Δωσε, να φανε και οι κοτες

Ακουω συνεχεια πραγματα, ακομη, και βλεπω και ξερω τι θα γινει, το βλεπω ηδη, σε καποιο αλλο σπιτι, στο οποιο δεν πηγα ποτε. Αυτο που βλεπω με στενοχωρει, με εκνευριζει, με πληγωνει, με κανει να αμφισβητω τα παντα απο την αρχη ξανα, καθε μερα, καθε δευτερολεπτο. Το μονο που με κραταει απο το να μην πιστευω ο,τι απαισιο νιωθω ειναι οτι καποια στιγμη πιστεψα με την πιο αθωα προαιρεση. Αυτο δεν εχει καμια εξαιρεση. Σε αυτην την απογοητευση εχουν συμβαλει ολοι. Δεν ειναι μονο δικη μου, αλλα τη βλεπω ξεκαθαρα, γιατι δεν τη φοβαμαι. Γιατι την εχω ξανασυναντησει εκατονταδες φορες καθε φορα που κλεινει η πορτα του σπιτιου μου, καθε φορα πριν και μετα.
Τη στιγμη που ερχεται η στενοχωρια και ο εκνευρισμος λεω στον εαυτο μου σιωπηλα οτι δεν πειραζει, οπως εχω πει κανονικα πολλες φορες σε πολλους ανθρωπους. Δεν αξιζει τον κοπο. Ουτως η αλλως μονος σου εισαι μεσα σε αυτες τις καταστασεις και οποιος διαφωνει ειναι ψευτης. Οπως εσυ και εσυ και εσυ και εσυ και εσυ. Η παιδικοτητα δεν πεθανε ποτε. Ουτε η αθωωτητα. Και ουτε προκειται. Οποιος διαφωνει, ειναι ψευτης, ΚΑΙ σακατεμενος. Θελει να παραμεινει σακατεμενος και θελει να σακατεψει και αλλους.
Ειςαι ακριβως το ιδιο με την καινουργια μου φιλη, παρ'οτι σε αυτα τα αναμενομενα λυπηρα κληροδοτηματα, ελπιζω παντα πως ειμαι λαθος.
Ηρθε αυτη η ωρα οπου θα εξομολογηθω οτι οποτε περναω εξω απο ψαραδικα, η μυρωδια με συγκινει λιγο.