Επιστροφή, λάθος εαυτός

δεν θα καταλαβω ποτε ουτε εγω ποσο σιχαινομαι ο,τι περιβαλλει τη σταση σου. Τα εχω μελετησει ολα. Αυτοτιμωρια, πληρης αποδομηση καθε μικρης κινησης που κανω οσο καθομαι και προσπαθω να βγαλω ακρη με τα χαρτινα και τα ψηφιακα, δεν καταλαβαινω τιποτα. Εισαι βαρος για τον εαυτο σου μου ειπα προχθες, ανοιγουν ολα σπανε κοκαλα στραβωνουν και ποναω. Καθε στιγμη κανω κατι κακο και κατι καλο και κατι ουδετερο. Καθε στιγμη κανω κατι κακο. Που ειναι οι νομοι του Νευτωνα? Ε? Που πηγατε? Γιατι με αφησατε μονη μου μετα απο τρεις φορες? Δεν περιγραφεται το ποσος χρονος καταστρεφεται. Εχουν διαλυθει ολα, εχω αποκτηνωθει. Τιποτα δεν ειναι αποτελεσματικο αλλα δεν ειμαι λυπημενη. Δεν ειμαι τιποτα και εκει εμπιπτει η αποκτηνωση. Η ψυχραιμια μου ειναι μεγαλειωδης. ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ. Μια φορα το χρονο ομως νιωθω τα χερια να μου σφιγγουν το λαιμο, σας θυμαμαι και τα ματια αντιστρεφονται, βλεπω ο,τι χειροτερο εχω σκεφτει σαν καθρεφτης και ακουγονται τα σκυλια μεσα στο κεφαλι μου απο εδω μεχρι τη θαλασσα. Εχουμε αφομοιωσει ο,τι μπορει να μας κανει να φαινομαστε αδιαφοροι. Το εχω καταλαβει απο εκει που γεννηθηκε μεχρι εκει που ειναι τωρα. Αλλα το τι φαινομαστε ειναι κατι πολυ διαφορετικο γιατι ετσι επιβιωνεις. Ας σταματουσα να προσπαθω να με κανω να γελασω. Ειμαι σε μια μαυρη τρυπα και θα θελω να τα παρω ολα πισω οσο δεν θα μπορω, οταν θα μπορεσω δεν θα θελω πια.
Εσυ εφυγες. Εσυ επελεξες. Τρια χρονια, καλως ηρθες πισω. Δεν σε περιμενα, δεν θα σε περιμενω, πρεπει να ασχοληθω με το πως θα καταστρεψω τον υπολοιπο χρονο που απομενει.
Δεν μπορω να ελεγξω το πως και σε τι μπορει να γινομαι εσυ. Αυτο ειναι προβλημα