Τραβαω ολη τη σαπιλα της πολης. Οπτικα κυριως παρ'οτι δεν βλεπω καλα. Και περπαταω μεχρι να με διαλύσει ριχνοντας βροχες στο πατωμα. τα καταλαβα ολα αλλα κανεις δεν εκανε το ιδιο. Και για αυτο δεν ειμαι σίγουρη. Σκεφτομαι να ξεκινησω και εγω να λεω τις ιδιες αηδιες στην αρχη καθε επιδιωξης. Γκαντ νο-ουζ το εχω κανει ηδη μαλλον. Και εκει που δεν βγαινει τιποτα τετοιο ξερουμε ολοι πολυ καλα οτι θα πρεπει να καρφωσεις μπλιμπλινια. Μπλιμπλινια και ξεμπλιμπλινια. Ντανιελα γυρνα πισω.
ειναι καλυτερα να αφηνεις την πεθαμενη πολη γεματη. παιρνεις το ηλιθιο παρτυ στο σπιτι σου. Το μπλακ μεταλ στην κεφαλα μου εχει σχεση με το αισθημα του οτι εισαι ανεπιθυμητος και παρεξηγημενος, σε οποιοδηποτε πλαισιο. Και παντα οταν θα φευγω απο εκει που νιωθω οτι θελουν να με διωξουν, θα νιωθω ξανα σαν 13χρονος λουζερ μπλακμεταλας. Και θα περπαταω μισα. Τι να κανουμε τωρα.
χθες τη νυχτα σκεφτηκα να χαραξω λιγο. το πρωι σκεφτηκα τι μαλακιες σκεφτομουν χθες τη νυχτα. Και ηταν τετοιο το μπρεηκθρου της γελοιοτητας που εφυγαν ολα. Και οταν ξυπνησα ξεφορτωμενος απο τον αχρηστο σακο που μου διελυσε την πλατη, ειδα τον εαυτο μου να με κοροιδευει και η μερα πηγε καλα.
με αγαπη, the invisible child who
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου