Πρέπει να πάω στη σχολή

Ξυπνησα σαν ελατηριο φωναζοντας απο το κρεβατι γιατι τοσο δεν εμπιστευομαι τον εαυτο μου καθε μερα και ενιωσα σαν να πρεπει να φυγω με πλοιο και να παω με αυτοκινητο μεχρι τον πειραια απο τα βορεια. Οταν υπαρχει ενα λιμανι στην αρχη η στο τελος αυτης της διαδρομης με αυτοκινητο, η προσωπικη σου κατασταση ειναι παντα οριακα ζορισμενη. Ρωταω τον εαυτο μου σχεδον καθε μερα αν τιποτα απο ο,τι κανουμε εχει καποιο νοημα ή αν είναι ολα τρυπες στο νερο, μικρες και μεγαλες. Αυτη η σκεψη μπορει να τρομοκρατησει και εχει τρομοκρατησει φανταζομαι πολλους και πολλους παρδαλους ανθρωπους στην histoire αλλα με κανει να νιωθω σαν να ειναι κατι το οποιο γνωριζω και θα γνωριζω και παντα γνωριζα. Ειναι σαν να τον παιζεις κοιτωντας τις φωτογραφιες σου. Μετα σκεφτομαι οτι αυτα τα πραγματα μαλλον απασχολουν ολους τους ανθρωπους. Και αν θα επρεπε απλως να παραιτηθεις απο τωρα και να αφεθεις για να τρως πορτοκαλια και να κοιμασαι και να περνας καλα ή να μην περνας καλα κανοντας ενα αλλο τιποτα. Αλλα δεν γινεται. Και μαλλον οσο ανουσιο και αν ειναι το οτιδηποτε και οσο ψυχραιμος και αν εισαι απεναντι σε αυτο, δεν μπορεις να σταματησεις γιατι υπαρχει αυτο το εγωιστικο μικρο παιδακι παντα μεσα σου που σου λεει πως θελεις να ελπιζεις και πως μπορεις να ελπιζεις για παντα οτι κατι δεν εχεις δει και οτι κατι δεν θα εχεις καταλαβει, μεχρι να πεθανεις. Και αυτα.
αυτη η χαζομαρα ειναι αφιερωμενη στη ζαχαρη και στη μπαρουλα. Και ναι. αυτα