οσο τα λεφτα μας ειναι τοσο λιγα, θα μενουμε παντα παιδια

Αγαπητα μου παιδιά,
ειναι αληθεια
δεν μπορω να μεγαλωσω
δεν μπορω ουτε να μικρυνω
γαμημενα.
δεν μπορω να τα κρατησω
δεν μπορω να τα ξοδεψω
δεν μπορω να πληρωσω το ιντερνετ
μακαρι να μη μου κοψουν το ιντερνετ μεχρι να ολοκληρωσω αυτο το σκαμπω
μακαρι μακαρι μακαρι
μπορω να δουλευω και να φευγω απο το σπιτι οποτε θελω, δεν θα εχω φυγει ομως ποτε γιατι ο κοσμος ειναι αγριος εκει εξω. και γιατι δεν μπορω να βρω αλλο σπιτι. και γιατι δεν μπορω γενικοτερα. και οσο δεν μπορω, παλι καλα. γιατι υπαρχει το ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ.
αυτο το παλι καλα ειναι η συνοψη ολων, για να λεμε και καμια σωστη κουβεντα.
Οταν ημουν 18 χρονων και ειπα στη μανα μου οτι ισως να ηταν ωραια να πηγαινα στα καραβια, δε με πηρε καθολου στα σοβαρα, μεχρι που ρωτησα τον ξαδερφο της που ηταν καπετανιος τι ακριβως θα επρεπε να κανω. Η ιδεα αυτη εμεινε στο κεφαλι μου περιπου ενα διωρο.
Δεν εχει επανελθει απο τοτε, αλλα αναρωτιεμαι μερικες φορες τι θα εκανα αν δεν ημουν μια τεραστια κοτα, που τρεφεται αποκλειστικα και μονο απο ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ.
Δυστυχως, οσο ειμαστε στην αναπτυξη, δεν μπορουμε να καταληξουμε σε τι νουμερο σουτιεν φοραμε.
γαμημενα κωλοπαιδα.