Το σκαμπω,μετα απο χρονια ανοησιας εξακολουθει να υπαρχει.Οχι με τον τρόπο που υπάρχει το ποτήρι της μπύρας,ή το χτεσινό μου ποτήρι με νερό,χωρίς φυσικά το νερό που εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα.Με έναν ελαφρύ στομαχόπονο που είναι ο απόηχος του αυγού.
Μια σκέτη ποίηση.Και εντελώς ανάρμοστη για το οπτικό νεύρο.
Λυπάμαι λίγο που δεν υπάρχω εγώ σ'αυτό,αλλά αν παρομοιάζω το πονεμένο γράψιμο με χαλαρή γαστρεντερίτιδα (να δυο λέξεις που ταιριάζουν πολύ),τα λεφτά πρέπει να γίνουν μέσα από κάτι άλλο,πιθανώς πιο δύσκολο από τη συγγραφή και που να εμπεριέχει μια κάποια εφίδρωση του αγκώνα.
Δυστυχώς η ψωρίωση μας κυνηγάει όλους και είναι ένα φρικτό θέαμα.Για τον μπόγο που κουβαλάμε και για τις σταφίδες στο κους κους που με διακόπτουν από τον όποιο ειρμό μπορεί να έχω.Μερικές φορές πράγματι έχω.
Είμαι ακόμα ζαλισμένη από χτες και χτυπάω και κανένα λάθος πλήκτρο και μετά το σβήνω ή έχω πάθει αρθριτιδα και δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν θέλω.
Σαφέστατα και ποτέ δε θα ήθελα ένα τέτοιο πράγμα να το καταλάβω.
Υπάρχει πάντα μια μικρή παρηγοριά στην βροχή που σου χαλάει το κέφι,ειδικά αν εμποδίζει βόλτες που δεν οδηγούν πουθενά και ευνοεί τον καλό ύπνο.
ο ειρμός χάθηκε πάλι και αυτή τη φορά όχι από τις σταφίδες,αλλά από την ερώτηση κλειδί
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου