αρρωστια

Και τα χερια μου προσπαθησα πολυ να τα τραβηξω. Ψυχικα. Αλλα δεν μπορεσα να τραβηξω ουτε χερια, ουτε εμενα. Τιποτα δεν καταφερνεις, μονο να γινομαι αυτος που παιρνει τον πονο και σε κανει να νιωθεις ασφαλης για τις επιλογες σου, για αυτα που λες και για αυτα που νομιζεις πως αποφασιζεις μια μερα. Μια μερα που αυτα που αποφασιζεις στα παιρνει η επομενη και στα πεταει στα σκουπιδια. Η αρρωστια ειναι αδυναμια στο σωμα και στη σκεψη και τιποτα δεν ειναι καθαρο εδω και πολυ καιρο και τιποτα δεν σε βοηθαει να αποφασισεις τι εισαι σημερα, τι θα εισαι αυριο.
Και η νυχτα τελειωνει μαζι με τη μερα, ηταν μια τρυπα στο νερο, δεν εβαλες τιποτα στο κεφαλι σου, μονο αδιευκρινιστα πραγματα που ερχονται και φευγουν συνεχεια και δεν μπορεις να τα θυμηθεις ποτε ξανα στη ζωη σου. Εγω πεθανα τωρα και τωρα και τωρα και τωρα. Δεν θα ξαναεχω ποτε αυτη τη μερα που ημουν αρρωστη και ηταν τεταρτη και κρυωνα και τα μαλλια μου ηταν ετσι οπως ειναι σημερα και αυτα που σκεφτομουν ειναι αυτα που σκεφτομαι τωρα και αυτα που ελεγα στον εαυτο μου και στον διπλα και αυτα που ψιθυριζα για να τα ακουσω και να τα καταλαβω ειναι αυτα που ψιθυριζω τωρα.
They will dash you against the cliffs
'Til every brittle bone is broken
Jutting rip and gristled knuckle
Is gnashing on the foam