Χανεις και κερδιζεις καθε 3 του μηνα.
Ειμαι αισιοδοξος τυπος γενικα. Μπραβο μου Μητσο.
Στην υγεια μας και τα στημενα ματς μακρια μας.
Αντε γεια καργιολα Κυριακη.
Geisha