μιλάμε ανοιχτά

θα πρεπει να κρατησω την κοιλια στο στομα για εννέα μήνες. Να είμαι ήρεμη για εννέα μήνες και για πάντα έπειτα.
Πως γίνεται κάποιος που παραπατάει και πέφτει μόνο και μόνο στη σκέψη του να φρακάρει η πόρτα της τουαλέτας να το κάνει αυτό;
όταν μπαίνω μέσα σκέφτομαι πάντα, σχεδόν τελετουργικά, τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν και φτιάχνω σχέδιο διαφυγής. Στη συνέχεια το σχέδιο αυτό μου γίνεται έμμονη ιδέα και πρέπει να εφαρμόσω έστω κάποιο μικρό κομμάτι του για να ηρεμήσω. Συνέρχομαι πια όλο και σπανιότερα.
Τις περισσότερες φορές δε με πειράζει, αν η θερμοκρασία είναι εντάξει ή αν υπάρχει ήδη μια άλλη εμμονική σκέψη στο μυαλό μου, τότε δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία.
Απο χτες σκέφτομαι την πιθανότητα να έχω καταπιεί κάποιο σκουλήκι.
Πιστεύω πως αν γεράσω θα περάσω πολύ δύσκολα, κ γω κ τα εγγόνια μου, ίσως γι' αυτό να ναι καιρός να σκεφτώ κάποια πράγματα. Είναι πιθανό να είναι καλύτερη επιλογή το να είμαι απλώς θεία.
όλοι γκρινιάζουν επειδή είναι μόνοι τους, αν το εγώ τους ήταν λίγο μικρότερο ίσως να υπήρχε χώρος και για κανέναν άλλον.
Πεινάω αλλά δε θα φάω, η κοιλιά μου έχει φουσκώσει και δεν ξέρω αν είναι από το σκουλήκι ή αν είμαι χοντρή ή αν περιμένω παιδί. Το σίγουρο είναι ότι περιμένω μια απάντηση.