Η καινούργια σου

Ειδα τον εαυτό μου στην ηλικία των 15, σε μια φωτογραφια που τραβηχτηκε πριν απο 13 χρονια γιατι δεν ημουν εγω, αλλά ήμουν εγώ, η καινουργια μου φιλη.
Απογοήτευση στο γυαλιστερο μας ματι παρατηρησα τη δεδομενη στιγμη, ειναι η αναμονη και η κουραση και ο τρομος στην ιδεα της κληρονομιας. Η αναμονη ειναι παντα βαρια και παρ'οτι δεν μπορω να πω οτι γνωριζω τι περιμενε η καινουργια μου φιλη, ξερω οτι περιμενα το αιμα του γειτονα μου ειμαι εγω, και η καινουργια μου φιλη, και εγω και ο γειτονας. Και τρομαξα οταν την ειδα, δηλαδη ειδα εμενα να περιμενει το αιμα του γειτονα που ειμαι εγω γιατι εγω ειμαι εγω και δεν θα μπορουσα να περιμενω το αιμα μου με αυτον τον τροπο και αυτη την απογοητευση γιατι δεν βλεπω το αιμα μου με αυτον τον τροπο. Η προσπαθεια αποπροσανατολσμου με δοσεις ακριβειας ειναι ναι ναι, σωστα προκειται να διαβασουμε, επιτηδες. Οπως ελεγα, τρομαξα γιατι αυτο που ειδα εμοιαζε με κατι που δεν ανηκει στο μακρινο παρελθον, κατι δικο μου και μετα σκεφτηκα οτι το ματι που βλεπω δεν ειναι δικο μου αλλα ειναι ιδιο με το δικο μου γιατι η αναμονη παντα σκοτωνει λιγο απο το ζωντανο με τον ιδιο τροπο. Και μετα επισης σκεφτηκα ολη την ιστορια του νασιοναλ τζεογκραφικ και πως παρακαλαει κανεις για συγχωρεση και πως το τιμονι δεν ειχε τη διαθεση να ασχοληθει αλλα πως μπορει να συγχωρησει καποιος καποιον και πως το να θαυμαζεις τις κουρτινες του πραγματος που περιμενεις μπορει να σε κανει να το ριξεις στην κοπτοραπτικη και στο πλεξιμο και μετα να ραψεις τον εαυτο σου πανω στις κουρτινες και ο αδερφος σου να καρφωσει με ενα μηλο στο κουρτινοξυλο γιατι ειναι μπασκετικη φυσιογνωμια και να κατεβασει ολο το κουρτινο-συστημα και να καταληξεις να λες το πατερ ημων ξανα και ξανα γιατι το φως ειναι τρομαχτικο και δεν μπορεις να συνειδητοποιησεις ακομη με ποιον τροπο μπορει να επισκευαστει μια τετοια ζημια. Σηκωσα το κεφαλι μου και ειδα τα κρυσταλακια να πεφτουν με εναν μαγικο τροπο πανω και γυρω μου. Δεν γινεται να συγκρινεις αυτη τη μαγεια με το χθεσινο αυτοκινητο.
Εν πασει περιπτωσει, η εισοδος αυτη στη βομηχανια του υφασματος μονο κακο μπορει να κανει στο τελος αλλα ορισμενες φορες νιωθεις οτι ειναι τοσο περιορισμενοι οι τροποι του να ερθεις κοντα και η σκεψη αυτοεγκλοβιζει τους ανθρωπους γιατι ολα ειναι τοσο φοβισμενα που προσπαθουν να μην αφηνουν επιλογες στους εαυτους τους και να αφηνουν τον χρονο να τρεξει υπεργρηγορα ωστε να ακολουθηθει η χωρις πονο συνηθισμενη φθινουσα πορεια, (ειναι αυτο που κανεις τωρα και αυτο που θα εκανα και εγω αν δεν με ενδιεφερε αληθινα το αθλημα του αλλου) και γινεσαι ο μογλης, το χαμενο παιδι που δεν ανηκε ποτε πουθενα(ανηκεις δηλαδη στην αγκαλια της μαμας σου και του μπαμπα σου και του μπατζανακη σου και στον εαυτο σου και στο δωματιο σου που εχει ο,τι και αν κανεις την αισθηση του ανολοκληρωτου γιατι τιποτα απο ο,τι ζουμε δεν μοιαζει ποτε και τοσο οικειο{ημουν παντα αισιοδοξος τυπος και θα προσθεσω ενα σχεδον που χωνει την παρτη σου μεσα}) και το σαραουντινγκ ειναι καλοψυχο και ευγενικο και δεκτικο αλλα παντα υπηρχαν προβληματα και αυτο ειναι η μυγα στο πισω μερος του μυαλου σου οταν δεν καταλαβαινεις γιατι πρεπει να αποκριθεις με καποιον συγκεκριμενο τροπο στον συνομιλιτη σου και οταν αν ηταν  καποιος πιο κοντινος σου ανθρωπος θα του ελεγες "βαριεμαι να μιλησω τωρα" οπως συμβαινει στον καινουργιο μου μικροσκοπικο κοσμο, και ενταξει καλο το κειμενακι που γραφω τοση ωρα αλλα μαλακιες ειναι και αυτα, αυτο που θελω να πω ειναι οτι θυμαμαι να παιζω τον τελικο ξανα και ξανα και εχανα και αν επαιζα σημερα ξανα θα εχανα γιατι η καινουργια μου φιλη το βαρος της το ριχνει παντα στο ποσο γρηγορα μπορει να κουνησει τα χερια της και ποτε στο πως θα τα κουνησει γιατι εχει μια χαρη απο φυσικου της που θα πεθανει ακατεργαστη σαν τη ζαχαρη που ετρωγα οταν διαβαζα τι μου ειχε γραψει σε εκεινο το χαρτι.
Αυτο στο οποιο θελω να καταληξω ειναι οτι οσο και αν αγαπας το χ το ο και το ω, και οσο και αν γινω αντιστηριξη στον τοιχο για να κρατηθεις ορθιος οποτεδηποτε, αν τα εκανες αλλιως μπορει να τα λαμβανες διαφορετικα και η παρανοια του καθενος δεν ειναι σωστα διαχειρισιμη οταν πρεπει να τριψεις τα χερια σου με γυαλοχαρτο και η ζηλεια για την αδιαφορια του ενος θα γινει βουνο και το βουνο θα γινει ο βασιλιας των βουνων και θα γκρεμιστει και θα σε πλακωσει (και με δακρυα θα κανεις δαχτυλιδια καπνου και θα αφηνεις τα πραγματα να σκουριαζουν και να σκονιζονται γιατι δεν υπαρχει αυριο και το ηλιοβασιλεμα ξαφνικα ειναι το πιο σκληρο και ειρωνικο θεαμα) και θα εχει καταστραφει αλλα θα σε εχει παρει απο κατω και αν ολα πανε καλα αυτο μπορει να σου δωσει το κινητρο να μην ξαναγυρισεις ποτε αλλα το να υποστεις υποσυνειδητες δοσεις λαικισμου ειναι αναποφευκτο σε πολλες περιπτωσεις εκτος αν εισαι παιδι του ανεμου και μεγαλωσες μεσα σε πυρηνικο αντιδραστηρα αλλα τελος παντων ειναι πολυ πιθανον να καταληξεις σαν αυτον με τα γκρι μαλλια και τις διαφημισεις κουφωματων αλουμινιου. σαν τοσους και τοσους. Θα σε φτυσουν, θα φυγεις και μετα θα χοροπηδανε πανω στο λαρυγκι του συναισθηματος σου παρακαλωντας σε να γυρισεις πισω γιατι "δεν σου ελειψε η ταδε μαλακια?"
"ναι, μου ελειψαν ολες οι μαλακιες αλλα δεν προκειται να το πω ποτε σε κανεναν" ειπε απο μεσα του και πηγε να βαρεσει σουτακια διακριτικα θυμωμενος.
Καθε μερα
ειναι μια φλαμπερα
που αν πας πιο περα
θα δεις πιο καθαρα
το ματι της θαντερα.
ποιος ειμαι? πες μου ποιος ειμαι
(και για τους φανς του σκαμπο)
I've been spending my money
In the old town
It's not the same honey
With you not around
I've been spending my time
In the old town
I sure miss you honey
Now you're not around
You're not around
This old town
it takes a lot, not being able to talk to you
οταν την ειδα πρωτη φορα τυχαια στο δρομο καταλαβα ποια ειναι, γυρισα σπιτι μου και εκλαιγα για δυο ωρες