Huge time

Καθε μερα νομιζεις οτι τα χειροτερα εχουν περασει.
Πηγαινοερχομαι καθιστη τυχαια πανω σε ενα ασπρο ταψι που γλυστραει και κουνιεται λιγακι απο τα πλαγια. Δεν ξερω πως ακουγεται αυτο, το ειδα στον υπνο μου. Ζεσταινομαι αρκετα. Τυχαιοι ανθρωποι τυχαια μερη, τυχαιες κουβεντες και τυχαια αδιαφορια. Προσπαθω να πιασω μια συζητηση, ειμαι πολυ σοβαρη ξαφνικα και βαριεσαι να μου μιλησεις-Οποιεδηποτε. Μπαινω μονη μου στον ρολο, το εχω πιασει απο την αρχη. Δεν θα σου μιλησω ποτε μαλλον. Βαριεμαι παρα πολυ ουτως η αλλως και ξερω οτι βαριεσαι και εσυ. Και θελεις να μη μιλαμε, εκτος αν πω κατι αστειο. Δεν μου βγαινει να πω τιποτα αστειο με την τυχη μου. Μαλλον αυτη τη στιγμη θα επρεπε να φυγω αλλα περιμενω λιγο μηπως αλλαξει κατι σε αυτην την αποτυχημενη αποπειρα να γινουμε φιλεναδες. Αυτα τα πραγματα δεν συμβαινουν σχεδον ποτε, καταλαβε το μητσαρα. Θελεις να με βλεπεις καπως και εγω θελω να με βλεπεις οπως σε βολευει να με βλεπεις για να μην σε απογοητευσω,. Δεν θελω να απογοητευσω κανεναν και ας το κανω καθε μερα, γιατι αργω παντα. Αυτοματα λοιπον γινομαι αυτο γιατι αυτο θελουμε ολοι και ξανα θελω να φαω τα χερια μου ενω η αμηχανια γινεται ενα τερας που μου αναλυει  καθε στιγμη στο αυτι το τι θα μπορουσα να σας πω και τι θα μπορουσα να μη σας πω. Τα λεω ολα λαθος τελικα. Δευτερα παρασκευη και ποδοσφαιρο, δεν ενιωσα ανετα ποτε για αυτο φοβαμαι να βγω εξω απο το σπιτι μου. Τα παντα πρεπει να ειναι προμελετημενα. Το αλκοολ θα με κανει να πω κατι που θα μετανιωσω την επομενη μερα ενω θα ξερω οτι δεν ηταν κακο. Ολοι σπευδουν να με δικαιολογησουν σαν συγκαταβατικες ψυχολογες. Ειναι λογικο. οΟυαου. Μονο λογικο δεν ειναι φιλε μου. Εχω εκπλαγει απο την ηλιθιοτητα μου πολλες φορες. 28 μηνες. Καταλαβαινει κανεις τι ειναι 28 μηνες? Προκαλω την τυχη μου, γιατι? αναρωτιεμαι και εγω. Φυλακη. Εκει θα παμε. Μπορω να ειμαι ξαπλωμενη ολη τη μερα και να διαβαζω βιβλια για ζωα, για χρονια για μηνες για χιλιετιες. Ειναι αληθινο. Το κραταω αληθινο. οπως το χιπ χοπ που μου ανελυε χθες ενας οδηγος ταξι. Τον ειχε πιασει ενα παραπονο για τις φτωχογειτονιες της αμερικης και την κοινωνικη τους δομη. Τα ματια σου ειναι ασπρα απο κατω Μαριορη.
Εκει στη φυλακη
Σε γνωρισα πρωι (βραδυ ηταν)
Ελαμπες πολυ και γιναμε και φιλοι (ανθρωποι)
Τριχωμα ειχες πολυ γιατι ησουν και σκυλι
Ασπρο με ξανθο ησουν πολυ καλη
Εισαι ακομη εκει
Και εγινες ανθρωπί
Με κοιταξες στα ματια και μου χαμογελασες
Χαρηκα πολυ γιατι εισαι η καλυτερη και καταλαβες την ειρωνια
καθε φορα που με εβλεπες να χαμογελαω και να λεω "ενταξει" ησουν εκει και μου ελεγες να μην ανησυχω. Και σε κρατουσα απο το λαιμο τα βραδια του καλοκαιριου, αγκαλια να αγναντευουμε τη λιμνη και τις γατες και τα αστερια. Προστατη του σπιτιου, αγαπημενη μου joujou.
Χαριζω τα ματια μου που φαινονται καλοσυνατα και ανησυχα. Να με πιστευεις μονο οταν δεν χαμογελαω. Το κανω για να μη μιλαω. Αν σταματουσες και εσυ να μιλας για λιγο θα καταλαβαινες. Ολα τα υπολοιπα ειναι βλακειες που κανουμε για να συμπαθουμε ο ενας κουλος τον αλλο. Ή μηπως οχι?