Υδροξείδιο του νατρίου και υπεροξείδιο του πυριτίου μας κάνει μη με κοροιδεύετε

Ποιός θα σε σπάσει? Ποιός σε έσπασε? Μιλα αχρηστη ηλιθιοτητα.
Ποιός θα με σπάσει σήμερα στα δυο, θα μου γρατσουνισει το τσακισμα, θα το μασησει και θα το φτυσει στα μουτρα μου?
Ποιος σου το εκανε αυτο οταν γεννηθηκες? Οταν μεγαλωνες στο χωριο σου και στην πολη σου και στο σπιτι σου?
Ποιος με εκανε αντρα, ποιος με εκανε γυναικα, ποιος με εκανε ανθρωπο, τι θυμασαι?
Θυμαμαι κατι πολυ λεπτο σαν καρφιτσα που γινεται στην ακρη σαν κουβαριστρα, οταν το θυμαμαι ειναι σαν να το νιωθω να ουρλιαζει υπερηχητικα μεσα στο κεφαλι μου και ταυτοχρονα ειναι σαν να το αγγιζω και ειναι τοσο λεπτο και λειο που ανατριχιαζεις και μετα δεν μπορω να θυμηθω τι ειναι και γιατι το βλεπω και το ακουω και το αντιλαμβανομαι μια φορα στο τοσο αφου δεν ξερω καν τι ειναι αυτο το πραγμα που απο τη μια ειναι στερεο και απο την αλλη ειναι τοσο ευθραυστο που ειναι σαν υγρο και σαν τιποτα.
Τον επιασες απο το χερι και τον εκανες καλα. Δεν θα θυμασαι τιποτα.
Ειμαστε καταραμενοι με την τεραστια μνημη μας. Μακελειο. Κανε ενα εκρηκτικο μακελειο.
Δεν μπορω να κανω κανενα μακελειο και κατι τετοιο δεν ειναι αναποφευκτο.
Ημουν στο σαλονι και αντηχουσαν υπερδυνατης ισχυος (μα ποιος ειμαι τελος παντων) φωνες και ξαφνικα κατι εγινε και θυμαμαι μονο οτι πεταχτηκαν τα κρανη της μηχανης και κατι κουκουναρια και κατι ξυλα και σκεφτηκα απο μεσα μου να παω να τα μαζεψω αλλα φοβομουν να κουνηθω και μετα σκεφτηκα οτι ενταξει, δεν θα παω να τα μαζεψω εγω αλλα με τοσα νευρα ποιος θα ριξει τα μουτρα του και θα παει να τα μαζεψει? Εν τελει ολοι πηγαν και τα μαζεψαν και μετα με ρωτησαν και αν ειμαι καλα.
Κανεις δεν κλαιει μεσα μου αγαπητη λατερνα, δεν ειδα ποτε κανεναν να κλαιει, δεν σε ειδα ποτε να κλαις και ποτε μαλλον δεν εκλαψες. Ετσι εξισορροπουμε ο ενας ανθρωπος τον αλλο.
Οταν ημουν πολυ μικρη, μπερδευα μεταξυ τους τα νοηματα των λεξεων πιστευω-νομιζω και τσακωνομαι-διαφωνω. Πολλες παρεξηγησεις προεκυψαν απο αυτο μου το κουλο πραγμα. Καμια σημαντικη. Θυμαμαι οτι ημουν στο αυτοκινητο και ετρωγα ψημενο ψωμι με ζαχαρη και ημουν χαρουμενη. Η καλυτερη γειτονια ειναι η χειροτερη γειτονια.
Ετρεχα κοιταζοντας πισω και επεσα με δυναμη για πρωτη φορα πανω στον θωρακα μιας κυριας που εμοιαζε οπως τη θυμαμαι τωρα με τη Τζενη Καρεζη με κοντα μαλλια και φορουσε ενα φουστανι απο αυτα που φαρδαινουν προς τα κατω, ασπρο με μπλε σκουρες ριγες ή βουλες και ενιωσα τοση ντροπη που επεσα πανω της τοσο δυνατα και ξαφνικα που μαλλον προσπαθουσα να ζητησω συγγνωμη και τελικα τιποτα δεν βγηκε απο το στομα μου και αυτη καθοταν και με κοιτουσε χαμογελαστη μισογελώντας ανα διαστηματα και ισως εγω φαινομουν σαν να παθαινω απανωτα εγκεφαλικα.
Αυτο το φουστανι λογικα θα σαπιζει τωρα σε καποια χωματερη ή θα το τρωει ο σκορος σε καποια αρχαια μικροαστικη ντουλαπα.
Θελω να φαω πολλες τσιχλες.
Αυτη η αναρτηση κατηντησε μια γελοια μπουρδα που κανεις δεν θα καταλαβει γιατι δεν εχει δει ποτε τι υπηρχε εξω απο εκεινο το παραθυρο που εκανε εμας τους δυο αυτο που ειμαστε και αυτο που μας εκανε να φωναζουμε ο ενας στον αλλο και να με ρωτας αν μπορω να κλαψω με αυτη τη θεα.
Σπασε μια καρεκλα στον τοιχο, σπασε μια καρεκλα πανω μου.
geisha