ΑΝΟΗΣΙΕΣ

είχαμε και οι δύο έμπνευση σήμερα.Κάνε κι εσύ κάτι γι'αυτό!
άλλαξε τον κόσμο,το χει ανάγκη.
Πείτε μου σας παρακαλώ,ποια είναι η σχέση της φωτογραφίας με το θάνατο;
Ουδεμία σχέση δεν υπάρχει.Το ένα είναι χαρτί και το άλλο δεν υποφέρεται.Αν θες να λες τα πράγματα με τ'όνομά τους δεν πρέπει να υποφέρεται.
Στριφογυρνώ και μυρμηγκιάζει το πόδι μου και φωνάζω "Δήμητρα!"
έρχεται έντρομη και της ανακοινώνω το πρόβλημα.όπως πάντα είναι κάτι που δεν μπορώ να δω καθαρά και με πανικοβάλλει.Δε νιώθω το πόδι μου
Τι εφιάλτης θεε μου τι εφιάλτης!
Ευτυχώς ήταν μια απλή κράμπα.
Μια κράμπα μυαλού!!
Την πάτησα!
Πάντα όταν ξεκινάω να πω κάτι βγαίνει κάτι άλλο.Δεν ήθελα να μιλήσω γι'αυτό

Εν πάση περιπτώση που είχαμε μείνει;
Λοιπόν μπήκα μέσα στο δωμάτιο και τη βλέπω κουλουριασμένη στον καναπέ,αναμαλλιασμένη και έντρομη.Σκέφτηκα αμέσως "τι παράφρων" και έσπευσα να βοηθήσω.
Το πόδι φαινόταν μια χαρά,αλλά έλεγε ότι έπαθε κράμπα.Προσπάθησα να καταλάβω τι μπορεί να εννοούσε μ'αυτό.
Δε φάνηκε να χρειάζεται παραπάνω βοήθεια εκτός από την επαναφορά στην πραγματικότητα και ως εκ τούτου το έριξα στα μπετά.Οι νύχτες μας είναι δίχως τέλος.Είναι όπως κάποιες φορές που πρέπει να φροντίσεις τον άλλον αλλά να είσαι και μόνος σου και αναρωτιέμαι αν το καταλαβαίνουμε και οι δύο αυτό.αλλά μάλλον ναι γιατί ζωγραφίζουμε μαζί στο ίδιο χαρτί.
Ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και βγάζω μυρμηγκάκια από τα χέρια μου
Ο,τι και να γράψω δεν είναι αυτό που ήθελα

δεν είναι

μόνο όταν κοιμάμαι σκέφτομαι καθαρά και υπάρχει φλόου.

Είμαστε, ηλίθιοι

Ο σκοπος ειναι να συμπιεζονται τοσο πολυ τα πραγματα που μηχανικα θα ειναι σαν να ειναι ενα πραγμα. Ενωνεις την υλη χωρις κενακια. Τα οποιαδηποτε κενακια θα αρπαξουν φωτια, τεραστιες θερμοκρασιες αναπτυσσονται σε τοσο μικρους χωρους, καιγεται το οξυγονο, δεν παραγεται τιποτα.
Η διαδικασια του κρυο πεφτει υπουλα πανω μου με κουρασε. Περναει ο καιρος και γινομαστε καλυτεροι. Με τετοιες αφαιρετικες μπουρδες αντεχει κανεις να ζει μονος του. Ηρθε η βροχη και μαζι με αυτο θα περιγραψω οσο πιο συγκεκριμενα γινεται καποιες τρομερες αναμνησεις απο την εφηβεια μου.
Ηταν πεμπτη. Η joujou ειχε εξαφανιστει. Εβρεχε με μανια και χωρις μανια συνεχομενα για 15 μερες.
Οι μερες περνουσαν και η joujou δεν γυρισε πισω. Ηταν τριτη και τρωγαμε στην κουζινα. Βλεπουμε τη joujou να ερχεται απο μακρια, αργα, πιο βρεγμενη απο το νερο. Η joujou ειναι τεραστια σκυλα. Φτανει στην εξωπορτα και πεφτει κατω, τρεμει, δεν κουνιεται κατα τα αλλα.
Ηταν Κυριακη. η joujou πηγε μια μεγαλη βολτα μονη της. Γυρισε. Εβγαζε αφρους απο το τεραστιο στομα της. 15
Ηταν δεν ξερω τι μερα αλλα ειχε τη συνηθη καταιγιδα με αστραπες και τα συναφη. Η joujou μπηκε μεσα στο σπιτι βρεγμενη, καθισε πανω στο χαλι και δεν κουνιοταν. Με δυσκολια την πηρα στα χερια μου και την εβγαλα εξω.
Ηταν τεταρτη, εβρεχε, γυρισα σπιτι απο το σχολειο, εθαψα τρια παιδια της joujouς.
Βρηκα μια γατα που ειχε σπασμους.
Βρηκα μια γατα, βρηκα πολλες γατες, 10 γατες νεκρες ολες.
Και εχω να πω οτι δεν ενωνει ολους τους ανθρωπους κατι. Δεν ειμαστε ολοι αδερφια. Δεν εχουμε ολοι μεταξυ μας πραγματα που να μας συνδεουν. Εγω δεν εχω τιποτα κοινο με τον τυπο με την καραμπινα που βαραει στον αερα. Δεν εχω τιποτα κοινο με τον τυπο που ερχεται μεθυσμενος για τσαμπουκα επειδη η ζωη του ειναι σκατα. Δεν εχω τιποτα κοινο με τον τυπο που γουσταρει να καταστρεφει για να μπουκωσει την ανια του.
Η joujou καθισε διπλα μου, της χαιδευα το αυτι, χαμογελουσε και αγναντευαμε την βρωμικη Παμβωτιδα.
Το ενα ματι ειναι θωλο αλλα είναι ο,τι πιο γεματο με εξυπναδα και ευγενεια εχω δει ποτε. Και το πασχα εφαγε πολυ κρεας και ειναι χαρουμενη.
Η ηλιθιοτητα ειναι σε πολλες περιπτωσεις το πιο επικινδυνο state of mind.
Θα φαω πατατες σημερα