θελω να βγω απ' το μπουκαλι

είμαι ένα χυμένο υγρό και θέλω να βγω έξω.
δεν ξέρω πως γίνεται το ένστικτο της επικείμενης καταστροφής να έχει πάει σε μένα τόσο λάθος.
όταν γεμίζει ο πνεύμονάς μου με νερό δεν είναι ποτέ αλήθεια, κι όμως εγώ είμαι σίγουρη
ζεσταίνομαι και νιώθω έτοιμη να κυλιστώ στο πάτωμα
έυχομαι πια να γίνει για να τελειώσει επιτέλους
το ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια κι όμως μέσα μου λέω: "κι αν είναι;"
ξαπλώνω και βουτάω μέσα, σχεδόν κολυμπάω
μέσα στο τρένο, έξω στον ήλιο, κοντά σε κόσμο, πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στην πόρτα, κάτω από το παράθυρο, είτε εισπνέω είτε όχι, είτε είμαι μόνη είτε όχι, και πάντα ξέρω ότι δεν είναι αυτό. Δεν θα είναι αυτή τη φορά γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος.
φοβάμαι ακόμα περισσότερο πως όταν θα υπάρχει λόγος, το ένστικτο της επικείμενης καταστροφής θα έχει αποβλακωθεί ακόμα περισσότερο. είμαι μόνος, ένα υγρό χυμένο σε μια κατάσταση ημιστέρεη και αηδιάζω από τα εσωτερικά μου όργανα.
πως γίνεται εγώ και αυτό να είμαστε το ίδιο;
γιατί το σώμα μας να είναι ένα κλουβί και όχι ένα μπουκάλι;
με πιάνει αηδία και πρέπει να τα δω όλα για να ηρεμήσω. με προδίδει αυτή η ατμόσφαιρα.
το ξέρω ότι όσο πιο πολύς κόσμος μπαίνει μέσα τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να βγω.
το νιώθω ότι θα με πιάσει ταχυπαλμία
και με πιάνει
και αμέσως ζεσταίνομαι και κοκκινίζω.
και όλα αυτά για το τίποτα; δεν σημαίνουν τίποτα;
που είναι η σοφία της φύσης;
γιατί δε θέλουν να μου πουν τίποτα;
στέκομαι όρθια και με απογοητεύω, και αμέσως γινόμαστε δύο διαφορετικά άτομα.

η αρρώστεια μου προκαλεί φρίκη.
είναι αλήθεια ότι αυτό που φοβάσαι το παθαίνεις για να μπορέσει ο οργανισμός να αποκτήσει μια πραγματική εικόνα αυτού του εφιάλτη και να έρθει έτσι η απομυθοποίηση;