Όλοι τρελοί

Ψάρια περιστεριά στα δεντρα απα θα φεξουν.
Στην ακρη του λιβαδιου, ειναι ο σκηνοθετης της μιζεριας μου. Το συναισθημα παραμενει το ιδιο αβοηθητο καθως συνηθιζεται στο πρωτο χτυπημα να πιστευεις πως δεν εχει μεινει τιποτα να κανεις εδω (και σνιφ και μπουχου), αν και δεν εκανες ποτε τιποτα γιατι δεν θελησες ποτε να κανεις κατι εδω. Πολυ σημαντικο στοιχείο για τις μικροσκοπικες ζωες μας. Αυτή η δραση ηταν αντιστροφη! Αυτο που ιπταται ειναι το οτι εδω εχουν τελειωσει ολα. Ειναι η απωθηση περισσοτερο και οχι η ελξη προς κατι αλλο. Η' θα φεύγεις χαρούμενος με μια μεγαλης διαρκειας διαδρομη, ή θα φευγεις βαθια θυμωμενος με το κεφαλι στο ταβανι, περιμενοντας το τεραστιο τιποτα. Και θα απολαμβανεις καθε νερο που θα σου φερνει η αεροσυνοδος. Και ο χειμωνας θα ειναι χεβυ λενε στα δελτια καιρου και εγω το ειχα να φοραω προβιες και να τρεμω στο κρεβατι μου, αλλα η μοναξια ειναι χεβιερ οταν δεν την θελεις. Αλλα δεν ειναι η μοναξια το θεμα μας. Το θεμα μας ειναι η μεσα μοναξια. Η πιο μεσα και απο το μεσα της προβιας. Ειναι η βαθια μοναξια που χρειαζεται σπάστη. Ειναι η ανακαλυψη της ηρεμιας. Για αυτο δεν θελουμε να μιλαμε. Η ανακαλυψη της ηρεμιας οταν καθεσαι ψηλα στο ξεπλυμενο γκρι τσιμεντο αλλα ειναι σαν να εισαι στη θαλασσα. Αυτο καταστρεφεται με τους περισσοτερους ανθρωπους, το τσιμεντο παραμενει ξεπλυμενο γκρι και εσυ φιλε μου εχεις υποχρεωση να διασκεδασεις εσενα και τον αλλο. Σπανια θα βρεθει εκει καποιος για να κλαψει οταν θα ερθει η καταιγιδα και τα δεντρα θα κουνιουνται περα δωθε. Σχεδον κανεις δεν συγκινειται απο μονος του. Και χωρις να ειμαι φαν της βροχης για πολλους λογους, το καλοκαιρι οταν βρεχει τα απογευματα νιωθω ηρεμος.
Καπως ετσι καταληγεις να μιλας για μηχανικη ρευστων στις 4 το πρωι χωρις να εχεις ιδεα απο μηχανικη ρευστων. Μακαρι να ερθει για παντα! καπου που να ειναι καθαρα. Γιατι τα ενιωσα ολα βρωμικα. Τα σκοταδια την εκαναν με το αστραφτερο μου λεηζερ δακρυσμενο ματι πολλακοις αγαπητη θεια, αλλα η βρωμια μεσα στην αηδια της ψυχοντιρουριρου θελει μπιου μπιου.
Υποκλοπες! Ειναι πληγωτικο το να γινεσαι επιδεικτικα ξενος αναμεσα σε πολλους ανθρωπους. Ειναι πληγωτικο το να μην δουλευεις για εμενα και να δουλευεις για τον αλλον. Ειναι πληγωτικο το να μην εχεις προστασια απο το χιονι και το αγιαζι. Ειναι πληγωτικο το παχυ το χιονι γενικοτερα. Ειναι πληγωτικο το να θελεις να σου δωσει καποιος που δεν καταλαβαινει το χερακι του μονο και μονο για να του το τριψεις στη μουρη. Ειναι πληγωτικο το να νιωθεις τοσο μικρος μπροστα στο φακιν παρελθον, ειδικα για ενα παιδι που δεν εχει δικο του παρελθον, αλλα πολλα παρελθοντα αλλων. Πολλα πραγματα ειναι πληγωτικα (still abusing words like they used to) αλλα ειναι και κατανοητα αγαπητο μου παιδι. Αν χαθεις ομως μεσα στην κατανοηση ολος ο πλανητης γινεται μια σουπα και εκει θα θελεις να σου τη μπουμπουνισεις.
Αυτο το ανευ ορων να πιαστεις απο οτιδηποτε του αλλου, ειναι χαρακτηριστικο, αλλα αυτο το μερος και αυτη η περισταση και αυτο το κελι υπηρξε ενα απο αυτα μεσα στο οποιο θα ηθελα να μεινω χωρις κανεναν αλλον. Αυτη η συντομη εμπειρια θα σε κανει να μην ξαναγραψεις τιποτα για το ιδιο θεμα. Στριμωγμα.
Reason i'm traveling on, εισαι η καινουργια μου καινουργια μου καινουργια μου φιλη και νομιζω πως τα νερα που βγαινουν απο τα ματια ειναι δηλητηριο και αν τα πιω θα παθω θανατερη αποσφυξη της τετραπολικης λογικης που ακολουθω απο τοτε που εγινα μαγκας. Θελω τα σκυλια μου πισω και ο,τι εγραψα και ο,τι εφτυσα, τα θελω ολα πισω αλλα τα χαριζω ολα ολα ολα ολα τα πραγματα και θα ειμαι παλι ενας περαστικος που δεν εχει τιποτα δικο του.
Μια μερα ισως βρω ενα σκουτερ που δεν θα εχει και αυτο τιποτα δικο του και θα βρουμε κατι που να μας ενωνει πιο πολυ απο το να ειχαμε κατι δικο μας.
Αφηστε μας να φυγουμε