Έφυγε ο πρώτος, έφυγε ο δεύτερος, έφυγε ο τρίτος

Είναι ξανα βραδυ. Αναβεις στο δωματιο σου μια φωτια, νυσταζεις και προσπαθεις να μεινεις ετοιμοπολεμος. Φοβηθηκα οτι δεν θα προλαβαινα και οντως ηταν αργα, ετσι με νυσταγμενη αηδιαστικη απελπισια κοιτουσα περα και δωθε προσπαθωντας να σβησω αυτην την κωλοφωτια που φουντωσε και γεμισε ολο το δωματιο με καπνο. Δηλαδη με ψυχραιμια στην καρδια αποφασισα να μαθω τα παντα για τη φωτια στους εσωτερικους χωρους. Εκεινη την ωρα λοιπον που με τη σκεψη μου ειχα περιορισει και τον καπνο και τη φωτια, ανοιξε το συμπαν και καποιος μου πεταξε παγο στα μουτρα. Και οταν λεω παγο, εννοω μια παγοκολωνα απο αυτες που πουλουσαν παλια οι ανθρωποι στα νησια και στα οχι νησια.
Ο παγος με χτυπησε δυνατα στα μουτρα, αλλα τουλαχιστον πλεον ειχαμε παγο για να περιοριστει ο τραυματισμος. Βγηκε λοιπον η φιλη μου η 2 εξω και ειπε: "Δεν τα σπαω λιγο ακομη? Δεν μου εφτασε το ξυλο που εφαγα". Μεταφορικα πάντα. Κατα αυτόν τον τρόπο και καθώς ποτε δεν ημουν λάτρης της αποστροφου ως ανθρωπος, περιμενε, περιμενε και περιμενε και αλλο για να ερθει το τελος της γειτονιας της. Καποια στιγμη εφτασε ενα περιεργο (ασχημο) μαυρο SUV και παρ'οτι δεν ξερω πωςς ακριβως ειναι ενα τετοιο αυτοκινητο, ενθουσιαστηκα με τη σκεψη. Αυτη λοιπον, μπηκε μεσα, εσφιξε τα χερια της, ξεριζωσε το προσωπο της και χαμογελασε, κατι το ιδιαιτερως εκνευριστικο για ολους μας πλεον.
Μετα μαυρισαν ολα. Και μετα ασπρισαν ολα. Και στο τελος εγιναν λιγο μπλε, και ξυπνησε σε ενα κρεβατι στις εγκαταστασεις της Luthorcorp, με μια καρδια απο κρυπτονιτη να της γαμαει τον θωρακα 3 φορες το δευτερολεπτο. Νοσταλγω εκεινες τις εποχες που ξυπνουσες και βρισκοσουν με ενα μωρο ελεφαντα στην αγκαλια. Και εκεινες που αν ηξερες τι θα εκανες, θα χτυπουσες το χερι σου στο τραπεζι και θα κλεινοσουν σε ενα ασυλο.
Τελος παντων, αυτα που γραφω σταματουν εδω γιατι με περιμενει ο Κλαρκ Κεντ. Και εσυ δεν εισαι ο Κλαρκ κεντ, εισαι απλως ενας ανθρωπος με μια καρδια και ενα συκωτι και δυο νεφρα για τα οποια ειναι εξισου ευκολο να αιμοραγησουν οπως τα δικα μου και του νταμπο του ελεφαντακη, μακρινου ξαδερφου του βοβου.

Αποφασισα ομως να μην τελειωσω εδω, θελω να ομολογησω κατι ακομη.
Οταν ησουν μισος τρελος και μισος αρκουδα, σου ειχα πει οτι δεν αρκει ο ανθρωπος. Αυτο ισχυει μονο και μονο επειδη οταν θα ξυπνας καθε πρωι για να πας στη δουλεια σου και θα εχεις τα λεφτα σου και το σπιτι σου και καθε μαλακια που μπορει να σε διευκολυνει, δεν θα καταλαβεις ουτε στιγμη το ποσα σου εχει παρει αυτο το μερος και το ποσα δεν θα σου τα φερει ποτε πισω, και δεν θα καταλαβω και εγω γιατι θα ειμαι εκει, να το παρατηρω και να μην του δινω σημασια για να μην ξαναγινουμε ποτε αρκουδες.

Τωρα, οσον αφορα τους υπολοιπους κοινους θνητους, να προσεχετε που μπλεκετε και με ποιους μπλεκετε και να προσπαθησετε να εχετε φιλους στο σπιτι σας, γιατι οταν τα κανεις ολα πουτανα και γυρνας στο σπιτι σου και δεν υπαρχει τιποτα και νιωθεις οτι κατοικεις σε μια καλυβα σε ενα ξεχασμενο πεδιο στην αλασκα, μακρια απο οτιδηποτε εχει αναπνοη, θελεις τρελα αρχιδια για να ξυπνησεις το πρωι και να κανεις αλματα με δυνατη καρδια και οργη.

Τελος, για οποιονδηποτε εκει εξω που ειναι αφοσιωμενος στην ιδεα του οτι εξωγηινοι κοτσαραν τρεις βραχους στην μεση ανατολη και ζωγραφισαν πανω τις μουρες τους με ξυλομπογιες δικης τους προηγμενης τεχνολογιας για να παριστανουν τις ντιβες σε 5 μισους αρθρογραφους και μισους τερμητες απο τη Botswana ανθρωπους (ε?), θελω να σου πω, οτι εσυ φταις για ολα. και για την Λανα και για την τρυπα του οζοντος και για τον ψυχικο βιασμο γενικα εκει εξω και για τον Κωστα και για τα νιατα του πλανητη και για το οτι κανενας μας δεν ειναι πια παιδακι αλλα ολοι ειμαστε παιδια.
Geisha