στο πατωμα και ξεκινησα να σκεφτομαι διαφορα πραματα και εβλεπα τα δεντρα απ'εξω και μετα ηρθε ενα πουλι που ηταν κιτρινο. "Ηρθε" δηλαδη, και ειχε μαυρη ουρα και τοτε καταλαβα οτι δεν ειμαι εδω αλλα οπου θελει μπορει να παει οποιος θελει, ο κοσμος γινεται σουπα σιγα σιγα. Τελος παντων, τα αεροδρομια ειναι τα σπιτια οταν προσπαθεις να βολεψεις καπου τον πονο σου σε ενα καθισμα που δεν προοριζεται για κανεναν και βλεπεις παραπερα μια κυρια να κουναει μια αλλη κυρια που ειχε πολλα προβληματα και μετα απο δυο ωρες γυρνας και βλεπεις οτι δεν σταματησε ποτε να την κουναει. Και πως δεν πιανεται το χερι σου απο το πολυ κουνημα οταν κουνας καποιον για παντα? Ειναι μαρτυριο το κουνημα πολλες φορες. Μετα ακουσα ενα γελιο και υπο αλλες συνθηκες θα γυρνουσα να κοιταξω ποιος γελαει τοσο δαιμονια και διαταρασσει την ακινησια ολων των κυμματων και την υπνηλια της διπλανης μου αλλα ημουν τοσο απορροφημενη σε αυτο που εκανα που στην ουσια ειναι το να καιγονται ολα μεσα σου αλλα να μην αντιδρας φυσικα σε τιποτα, οπως οταν αποφασιζεις να αφεθεις στο κρυο γιατι ολα ειναι αναποτελεσματικα. Και ηταν ολα τοσο συγκεντρωμενα στους στοχους που ηταν ολοι γκρι γιατι εβλεπα το πατωμα και μου ερχοταν να κλαψω αλλα ηξερα οτι δεν μπορουσα να κλαψω οσο και αν προσπαθουσα.
Το πουλι την εκανε τελικα και το κλαδι πανω στο οποιο καθοταν τρανταχτηκε και μετα αρχισαν να κουνιουνται ολα τα κλαδια και ετσι οπως ημουν ξαπλωμενη σκεφτηκα πως θα ταν να πεσουν ολα τα δεντρα που βλεπω πανω στην καλυβα του μπαρμπαθωμα οπου κοιμαμαι και περναει ο χρονος ηρεμα και καταχνιαστικα και σκοτεινα και μπλακ μεταλ-οχι, δεν ειναι μπλακ μεταλ, ειναι φολκλορ-αμπιεντ-κατι που ειναι γελοιο στο βαθος του αλλα οι περισσοτεροι το εκτιμουν γιατι θεωρουν οτι εχει καποιο συναισθημα το οποιο θα επρεπε να σεβαστουν- και δεν αντιλεγω, ειμαι υπερ του σεβασμου αλλα οχι υπερ της προσηλωσης σε ο,τι δεν ειναι η αληθεια πατερ ημων ο εν τοις ουρανοις ωπα! Η λεξη προσηλωση θα επρεπε να γραφεται με υ γιατι ειναι αυτο που καρφωνεσαι σε κατι και δεν μπορεις να το αφησεις ποτε εξω απο ο,τι κανεις.
Και θα επεφταν τα δεντρα και θα με καρφωναν και τα κλαδια θα μου εβγαζαν τα ματια και καπως ετσι θα σκοτωνομουν οπως στις ταινιες που παντα με καποιον κουλο τροπο γινεται καποιο ατυχημα και καποιος παλουκωνεται straight to the heart αλλα δεν ειναι τοσο ευκολο, οι τεχνολογικες το γνωριζουν αυτο και εν πασει περιπτωσει, μετα με ειδα αγκαλια με το δεντρο που με ξεκανε και ειδα την τρυπια φορμομπιτζαμα μου και τα αχτενιστα μαλλια μου και τα γυαλια μου ελαφρως στραβοτοποθετημενα απο την προσκρουση του δεντρου και το ενα μου ποδι ακουμπισμενο στο γονατο του αλλου ποδιου και τα χερια πισω απο το κεφαλι σαν να ειμαι ο γκουσγκουνης και μου φανηκε πολυ αστειο και καποιες φορες δεν μπορω να σταματαω να μιλαω για τον εαυτο μου.
Φαε γαλα με κορν φλεηκς κανει καλο στην πολυστερινη ΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΑΟΥΥΥΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ γιεα γκρανγκα γκρανγκα γκραααααααααααααΟΥΥΥΥΑΟΥΥΥΑΟΥΥΥΥΥΥΥ η σκοτεινη καταρα της καμπιας που κανει τον τελευταιο της γυρο πριν την πιασει το υπνοσθεντολ. Τα χαπια δεν θα σε αφησουν ποτε να την κανεις μΑΕΡΣΤΟ
The name's geisha and the place is antelope canyon
Also, a man has to right all his wrongs και πολλα ρονγκς εχουν υπαρξει και θα υπαρξουν στη ζωη του μαν αλλα what is life without hope and what is hope without failure?
The name's geisha and I'm not the killer, but I've been his sister.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου