ζεστό-κρύο

Τα αποθήκευα τελικά όλα,ένα προς ένα και νόμιζα οτι τα μασούσα κ μετά τα έφτυνα,αλλά έκανα λάθος.Τα κρατούσα και έφτυνα κομμάτια δικά μου.Και πάντα κατέληγαν να με τρώνε από μέσα χωρίς να το καταλαβαίνω,μέχρι που μια μέρα δεν μπορούσα πια να σταθώ,δεν υπήρχε πια κάτι να συγκρατήσω όρθιο,έλειπαν όλα και ειχαν μείνει μόνο τα απομεινάρια.Κ το συνέχιζα γιατί δεν ήξερα άλλον τρόπο,κι εξάλλου αυτό δεν είναι που σε κάνει πιο δυνατό;
Δεν είναι η σιωπή αυτό που σε κάνει πιο δυνατό;
Προσπάθησα να μάθω αλλιώς και τώρα αφήνω τα κομμάτια μου για άλλους.
Με άφησες να τα βγάλω πέρα μόνη μου αφού με πέταξες στην άκρη,και ο φόβος που είχα για τον εαυτό μου δε με άφησε ποτέ να σου το πω.
Δεν ξέρω ποτέ σχεδόν τι μπορώ να κάνω,για τι είμαι ικανή και για τι όχι,ούτε ξέρω ποια είναι τα όριά μου και μέχρι που μπορώ να μπω σε κάποιον άλλον χωρίς να ουρλιάξω όταν με βγάλουν και με πετάξουν μακριά,όπου θα έπρεπε να είχα την κοινή λογική να είχα μείνει.είμαι ένα τεράστιο παιδί,που εισπνέει και δεν εκπνέει ποτέ,μόνο μία φορά το βράδυ που ακούγεται σαν σφύριγμα,σαν κάποιος γέρος με μπαλονάκι.Είμαι όλα αυτα!
Είμαι η χωματερή,η ανοχή,η εκπνοή όμως είμαι λιγότερο απ' όλα.Είμαι μέσα στο χάος και έχω μάθει να ζω έτσι,μην μου το ανατρέπεις για μία βλακεία.Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.Είμαι ένα παιδί που φουσκώνει,όχι ένα παιχνίδι.
Και πάντα μου άρεσε αυτό,μου άρεσε που δεν έκανα εκπτώσεις και που άφηνα τα πάντα να με διαπερνούν και να τα επεξεργάζομαι και να τα μαλακώνω,η έτσι τουλάχιστον πίστευα.
Κι έχω μαζέψει έναν σκουπιδότοπο τεράστιο,είναι πιο μεγάλος απ όσο θα μπορέσω ποτέ να ξέρω,και πιο μεγάλος απ' όσο θα μπορέσει ποτέ να σε νοιάζει.
Και μου άρεσε αυτό,το έβρισκα μεγάλο προτέρημα για κάποιον άνθρωπο το να έχει έναν δικό του σκουπιδότοπο,να τον αγαπάει και να τον φροντίζει και να τον γεμίζει,να εγκαταλείπει εκεί τα απομεινάρια και να τα ξεχνάει,και να ξεκινάει πάντα με το ίδιο σθένος την συλλογή και να παίρνει την ίδια ευχαρίστηση.
Συμπεριφέρομαι στα απομεινάρια αυτά σαν να είναι η τέχνη,το νόημα,το σύνολο (ξανά).
Είναι αλήθεια ότι μπορώ να το κάνω αυτό μέχρι τη μέρα που η χωματερή θα είναι πολύ βαριά για να την πάρω μαζί μου.

Οικολογικό υγρό τζαμιών λιποδιαλυτης ανθρακικο αιμομικτης εεε δεν καταλαβαινω

Αποσύνδεση.
Συνεχίζω την αριστουργηματικη δημιουργια. Ειμαι φτυσε.
Ου.
Προετοιμάζομαι.
Α
Πολύ αστεία δεν είμαι. Δεν ήμουν ποτέ. Εκτός απο κατα για εμένα. Η Δήμητρα βρίσκει τη δήμητρα αστεία. Αν ημουν αντρας θα με ερωτευομουν για τα αστεια που λεω. Γιατι δεν ισχύει αυτό?
Τα αστεία μου είναι αστεία πριν βγουν απο το στόμα μου γιατι μεσα στο κεφαλι μου τα προφερω με αψογη αποδοση της τονικοτητας. Οταν τα φτυνω ομως δεν ακουγονται σαν γοργονες και για αυτο γελαω μονη μου καποιες φορες και με ρωτουσες τι εγινε και λεω τιποτα.
Η υπερχειλιση ηρθε και εμεινε πανω στο πλυντηριο για παντα Μαρικα.
Το πλυντηριο τι μας εφταιξε Μαρικα?
Πες μου μωρη παλιοΜαρικα. Σου αρεσει να το βλεπεις αυτο?
Με κοιταξες με μισανοιχτο στομα, σαν να ειχε κρεμαστει το σαγονι σου απο αλλιευτικα εξαρτηματα, με ενα ηπιο εγκεφαλικο να σερνεται αβιαστα αλλα γρηγορα πανω στα πλευρα σου και να πλησιαζει τωρα το χωρισμα των μαλλιων σου, τα μαλλια δεν εχουν χωρισματα εκτος αν πεις σε καποιον να σου φτιαξει τα μαλλια "φραχτη"(?) τοτε εισαι και κακογουστος και βλαμμενος γιατι δεν ειναι 2000. Εχουν περασει 12 χρονια απο τοτε που ειχες ημικρανιες στο παρισι και ο πατερας σου μπηκε μπροστα σου και σε κρατησε πισω για να σε προστατεψει απο τους αδιστακτους ρεπορτερς και τα μαυροφορεμενα γουρουνια που κυκλοφορουσαν σε πληθη εκεινη τη μερα των εκλογων. Ειχα φαει πολλες καραμελες εκεινη τη μερα γιατι τις ειχαν χυμενες παντου.
Δινω καλα για το παρελθον. Μονο αυτο εχετε κυριε. Μονο αυτο.
Μα αν ησουν εσυ και οχι καποιος αλλος
θα αδειαζα τον ταφο μου να κανω μαγαζι
τα δαχτυλιδια μου χτυπανε πανω στο πληκτρολογιο. Πηγα και με κοιταξα στον καθρεφτη απο πολυ κοντα δηλαδη στην ουσια κολλησα τα μουτρα μου πανω του και μου χαμογελουσα σαν ατακτος ρινοκερος. Μου εσπασα το χερι τρεις φορες μεχρι να ερθεις. Κλακ
Οι ιπποποταμοι ειναι τα πιο βρωμικα ζωα. Αν ειχα ουρα ισως να ημουν πιο εντιμος ανθρωπος
Αν ειχα ουρα θα με αυτομαστιγωνα συνεχεια στην πλατη. Η τιμωρια ειναι μια αηδια η οποια δεν χρειαζεται σε κανεναν. Η αυτοτιμωρια απο την αλλη ειναι μια πολυ ωραια κυρια. Ετσι εχουμε μαθει εμεις εγω. Εσυ ησουν τοτε που με χαιρετισες. Δεν σου εδωσα σημασια, πλεον δεν μπορω να καταλαβω ποτε καποιος γνεφει γιατι ειναι τοσο μικροι οι μορφασμοι που θα μπορουσαν να ειναι απλως το οτι σκεφτεσαι οτι ξεχασες να παρεις τη πυρηνικη σου κεφαλη απο το πριονο-υπερ-τι?
Οταν περπαταμε, οι τρεις, δαγκωνω τα χειλη μου. Σκεφτομαι ακραια πραγματα. Οτι θα ηθελα να κοιμηθω λιγο παραπανω σημερα δηλαδη. Τοσο ακραια πραγματα. Για να κοιμηθεις λιγο παραπανω πρεπει να καταστρωσεις σχεδιο. Και ειμαι λατρης του να καταστρωνω σχεδια αλλα ποτε δεν τα τηρω γιατι εκεινη τη στιγμη που ερχεται η ωρα να μοιραστεις ολα αυτα φαινονται τελειως ψευτο-τιποτα
Μου κανω τη ζωη δυσκολη καθε μερα που δεν εχω καποιον μεσα στο σπιτι. Μου κανω τη ζωη απιστευτα δυσκολη. Θελω να γινω εστω και ελαχιστα εσυ.
Εισαι ο,τι καλυτερο εχω δει
Σε αυτη τη μαυρη γη,
σε αυτην την ασπρη γη,
η σκυλα μας μαζι,
για να μας οδηγει
στο κοκκινο μαντρι
(δεν θα μπορουσε να λειπει μια ποιηση αυτη τη νυσταγμενη ωρα)
Με φτυνω, με φτυνεις, με φτυνετε και γενικα φτυσ'τε τα
Γιατι σου κλειδωσα το χερι και θα το παρω μαζι μου για παντα
geisha

το σύνολο

Νέα ανάρτηση,σχεδίαση
όλα φαίνεται να είναι καθαρά και εμφανώς αντιμετωπίσιμα.Υπάρχει αυτή η λέξη;
όλα υπάρχουν.Όλα υπάρχουν,τι ωραία συνειδητοποίηση.
Είναι τόσο μικρά και τόσο προσωπικά τα ζητήματα που αυτή η ιερή ασημαντότητα κάποιες φορές με σφίγγει πάρα πολύ.
Τα θέλω και τα μισώ,και καταλαβαίνω τι θέλεις κι εσύ.Και μερικοί ακόμη.Και ισορροπώ ανάμεσα στην παρατήρηση και την έκδοση μεγάλων και αυθαίρετων συμπερασμάτων όπως έχω αναγκη να κάνω για να οργανωθώ και για να μείνω σταθερή σε κάτι τόσο μικρό όπως το δωμάτιό μου.
Είναι αδύνατον να το ελέξγεις και πολύ συχνά νομίζει κανείς ότι τον καταπίνουν αλλά όλα έχουν προσωρινή σημασία,αν έχει κανείς στο μυαλό του το τι υπάρχει και τι όχι,και πώς όλα αυτά υπάρχουν μαζί.
Δεν μπορώ να προσδώσω την πρέπουσα σημασία στα ζητήματα και γι'αυτό τους δίνω την υπερβολική.Αφήνω τα πάντα να έρθουν ενώ θα κλαίω και ενώ θα γελάω.Δεν μπορώ να τα καταγράψω όλα ακόμα,αλλά αν καταφέρω κάποτε να γεράσω θα δώσω το χρόνο μου όλο στην εξήγηση αυτή.Κρίνω με βάση το τι μπορώ και όχι το γεγονός ότι τη διαφορετικότητα θα πρεπε να τη θεωρώ τόσο δεδομένη όσο το γεγονός ότι όλοι αναπνέουν.
Με τρομάζουν οι μέρες που βγαίνω από το δωμάτιό μου και δεν μπαίνω σε άλλα,αλλά μένω απ'έξω και κοιτάζω απλά.Ποτέ σχεδόν δε βλέπω καλά και πάντα μου ανεβαίνουν οι παλμοί.
Νομίζω μερικές φορές οτι θυμάμαι πως ήταν παλιά,πολύ παλιά,πριν βγω εντελώς έξω,σαν μέσα μου να έχει καταγραφεί το γεγονός ότι κάποτε ήμουν μικρή και ήρθα από κάπου όπου τα νοήματα ήταν βαθύτερα και δεν ήταν δική μου δουλειά.
όταν κοιτούσα μακριά τότε δεν έβλεπα τίποτα,αλλά εγώ ήμουν αυτό,και τότε το εγώ σήμαινε κάτι άλλο.ήταν η οπτική γωνία και ήταν μόνο ένα εργαλείο και όχι μία οντότητα.
Όταν έμαθα την λέξη που με καθορίζει χρειάστηκα αρκετό καιρό για να συνέλθω.Νόμιζα πάντα ότι υπήρχε το σύνολο και ότι υπήρχε το σωστό,που ήταν το βαθυτερα σωστό,αυτό που ήξερες και ήξεραν όλοι.Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έπρεπε να λέω ψέμματα για να μπορώ να έιμαι έξω.
Είναι μερικές μέρες που μου φαίνονται όλα τόσο ξεκάθαρα και μετά πρέπει να ξαναβγώ απ'το δωμάτιό μου και όλα πάνε πάλι πίσω στην οργάνωση αυτή,ενώ εγώ το ξερω πως το μόνο αληθινό είναι το χάος.
το χάος είναι το σύνολο,και νιώθω τόσο καλύτερα όταν το σκέφτομαι

fuck me metaphorically with an axe

Θέλεις να μάθεις πώς το κάνω μπλα μπλα μπλα το κάνω καλά (?) έχω μία τρύπα στο κεφάλι μου και πέφτουν απο μέσα πράγματα και έχω μία τρύπα και δεν θα πάω σπίτι ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να τη γεμίσει? Ε? Τί παραπάνω ξέρεις από εμένα για εμένα?
Υπάρχουν ορισμένες φορές που-παραδείγματος χαριν- βρισκομαι σε ενα αεροπλανο και εντοπιζω τους ανθρωπους οι οποιοι ειναι "ενοχλητικοι" και εν θα επρεπε να μαζευονται σε αεροπλανα γιατι... ειναι ενοχλητικοι. Δεν ξερω πως να το θεσω, ειναι ενα λεπτο ζητημα Λιζα. Αναρωτιεμαι λοιπον αν καταλαβαινουν καθολου οτι οντως γινονται ενοχλητικοι με το να ουρλιαζουν και να σπρωχνουν και με ολα αυτα τα διαμαντενια μικρα πραγματακια που μπορει καποιος να κανει. Μετα ομως βρισκομαι σε ενα λεωφορειο και πρεπει να φυσαω τη μυτη μου 3 φορές το λεπτό γιατί είμαι άρρωστη και καταλαβαινω οτι γινομαι ενοχλητικη αλλα εκεινη τη στιγμη δεν μπορω να μη φυσηξω τη μυτη μου. Οποτε μαλλον καπωε ετσι λειτουργει αυτο το πραγμα και σε εναν βαθμο το καταλαβαινω. Αλλα έτσι, επανερχεται το προαναφερθεν συμβαν οπου σε γνωρισα μετα απο 15 χρονια και νυσταζα πολυ και δεν ειχα ορεξη για τιποτα γιατι περιμενα κατι πολυ και τελικα αυτο δεν εγινε-δυστυχως- και καθομουν στο παραθυρο και εσυ καθοσουν στο διαδρομο και αναμεσα μας καθοταν μια στα ορια της κυριας κοπελα και εσυ αρχισες να της πιανεις τα μπουτια και να την προκαλεις να σε φιλησει παιζοντας το ανετος μαγκας και υπονοώντας οτι η κυριοκοπελα θα ηταν φλωρέ αν δεν το έκανε και αυτη σε φιλησε και μετα της ελεγες οτι σε φιλησε αμαρτωλα και κατι αλλες τετοιες κακογουστες αηδιες τις οποιες στην ηλικια που ειμαι μαλλον δεν ειμαι ετοιμη ακομη να ακουσω και να εκτιμησω αναλογα. Και αυτη προσβληθηκε που εβαλες το χερι σου αναμεσα απο τα ποδια της μεσα σε ενα αεροπλανο και εγω ξυπνουσα και κοιμομουν συνεχεια και οταν καταλαβα τι συμβαινει θυμωσα παρα πολυ και με εσενα γιατι ησου σιχαμα και με την κυρια που δεν εκανε κατι για ολη αυτη την κατασταση και απλως ψελιζε κατι περι κοινης γνωμης (ισως γιατι μου θυμισε κατι) και θυμωσα γιατι δεν σεβαστηκε κανεις το γεγονος οτι ημουν διπλα σας και το θεαμα μου προκαλεσε δυσφορια και ενιωσα πιεση και μια εντονη ταση φυγης η οποια σας πληροφορω οτι μεσα σε ενα αεροπλανο μπορει να αποβει μοιραια γαμω το κερατο μου. Τελος με αυτο το διηγημα, παμε παρακατω.
Δεν ειμαι καλα. Ειμαστε. Θα ερθει η νυχτα και θα ειναι σαν μερα και θα μπερδευτω παλι. Δεν ξερω πως γινεται αλλα συμβαινει συνεχεια. Και οταν με ειχες ηταν αληθινα και τωρα δεν ξερω. Εχω συνηθισει να μην ειμαι διπλα και να μη μπορω να πεταχτω απλως για να δω. Εχω συνηθισει να ζηταω τα παντα σε ολογραμμα. Ιφ γιου νο-ου γουατ αι μην. Εχω συνηθισει ενα πολυ παραδοξο πραγμα. Μηπως? Δεν ξερω, τα μαυρα γινονται ασπρα και τα ασπρα γινονται μαυρα συνεχεια μεσα στο δωματιο μου. Γιατι ηρθε και αρχισαν να φυτρωνουν πραγματα παλι στην ερημη πεδιαδα. Τι λεω ρεεεεεεεεεε
Θα βρω καλυτερη παρομοιωση απο αυτο, περιμενε.
Λοιπον, δεν το περιμενα. Και ιτ χαππενς. Σαν να βαζεις μια τεραστια προπελα στο πιο βαθυ σημειο του πατου μιας λιμνης. Και ταυτοχρονα να φυσαει τη λιμνη ενας γιγαντας που εχει ισχυ εκπνοης ιση με αυτη οχτω γιγαντων. Και ηταν πρωτοφανες. και η αδρανεια? Που ειναι η αδρανεια? Πρεπει να τηρω αυτα που λεω οτι θα κανω με τον τροπο που λεω οτι θα τα κανω αλλα ειναι δυσκολο να μην ακουω τις φωνητικες χορδες. Για την προστασια των αλλων εκτος απο εμενα γιατι εγω δεν πειραζει, τι θα παθω, το πολυ πολυ να πιεστω τοσο πολυ που μια μερα θα προσπαθησω να πνιξω τον εαυτο μου με μια ζωνη με τα χερια, κατι τετοιο, και θα ειμαι ο πρωτος ανθρωπος που το καταφερε. Γιατι κυριε προεδρε, στο τελος θα παρω αυτο που θεωρω εγω οτι μου αξιζει και εκει ξεκιναει το τεραστιο μου προβλημα. Και παμε, ιουιουιοουιουιουιουιοιυιουιου
Θα ηθελα να σου δωσω ο,τι εχω.  Αλλα τα ολογραμματα με μπερδευουν ξανα.
AOUUUUUUUUUUUUUUU AOUUUUUUUUU
Τι θα κανω ρε μορτη? Ο χρονος περναει και αν καποια ψαρια βγαινουν στην επιφανεια, κατι κουνιεται στη μπογια και ξαναπεφτουν μεσα. Γιατι να ειμαι χαζη νεαρη? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΞΥΠΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. γιατί ρε John the Revelator?
Καπου εδω το κουρασα παλι. Πολλα ηθελα να πω και παλι τιποτα δεν ειπα αλλα ευελπιστω οτι ξερετε απο πριν τι θελω να πω.
Γαμημενη αγαπη παντου παιδια μου συμβαινει. Και ειναι και ανοιξη και υπαρχει μια διαυγεια που σε κανει να καταλαβαινεις οτι εισαι και εσυ αλογο και θελεις να τα μοιραζεσαι ολα. Ακομη και αν μπορεις να μην το κανεις για ολη σου τη ζωη.
Κουνηθηκαν ολα τα ψαρακια, ακομη και τα εμμονικα ψαρακια. Ολα ολα τα ψαρακια. Αλλα δεν ξερω ποιο ειναι το συνολο στο οποιο αναφερομαστε και ετσι δεν ξερω σε ποιο εντος παραμενει σταθερη η ενεργεια

Οι μετρήσεις υποδεικνύουν άλλα.

Ωραία. Πλησίασε τον περισσότερο. Έλα, πήγαινε πιο κοντά. Βάλε το αριστερό σου χέρι στον ώμο του και κοίτα τον. Κοίτα τον σαν να θέλεις.
ΔΕΝ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΘΕΛΩ
Αφησα το αντικειμενο απο το οποιο επινα πανω στο τραπεζι να πεσει εκτελοντας μια τροχια 90 μοιρων.Δεν ηταν ποτηρι, ηταν δοσομετρικη αηδια και ολα οσα ηταν μεσα μου χυθηκαν πανω στο τραπεζι και μετα ετρεχαν στο πατωμα και πλημμυρισε ολοκληρο το αεροπλανο. Καικαν ολα τα κυκλωματα, τριφασικα, διφασικα, αφασικα και πεσαμε στον πρασινο-οχι-γκρι καμπο. Σε εκεινο το αεροπλανο γνωρισα εσενα μετα απο 15 χρονια, πιο σιχαμερο απο ποτε, πιο ηλιθιο απο ποτε, πιο κατι απο ποτε. Και απορω, πως αντεχουμε να επιμενουμε με την εθιστικη μανια του αυτοσκοπου στο να ειμαστε τοσο μιζεροι. Δεν ειμαστε σκυλια, ειμαστε ενα τιποτα.
Ηταν μεγαλος ο φοβος που ειχε η Μαρικα για το οτι οι πυλες ανοιξαν και απο εδω και στο εξης δεν θα γυρνουσε ποτε ξανα πισω στον superman. O superman τελειωσε οταν τελειωσε η μοναξια και η αυτοσυγκεντρωση σε εναν καθαρο σκοπο που εμοιαζε με το empire state τοποθετημενο σε ερημο. Τα ματια μας καηκαν απο τη θαμβωση, με επιασες απο τα μαλλια με σηκωσες στον αερα και με πεταξες μπροστα για να τρεξω.
Η σκονη ξαναμπαινει και ξαναβγαινει και ξαναμπαινει στους πνευμονες, ανακυκλωνεται στα αγγεια μας, μας γεμιζει, βαριεμαι, δεν μπορω, απογοητευτηκα.
Και αν ερθεις και αν δεν ερθεις τι απογινουμε δεν ξερω. Πρεπει να ερθεις. Με ακους? Γυρνα πισω γαμω τον βροντοσαυρο.
Ε! και αν εισαι και αν δεν εισαι του δημαρχου παιδι, θα πεθανουμε ολοι γιατι θα πεσουν μετεωριτες. Ο superman ειναι ενα ψεμα, ειναι η μονη αληθεια, ειναι το μονο πραγμα που με κανει να νοιωθω καλα για τον εαυτο μου το τελος της μερας, στο τελος του χρονου, στο τελος τελος. Γιατι με τον superman δεν εχω κανει ποτε λαθος. Δεν εχω κανει ποτε λαθος. Με ακουει κανεις? ΠΟΤΕ.
Θελω να σκασει γροθια στα μουτρα μου, να εκνευριστω, να με παρω ξανα πισω και να τρεξω μεχρι να γινω σκονη, οπως αυτη που αναπνεω. Δεν ειμαι ανθρωπος σας ειπα. Θεωρησε οτι ειμαι σοβαρη και ας γελαω με ο,τι λεω. Ο πιο σοβαρος ανθρωπος. γκουχ γκουχ
Δεν εισαι εσυ. Εσενα σε περιφρονω. Ειναι αυτα που σε συνδεουν και σε συναρμολογουν, τα κονιαματα του ανθρωπινου σωματος και καθε στηριξη και καθε αντιστηριξη γιατι τα ζωα ξερουν καλυτερα. Αλλα δεν ηθελα ποτε. Ικι-ικι-ικι-ικι
Πρεπει να βρεθεις με το προσωπο κολλημενο στον τοιχο και ενα χερι να σου κραταει το κεφαλι, ετοιμο να ανακαλυψει αν αναπηδας πανω στο κρυο τσιμεντο. Για να παρεις μπρος. Το ξερεις αυτο, ετσι?
Να ταξιδευετε μονοι. Ειναι καλυτερο και χειροτερο. Και να μην παιρνετε ναρκωτικα. Γιατι ποιος τα χρειαζεται οταν υπαρχουμε εμεις και ειμαστε καλοι? Ειμαστε μαζι, ειμαστε ξεχωριστα μαζι, δεν υπαρχειειειειεις δεν υπαρχεις, φυγε και να μην ξαναρθεις.
ΠΟΤΕ? Ποτε θα περιστραφουν σωστα τα γραναζια και οι ροδελες σε αυτο το μαγκνιφισεντ συνολο?
Θα εχουν σκουριασει?
Αφηστε τις αποριες σας σε αυτο το νουμερο. Μας αγαπω ολες.γκλαγκλαγκλαγκλα
If you know who you are call me and tell me all about it
geisha

Life ends,love is endless

'What did you say her name was?'asked Big Al.
'Mona' replied Guido.'She was something,I tell ya.'
'She was looking for old man Chino ,he had this ad put to the newspaper to rent his lousy basement...she said she wanted to find a quiet place where she could be alone with her thoughts' he snorted.'Imagine that.Alone with some rats is more like it.Anyway I saw her wandering about across the street from the restaurant and I figured she's pretty messed up,maybe she could use some of that famous cheese pie.And I sat with her while she ate.'

'I got to say,I'm quite suprised you are socializing this much lately' sad big Al.'Was she any good?'
Guido rolled his eyes and sighed.He didn't know why he bothered telling big Al about Mona,his reactions were as predictable as the horrific effects of a greasy mcDonalds burger on the intestine.
'Better than your mom' he ended up replying,while walking out of the kitchen.

Big Al had him behave like a teenage boy,and Guido knew that neither his mind nor body were suited for this.
He headed out of the restaurant once again,and glared at old man Chino's building.That weirdo owned a whole block of flats and was feasting on the infuriatingly high rents he charged,mainly to naive art students,that wanted to live in such a 'classic' building with so much 'character'.Nowhere Inparticular is full of character,thought Guido and smirked.

Once again his lump was turning red,which was a frequent side effect of his so called 'after-work headaches'.He still hadn't figured out what was causing them,but they were usually occuring after work,so here comes the name.(Guido felt that whenever something becomes a part of a man's routine,it deserves a name.It's anyway staying,so you might as well make friends with it.)
 For a while whenever the lump got red Guido was trying to imagine possible reasons.At first he tried some rational explanations,like the sting of a bee,possibly stuck there somehow without his knowledge,or maybe a sunburn..but he discovered no sting and for a sunburn there would have to be some sun,which is a rare phenomena in Nowhere Inparticular.So we made a game out of it: he decided that the redness was the lump's way of warning about a coming disaster him or advising him on how to act.At times he would keep his eyes fixed on the pavement while walking,holding the belief that the red lump meant 'you will find some money soon'.Other times he took it as a sign to visit the town's brothels,or the whisky bar across the street from his workplace.
The lump was a guide to his living.That's what Guido chose to make out of it at least.
'Maybe this time it says i should help out Mona' he thought.
She seemed to be a wreck of a person.Looking a lot older than she was (she was Guido's age) and with a lot of trouble on focusing her attention to a single source of information,Mona was actually one of the few people Guido had enjoyed spending his break with.Probably ever.
'Guido'she said."like the man from the 8 1/2 movie" she remembered.
'I don't follow cinema much' said Guido.
'Yeah.Me neither these days.But that movie...I saw myself in him.I think my life will end too in a dance parade of the women I once loved.Or at least I would like that'
And she ate almost half of the pie in a sigle bite.

Challenges create strenghts

Mona went by the train station and was completely unable to orientate.She was looking for a flat the size of a bucket,supposedly around the corner from a famous cheese-pie restaurant.While walking slowly toward what in fact was a whisky bar serving some poor quality snacks,she noticed the back of a stranger walking ahead of her.
That man was jesus.

Serving cheese pies can be a fun activity,thought Guido in fluent italian.I must admit i prefer it to my previous job.
Guido used to be a sailor until he was 31.Up till that time he had worked on various positions on many ships,and his last job was at Marieke,a huge 20.000 tone bearing beast,part of an equally huge food company.When the company became the subject of an international food scandal (something to do with not only sick dead animals,but also some dead human body parts) Guido,along with thousands of others,found himself on land.A particular part of it to be precise,which is the street.
Guido was not Jesus.
He went on slicing the cheese pies as they got out of the oven and humming an italian song.Ever since he moved to Nowhere Inparticular he had this song come up often.Maybe he was feeling nostalgic,but he wasn't quite sure why; he had only spent very few years in italy and except for the quality of pasta he didn't remember anything good about it.
Well that's not entirely true.But he chose not to remember anything good about it,as he would anyway have to move around for a quite big part of his life.
'So that's that' said Guido in fluent english.'I'll take my break now' and wiped his hands.

He went out of the restaurant and lit a cigarette,while teasing a little lump that was growing just next to his left eye.He teased that lump a lot,specially when he was feeling the urge to leave a place for another...It was like his little getaway button,getting bigger a long with his desire to flee.Thats what he liked to think of it.
'out we go my dear' he whispered.

Mona was still lost,across the street from him,gawking at an old mans back.Guido noticed her because of the saliva dripping from her wide open mouth;it had formed a long transparent and shiny thread,slowly reaching the pavement and following the subtle direction of the summer breeze:she was also completely unaware of it of course.
Guido laughed while admiring that woman for her passionate looking,and decided to treat her with a slice of cheesepie.