ζεστό-κρύο

Τα αποθήκευα τελικά όλα,ένα προς ένα και νόμιζα οτι τα μασούσα κ μετά τα έφτυνα,αλλά έκανα λάθος.Τα κρατούσα και έφτυνα κομμάτια δικά μου.Και πάντα κατέληγαν να με τρώνε από μέσα χωρίς να το καταλαβαίνω,μέχρι που μια μέρα δεν μπορούσα πια να σταθώ,δεν υπήρχε πια κάτι να συγκρατήσω όρθιο,έλειπαν όλα και ειχαν μείνει μόνο τα απομεινάρια.Κ το συνέχιζα γιατί δεν ήξερα άλλον τρόπο,κι εξάλλου αυτό δεν είναι που σε κάνει πιο δυνατό;
Δεν είναι η σιωπή αυτό που σε κάνει πιο δυνατό;
Προσπάθησα να μάθω αλλιώς και τώρα αφήνω τα κομμάτια μου για άλλους.
Με άφησες να τα βγάλω πέρα μόνη μου αφού με πέταξες στην άκρη,και ο φόβος που είχα για τον εαυτό μου δε με άφησε ποτέ να σου το πω.
Δεν ξέρω ποτέ σχεδόν τι μπορώ να κάνω,για τι είμαι ικανή και για τι όχι,ούτε ξέρω ποια είναι τα όριά μου και μέχρι που μπορώ να μπω σε κάποιον άλλον χωρίς να ουρλιάξω όταν με βγάλουν και με πετάξουν μακριά,όπου θα έπρεπε να είχα την κοινή λογική να είχα μείνει.είμαι ένα τεράστιο παιδί,που εισπνέει και δεν εκπνέει ποτέ,μόνο μία φορά το βράδυ που ακούγεται σαν σφύριγμα,σαν κάποιος γέρος με μπαλονάκι.Είμαι όλα αυτα!
Είμαι η χωματερή,η ανοχή,η εκπνοή όμως είμαι λιγότερο απ' όλα.Είμαι μέσα στο χάος και έχω μάθει να ζω έτσι,μην μου το ανατρέπεις για μία βλακεία.Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.Είμαι ένα παιδί που φουσκώνει,όχι ένα παιχνίδι.
Και πάντα μου άρεσε αυτό,μου άρεσε που δεν έκανα εκπτώσεις και που άφηνα τα πάντα να με διαπερνούν και να τα επεξεργάζομαι και να τα μαλακώνω,η έτσι τουλάχιστον πίστευα.
Κι έχω μαζέψει έναν σκουπιδότοπο τεράστιο,είναι πιο μεγάλος απ όσο θα μπορέσω ποτέ να ξέρω,και πιο μεγάλος απ' όσο θα μπορέσει ποτέ να σε νοιάζει.
Και μου άρεσε αυτό,το έβρισκα μεγάλο προτέρημα για κάποιον άνθρωπο το να έχει έναν δικό του σκουπιδότοπο,να τον αγαπάει και να τον φροντίζει και να τον γεμίζει,να εγκαταλείπει εκεί τα απομεινάρια και να τα ξεχνάει,και να ξεκινάει πάντα με το ίδιο σθένος την συλλογή και να παίρνει την ίδια ευχαρίστηση.
Συμπεριφέρομαι στα απομεινάρια αυτά σαν να είναι η τέχνη,το νόημα,το σύνολο (ξανά).
Είναι αλήθεια ότι μπορώ να το κάνω αυτό μέχρι τη μέρα που η χωματερή θα είναι πολύ βαριά για να την πάρω μαζί μου.