Ρουφα.
Οταν σε ποναει ολοκληρος ο κορμος κουνησε λιγο το αυγο σου και μπορει να βγει ενας δρακουλας. Μετα, ο δρακουλας μπορει να σε φαει αλλα και να σε βοηθησει στο κουνημα ξεξεξε. Οχι, ξεπερασματος του πονου. Επισης μη στενοχωριεστε, ειμαι καλα και ας ξερναω. Γιατι ειναι ωραια να εχεις φιλους. Ειναι? Ας μας πει η μπερδεμενη και ενσωματωμενη φιλη μας μπαρουλα. Ειναι ωραια? Μα φυσικα και ειναι. Ολα ειναι ωραια οταν εχεις μικρους βοηθους απο την εννατη πυλη της μεταμορφωσης του γκομενου της φιλης σου σε τερας. Δεν εχω ιδεα σε ποιο πραγμα αναφερομαι, μαλλον εχει καποια σχεση με τους μαρκαδορους που εφαγα για πρωινο και το οτι το μελανι απορροφαται ακομη απο την καρδια μου και το συκωτι μου και ολα τα πραγματα μεσα μου. Αλλα θελω να σε ευχαριστησω, εσενα που γιορταζεις τοτε που χιονιζει, και ολους τους υπολοιπους που μπορει να ειναι προδοτες, μπορει και οχι, γιατι με βοηθησες ΑΚΡΑΙΑ (ναι Σισσυ, ακραια) να συνελθω και να επανελθω μεσα απο τη διαδικασια της αυτοσωληνωσης σε θερμοπομπο και υδραγωγο και αλλα τετοια. Επισης, η πυραντισταση μου αυξηθηκε δραματικα οταν εσπασα κατα λαθος (αλλα μηπως οχι?) το βαζο με τα μπλε υγρα. Στην αρχη συνεβη κατα λαθος σιγουρα αλλα μετα σκεφτηκα οτι μπορει να το εκανα επιτηδες, οπως τοτε με το αθραυστο πιατο. Γιατι οσο αθραυστο και να ειναι ενα πιατο, ποτε δεν ειναι πραγματικα αθραυστο. Τελος παντων, δεν ειμαι ακομη ετοιμη να μαζεψω αυτα τα σπασμενα πραγματα απο την κουζινα, αλλα οταν το κανω να ειστε σιγουροι οτι θα σας καλεσω για να πιουμε τσαι και να σας φαω τα λαρυγκια με ψιλοκομμενα αμυγδαλα και φυσικα σκορδα.
Τα μπλε υγρα ειναι ο κονιορτοποιημενος (χα δεν υφισταται αυτη η λεξη για υγρα αλλα εχει πλακα) ψυχοπαιδης του θειου του κθουλου και τον εφαγα και αυτον.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΓΑΜΩ ΤΑ ΣΠΙΤΑΚΙΑ
γεια σας τωρα
και παντα
και χθες
και μετα,
Δημητρελι geisha
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012
Έφυγε ο πρώτος, έφυγε ο δεύτερος, έφυγε ο τρίτος
Είναι ξανα βραδυ. Αναβεις στο δωματιο σου μια φωτια, νυσταζεις και προσπαθεις να μεινεις ετοιμοπολεμος. Φοβηθηκα οτι δεν θα προλαβαινα και οντως ηταν αργα, ετσι με νυσταγμενη αηδιαστικη απελπισια κοιτουσα περα και δωθε προσπαθωντας να σβησω αυτην την κωλοφωτια που φουντωσε και γεμισε ολο το δωματιο με καπνο. Δηλαδη με ψυχραιμια στην καρδια αποφασισα να μαθω τα παντα για τη φωτια στους εσωτερικους χωρους. Εκεινη την ωρα λοιπον που με τη σκεψη μου ειχα περιορισει και τον καπνο και τη φωτια, ανοιξε το συμπαν και καποιος μου πεταξε παγο στα μουτρα. Και οταν λεω παγο, εννοω μια παγοκολωνα απο αυτες που πουλουσαν παλια οι ανθρωποι στα νησια και στα οχι νησια.
Ο παγος με χτυπησε δυνατα στα μουτρα, αλλα τουλαχιστον πλεον ειχαμε παγο για να περιοριστει ο τραυματισμος. Βγηκε λοιπον η φιλη μου η 2 εξω και ειπε: "Δεν τα σπαω λιγο ακομη? Δεν μου εφτασε το ξυλο που εφαγα". Μεταφορικα πάντα. Κατα αυτόν τον τρόπο και καθώς ποτε δεν ημουν λάτρης της αποστροφου ως ανθρωπος, περιμενε, περιμενε και περιμενε και αλλο για να ερθει το τελος της γειτονιας της. Καποια στιγμη εφτασε ενα περιεργο (ασχημο) μαυρο SUV και παρ'οτι δεν ξερω πωςς ακριβως ειναι ενα τετοιο αυτοκινητο, ενθουσιαστηκα με τη σκεψη. Αυτη λοιπον, μπηκε μεσα, εσφιξε τα χερια της, ξεριζωσε το προσωπο της και χαμογελασε, κατι το ιδιαιτερως εκνευριστικο για ολους μας πλεον.
Μετα μαυρισαν ολα. Και μετα ασπρισαν ολα. Και στο τελος εγιναν λιγο μπλε, και ξυπνησε σε ενα κρεβατι στις εγκαταστασεις της Luthorcorp, με μια καρδια απο κρυπτονιτη να της γαμαει τον θωρακα 3 φορες το δευτερολεπτο. Νοσταλγω εκεινες τις εποχες που ξυπνουσες και βρισκοσουν με ενα μωρο ελεφαντα στην αγκαλια. Και εκεινες που αν ηξερες τι θα εκανες, θα χτυπουσες το χερι σου στο τραπεζι και θα κλεινοσουν σε ενα ασυλο.
Τελος παντων, αυτα που γραφω σταματουν εδω γιατι με περιμενει ο Κλαρκ Κεντ. Και εσυ δεν εισαι ο Κλαρκ κεντ, εισαι απλως ενας ανθρωπος με μια καρδια και ενα συκωτι και δυο νεφρα για τα οποια ειναι εξισου ευκολο να αιμοραγησουν οπως τα δικα μου και του νταμπο του ελεφαντακη, μακρινου ξαδερφου του βοβου.
Αποφασισα ομως να μην τελειωσω εδω, θελω να ομολογησω κατι ακομη.
Οταν ησουν μισος τρελος και μισος αρκουδα, σου ειχα πει οτι δεν αρκει ο ανθρωπος. Αυτο ισχυει μονο και μονο επειδη οταν θα ξυπνας καθε πρωι για να πας στη δουλεια σου και θα εχεις τα λεφτα σου και το σπιτι σου και καθε μαλακια που μπορει να σε διευκολυνει, δεν θα καταλαβεις ουτε στιγμη το ποσα σου εχει παρει αυτο το μερος και το ποσα δεν θα σου τα φερει ποτε πισω, και δεν θα καταλαβω και εγω γιατι θα ειμαι εκει, να το παρατηρω και να μην του δινω σημασια για να μην ξαναγινουμε ποτε αρκουδες.
Τωρα, οσον αφορα τους υπολοιπους κοινους θνητους, να προσεχετε που μπλεκετε και με ποιους μπλεκετε και να προσπαθησετε να εχετε φιλους στο σπιτι σας, γιατι οταν τα κανεις ολα πουτανα και γυρνας στο σπιτι σου και δεν υπαρχει τιποτα και νιωθεις οτι κατοικεις σε μια καλυβα σε ενα ξεχασμενο πεδιο στην αλασκα, μακρια απο οτιδηποτε εχει αναπνοη, θελεις τρελα αρχιδια για να ξυπνησεις το πρωι και να κανεις αλματα με δυνατη καρδια και οργη.
Τελος, για οποιονδηποτε εκει εξω που ειναι αφοσιωμενος στην ιδεα του οτι εξωγηινοι κοτσαραν τρεις βραχους στην μεση ανατολη και ζωγραφισαν πανω τις μουρες τους με ξυλομπογιες δικης τους προηγμενης τεχνολογιας για να παριστανουν τις ντιβες σε 5 μισους αρθρογραφους και μισους τερμητες απο τη Botswana ανθρωπους (ε?), θελω να σου πω, οτι εσυ φταις για ολα. και για την Λανα και για την τρυπα του οζοντος και για τον ψυχικο βιασμο γενικα εκει εξω και για τον Κωστα και για τα νιατα του πλανητη και για το οτι κανενας μας δεν ειναι πια παιδακι αλλα ολοι ειμαστε παιδια.
Geisha
Ο παγος με χτυπησε δυνατα στα μουτρα, αλλα τουλαχιστον πλεον ειχαμε παγο για να περιοριστει ο τραυματισμος. Βγηκε λοιπον η φιλη μου η 2 εξω και ειπε: "Δεν τα σπαω λιγο ακομη? Δεν μου εφτασε το ξυλο που εφαγα". Μεταφορικα πάντα. Κατα αυτόν τον τρόπο και καθώς ποτε δεν ημουν λάτρης της αποστροφου ως ανθρωπος, περιμενε, περιμενε και περιμενε και αλλο για να ερθει το τελος της γειτονιας της. Καποια στιγμη εφτασε ενα περιεργο (ασχημο) μαυρο SUV και παρ'οτι δεν ξερω πωςς ακριβως ειναι ενα τετοιο αυτοκινητο, ενθουσιαστηκα με τη σκεψη. Αυτη λοιπον, μπηκε μεσα, εσφιξε τα χερια της, ξεριζωσε το προσωπο της και χαμογελασε, κατι το ιδιαιτερως εκνευριστικο για ολους μας πλεον.
Μετα μαυρισαν ολα. Και μετα ασπρισαν ολα. Και στο τελος εγιναν λιγο μπλε, και ξυπνησε σε ενα κρεβατι στις εγκαταστασεις της Luthorcorp, με μια καρδια απο κρυπτονιτη να της γαμαει τον θωρακα 3 φορες το δευτερολεπτο. Νοσταλγω εκεινες τις εποχες που ξυπνουσες και βρισκοσουν με ενα μωρο ελεφαντα στην αγκαλια. Και εκεινες που αν ηξερες τι θα εκανες, θα χτυπουσες το χερι σου στο τραπεζι και θα κλεινοσουν σε ενα ασυλο.
Τελος παντων, αυτα που γραφω σταματουν εδω γιατι με περιμενει ο Κλαρκ Κεντ. Και εσυ δεν εισαι ο Κλαρκ κεντ, εισαι απλως ενας ανθρωπος με μια καρδια και ενα συκωτι και δυο νεφρα για τα οποια ειναι εξισου ευκολο να αιμοραγησουν οπως τα δικα μου και του νταμπο του ελεφαντακη, μακρινου ξαδερφου του βοβου.
Αποφασισα ομως να μην τελειωσω εδω, θελω να ομολογησω κατι ακομη.
Οταν ησουν μισος τρελος και μισος αρκουδα, σου ειχα πει οτι δεν αρκει ο ανθρωπος. Αυτο ισχυει μονο και μονο επειδη οταν θα ξυπνας καθε πρωι για να πας στη δουλεια σου και θα εχεις τα λεφτα σου και το σπιτι σου και καθε μαλακια που μπορει να σε διευκολυνει, δεν θα καταλαβεις ουτε στιγμη το ποσα σου εχει παρει αυτο το μερος και το ποσα δεν θα σου τα φερει ποτε πισω, και δεν θα καταλαβω και εγω γιατι θα ειμαι εκει, να το παρατηρω και να μην του δινω σημασια για να μην ξαναγινουμε ποτε αρκουδες.
Τωρα, οσον αφορα τους υπολοιπους κοινους θνητους, να προσεχετε που μπλεκετε και με ποιους μπλεκετε και να προσπαθησετε να εχετε φιλους στο σπιτι σας, γιατι οταν τα κανεις ολα πουτανα και γυρνας στο σπιτι σου και δεν υπαρχει τιποτα και νιωθεις οτι κατοικεις σε μια καλυβα σε ενα ξεχασμενο πεδιο στην αλασκα, μακρια απο οτιδηποτε εχει αναπνοη, θελεις τρελα αρχιδια για να ξυπνησεις το πρωι και να κανεις αλματα με δυνατη καρδια και οργη.
Τελος, για οποιονδηποτε εκει εξω που ειναι αφοσιωμενος στην ιδεα του οτι εξωγηινοι κοτσαραν τρεις βραχους στην μεση ανατολη και ζωγραφισαν πανω τις μουρες τους με ξυλομπογιες δικης τους προηγμενης τεχνολογιας για να παριστανουν τις ντιβες σε 5 μισους αρθρογραφους και μισους τερμητες απο τη Botswana ανθρωπους (ε?), θελω να σου πω, οτι εσυ φταις για ολα. και για την Λανα και για την τρυπα του οζοντος και για τον ψυχικο βιασμο γενικα εκει εξω και για τον Κωστα και για τα νιατα του πλανητη και για το οτι κανενας μας δεν ειναι πια παιδακι αλλα ολοι ειμαστε παιδια.
Geisha
Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012
προβληματα ξεπερασης
Το νεο μπλογκερ με χαωνει λιγο και ετσι κι αλλιως ειμαι ΑΣΥΝΕΠΗΣ επομενως οι εκφρασεις μου γινονται με αλλου ειδους ενοχλησεις και οχι συνηθως εδω.Οταν μεγαλωσετε και ειστε ετοιμοι θα σας πω.
Η επιστροφη ως τωρα ειναι ομαλη,με μερικες εκρηξεις για το γαμωτο,το προοδευτικο και μιζερο,που μου ειναι απαραιτητο για να ζησω γιατι αλλιως θα ημουν χοντρανθρωπος με εκεινη την εννοια την κακη,οχι με αυτην που μαζευεις το λιπος.
Το φλιπ του μυαλου συμβαινει σε στιγμες που μαζευεται συνηθως πολυ γλιτσα και αηδια προς τον πλανητη και οχι απαραιτητα σε δυσκολες συναισθηματικες καταστασεις,ουτε σε ευκολες.γενικως στην απουσια τετοιων ειναι που το χανει κανεις φανταζομαι.Το τελευταιο ζητημα ειναι οτι ζω στο συμπαν του καφκα,και δεν νομιζω να μου εχει ξαναπροκαλεσει τοσο στρες αλλος συγγραφεας(εννοω συναδελφος?οου γκαντ?κουντ ιτ μπι!)αλλα χωρις τη χρηση χιουμορ τωρα,ειναι αληθεια.
Διοτι μετα την αθλια συνειδητοποιηση που ειχα στα υπερνεαρα και πρωτα ενηλικα μου χρονια ερχονται κι αλλες πολλες μαζι που διαταρασσουν την ευαισθητη επιδερμιδα μου οπως το πλαστικο τους κωλους των μωρων.
Το θεμα ειναι εν ολιγις οτι χρειαζομαι υπογραφες για καθε κλανια που μπορει να εχω ριξει εντος αλλων συνορων,αλλιως δεν θεωρουνται εγκυρες για το εκπαιδευτικο ιδρυμα που ολα τα σφαζει και ολα τα μαχαιρωνει.Αυτο.Και φυσικα κανεις δεν προκειται να υπογραψει.
Στο εξης λοιπον
Εαν υπαρχει καποια ανημπορη να κανει κλικ στο 'επομενο ιστολογιο' ψυχη που καθεται και διαβαζει τις παπαριες της καθε πικραμενης εδω μεσα,να ξερει οτι ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και δε μας αρεσει.Δεν μας αρεσει καθολου.
Η αντιδραση μου σ αυτη την υπογραφη θα ειναι ανταξια σεξουαλικης ικανοποιησης(μηπως το παραχεσα)αν ερθει.Επιτελους γαμημενε Δια δειξε μου λιγη συμπονοια με τα ιδρυματα.
Ειμαι ενα νυχακι μακρια απο το να γινω αναρχικη.
(Αυτο το εντρυ φαινεται ανουσιο,αλλα οταν το διαβαζουμε αργοτερα θα καταλαβαινουμε οτι ειναι ιστορικης σημασιας.Δεν θελω να πω γιατι επειδη θα καταλαβετε οτι εδω μεσα πληκτρολογουν μεγαλες περσονες και ειναι κατι για το οποιο ο κοσμος δεν ειναι ετοιμος.)
και εν παση περιπτωση,υπαρχει μικρη θεληση στον κοσμο.Πολυ μικρη θεληση για το οτιδηποτε,ειτε αυτο ειναι η επιβιωση,ειτε το πιωμα,γιατι το πιωμα ειναι σημαντικο οπως και το να φορας βρακι οταν καθεσαι στην αμμο (ειδικα αν εισαι γυναικα γιατι μετα μπαινουν κ περπατανε διαφορα ασχημα πραγματα που σου δημιουργουν προβληματα με το συμπαν).
ειναι ενα κομματι της ΑΠΑΥΤΗΣ και γι αυτο μην το αρνεισαι.Εισαι αδειος αν δεν εχεις καποια σχεση με αυτο,με την εννοια της απορριψης η του ιμπρεσινγκ
αλλιως δηλαδη σαν να λεμε οτι εισαι ενας τενεκες για να το θεσουμε οπως οι δασκαλοι με ημερομηνια γεννησης πριν το 55.ισως και μερικοι γουαναμπις του 60.
Και γενικοτερα δηλαδη,η θεληση σβηνει.Σβηνει σαν το μαυρισμα του καλοκαιριου,οχι ξαφνικα,αλλα αν εχεις εκεινα τα σφουγγαρια που κανουν απολεπιση,που καθε φορα που μπαινεις για μπανιο χανεις και λιγο απο αυτο το χρωματακι που σου θυμιζει τι ωραιο ηλιο που ειχε σε εκεινη την παραλια που επινες κοκτειλ και προσπαθουσες να κρυψεις την κυτταριτιδα με το παρεο.
αυτα ειναι τα κοινωνικα μου σχολια προς το παρον γιατι ειμαι τοσο απασχολημενη με την παρτη μου που να πατε στο διαολο
δηλαδη οχι,αλλα καταλαβαινω τι θελω να πω.και επισης ναι,εχω κανει το φλιπ.
Η επιστροφη ως τωρα ειναι ομαλη,με μερικες εκρηξεις για το γαμωτο,το προοδευτικο και μιζερο,που μου ειναι απαραιτητο για να ζησω γιατι αλλιως θα ημουν χοντρανθρωπος με εκεινη την εννοια την κακη,οχι με αυτην που μαζευεις το λιπος.
Το φλιπ του μυαλου συμβαινει σε στιγμες που μαζευεται συνηθως πολυ γλιτσα και αηδια προς τον πλανητη και οχι απαραιτητα σε δυσκολες συναισθηματικες καταστασεις,ουτε σε ευκολες.γενικως στην απουσια τετοιων ειναι που το χανει κανεις φανταζομαι.Το τελευταιο ζητημα ειναι οτι ζω στο συμπαν του καφκα,και δεν νομιζω να μου εχει ξαναπροκαλεσει τοσο στρες αλλος συγγραφεας(εννοω συναδελφος?οου γκαντ?κουντ ιτ μπι!)αλλα χωρις τη χρηση χιουμορ τωρα,ειναι αληθεια.
Διοτι μετα την αθλια συνειδητοποιηση που ειχα στα υπερνεαρα και πρωτα ενηλικα μου χρονια ερχονται κι αλλες πολλες μαζι που διαταρασσουν την ευαισθητη επιδερμιδα μου οπως το πλαστικο τους κωλους των μωρων.
Το θεμα ειναι εν ολιγις οτι χρειαζομαι υπογραφες για καθε κλανια που μπορει να εχω ριξει εντος αλλων συνορων,αλλιως δεν θεωρουνται εγκυρες για το εκπαιδευτικο ιδρυμα που ολα τα σφαζει και ολα τα μαχαιρωνει.Αυτο.Και φυσικα κανεις δεν προκειται να υπογραψει.
Στο εξης λοιπον
Εαν υπαρχει καποια ανημπορη να κανει κλικ στο 'επομενο ιστολογιο' ψυχη που καθεται και διαβαζει τις παπαριες της καθε πικραμενης εδω μεσα,να ξερει οτι ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και δε μας αρεσει.Δεν μας αρεσει καθολου.
Η αντιδραση μου σ αυτη την υπογραφη θα ειναι ανταξια σεξουαλικης ικανοποιησης(μηπως το παραχεσα)αν ερθει.Επιτελους γαμημενε Δια δειξε μου λιγη συμπονοια με τα ιδρυματα.
Ειμαι ενα νυχακι μακρια απο το να γινω αναρχικη.
(Αυτο το εντρυ φαινεται ανουσιο,αλλα οταν το διαβαζουμε αργοτερα θα καταλαβαινουμε οτι ειναι ιστορικης σημασιας.Δεν θελω να πω γιατι επειδη θα καταλαβετε οτι εδω μεσα πληκτρολογουν μεγαλες περσονες και ειναι κατι για το οποιο ο κοσμος δεν ειναι ετοιμος.)
και εν παση περιπτωση,υπαρχει μικρη θεληση στον κοσμο.Πολυ μικρη θεληση για το οτιδηποτε,ειτε αυτο ειναι η επιβιωση,ειτε το πιωμα,γιατι το πιωμα ειναι σημαντικο οπως και το να φορας βρακι οταν καθεσαι στην αμμο (ειδικα αν εισαι γυναικα γιατι μετα μπαινουν κ περπατανε διαφορα ασχημα πραγματα που σου δημιουργουν προβληματα με το συμπαν).
ειναι ενα κομματι της ΑΠΑΥΤΗΣ και γι αυτο μην το αρνεισαι.Εισαι αδειος αν δεν εχεις καποια σχεση με αυτο,με την εννοια της απορριψης η του ιμπρεσινγκ
αλλιως δηλαδη σαν να λεμε οτι εισαι ενας τενεκες για να το θεσουμε οπως οι δασκαλοι με ημερομηνια γεννησης πριν το 55.ισως και μερικοι γουαναμπις του 60.
Και γενικοτερα δηλαδη,η θεληση σβηνει.Σβηνει σαν το μαυρισμα του καλοκαιριου,οχι ξαφνικα,αλλα αν εχεις εκεινα τα σφουγγαρια που κανουν απολεπιση,που καθε φορα που μπαινεις για μπανιο χανεις και λιγο απο αυτο το χρωματακι που σου θυμιζει τι ωραιο ηλιο που ειχε σε εκεινη την παραλια που επινες κοκτειλ και προσπαθουσες να κρυψεις την κυτταριτιδα με το παρεο.
αυτα ειναι τα κοινωνικα μου σχολια προς το παρον γιατι ειμαι τοσο απασχολημενη με την παρτη μου που να πατε στο διαολο
δηλαδη οχι,αλλα καταλαβαινω τι θελω να πω.και επισης ναι,εχω κανει το φλιπ.
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012
Όλα δικά μου
Ειναι νυχτα, αργα, εχεις πιει λιγο και γυρνας στο σπιτι σου κουρασμενος. Βαζεις το κλειδι στην πορτα, την ξεκλειδωνεις και την ανοιγεις. Μπαινεις μεσα, βγαζεις τα παπουτσια σου και αρχιζεις να ουρλιαζεις οτι ολα ειναι δικα σου. Ολα σου ανηκουν και ολα ειναι για εσενα. Και τα θελεις ολα δικα σου, γιατι ξερεις οτι ολα ειναι δικα σου. Τετοιος ανθρωπος μπορεις να γινεις.
Προσπαθησα χθες το βραδυ να ακουσω πραγματικα τη βαβουρα που μπορει να επικρατησει σε εναν συνωστισμο. Δηλαδη, οταν βρισκεσαι σε ενα μερος με μαζεμενο πολυ κοσμο προσπαθεις να ακουσεις κατι συγκεκριμενο και απομονωνεις παντα τη βαβουρα. Χθες το βραδυ τα αυτια μου ακουσαν τοσα πολλα πραγματα που ενιωσα οτι αναστηθηκαν απο θανατο που προκαλεσε η προσκρουση με νταλικα που μεταφερει κατεψυγμενες ζωοτροφες στη Νεβαδα.
Επισης ακουσα εμενα να λεω οτι θα σου δειξω εγω, ακουσα τη σκονη να μπαινει και να βγαινει απο καθε τρυπα που μπορει να υπαρχει στα τροχοσπιτα μας και ακουσα το δερμα του γειτονα να σκιζεται ξανα απο το ιδιο μαχαιρι με τον ιδιο τροπο.
Μενουμε τρια ατομα στο ιδιο σπιτι, εγω, η δευτερη και η τριτη. Ειναι πεντακαθαρο το οτι η μια με την αλλη καθε στιγμη που περναει, σηκωνουμε τα μανικια μας και παιζουμε τοσο αγριο βρωμοξυλο που μονο τα σκυλια που εκτρεφονται για να παλευουν μπορουν να καταλαβουν. Εγω χτυπαω στα επιτρεπομενα σημεια, η δευτερη μου τραβαει τα μαλλια και η τριτη με δαγκωνει.
Ποιος θα νικησει?
Ποιος θα νικησει?
Ο τιμιος, ο υπουλος ή μηπως ο τρελος?
Ποιος θα νικησει? Ποιος?
Αυτο θα ηταν ενα ωραιο αποσπασμα απο musical γραμμενο για τη συγκεκριμενη κατασταση.
Μπορει μια μερα να το ανεβασω στο broadway.
Μην πατε να το δειτε, δεν θα καταλαβετε τιποτα.
Οπως και να εχει, τις αηδιες μας ο καθενας τις κανει με τον δικο του πρωτοτυπο τροπο.
Στραβοκοιτας γυρω σου με σκυμμενο το κεφαλι σαν να εχεις μανια καταδιωξης, δαγκωνεις τα χειλια σου, δαγκωνεις τα χερια σου, δαγκωνεις τον απεναντι, κοκκινιζεις, ασπριζεις, λιποθυμας, ξερνας, ζεσταινεσαι και μετα εισαι ελευθερος να τα σπασεις ολα.
Γιατι ποτε θα εισαι μονος σου? Ποτε θα καταφερεις να εισαι ο μονος πανω σε αυτον τον πλανητη?
Εισαι θεος, εισαι ζωο, εισαι θηριο, εισαι ενα τιποτα αναμεσα στο τιποτα και στο τιποτα και στο τιποτα. Τι στον διαολο ζητας λοιπον απο τον αλλο?
Θα σου απαγορευσουν την εξοδο απο το σπιτι σου, απο την πολη, απο την χωρα και μετα απο τον πλανητη.
Αν θελεις να πας καπου αυτο θα ειναι μεχρι την κουζινα σου για να πιεις νερο και να πεθανεις με υγεια και χαρα.
Μπραβο μαλακα, μολις εκανες τη μερα μου χιλιες φορες χειροτερη απο το χειροτερο. Μολις εγινες εκατομμυριουχος και μου πηρες την ψυχη για να την δωσεις στο συναφι σου να τη φαει με εκπληξη και υπομονη.
Γιατι η υπομονη ειναι μεγαλη αρετη και εμεις εχουμε αφθονη. Θα δουμε ομως ποιος κουραζεται πρωτος και ποιος παιζει καλυτερα σε αυτη τη βρωμιαρα πολη. Και ο νικητης θα κανει για μια ζωη το γυρο του θριαμβου. Θελεις τη μανα σου, θελεις την αδερφη σου.
Η κυριακη ειναι η χειροτερη μερα. Ειναι η μερα των νεκρων πουλιων που αυτοεκτοξευονται στα παραθυρα σας, ειναι η μερα που η σκονη φτιαχνει εναν φραχτη στους πνευμονες σας, ειναι η μερα που τα φυτα σας ξεραινονται και αργοπεθαινουν, τα σκυλια δεν σας κοιτανε στα ματια, η μερα που οι ανθρωποι ερχονται στις δικες σας πορτες για να φτυσουν και για να χυσουν και για να να εκφρασουν τα απωθημενα τους. Ειναι η μερα των θεων σας και των εχθρων τους
Και αν δεν σας κανει κεφι, βγειτε εξω με εναν φιλο σας την Κυριακη το βραδυ. Εγγυομαι οτι θα ειναι τοσο ασχημα που μετα θα μενει το να περασετε τα χερια σας απο την κιμαδομηχανη και να τα φατε με βρουβες και χαλικια
geisha
Προσπαθησα χθες το βραδυ να ακουσω πραγματικα τη βαβουρα που μπορει να επικρατησει σε εναν συνωστισμο. Δηλαδη, οταν βρισκεσαι σε ενα μερος με μαζεμενο πολυ κοσμο προσπαθεις να ακουσεις κατι συγκεκριμενο και απομονωνεις παντα τη βαβουρα. Χθες το βραδυ τα αυτια μου ακουσαν τοσα πολλα πραγματα που ενιωσα οτι αναστηθηκαν απο θανατο που προκαλεσε η προσκρουση με νταλικα που μεταφερει κατεψυγμενες ζωοτροφες στη Νεβαδα.
Επισης ακουσα εμενα να λεω οτι θα σου δειξω εγω, ακουσα τη σκονη να μπαινει και να βγαινει απο καθε τρυπα που μπορει να υπαρχει στα τροχοσπιτα μας και ακουσα το δερμα του γειτονα να σκιζεται ξανα απο το ιδιο μαχαιρι με τον ιδιο τροπο.
Μενουμε τρια ατομα στο ιδιο σπιτι, εγω, η δευτερη και η τριτη. Ειναι πεντακαθαρο το οτι η μια με την αλλη καθε στιγμη που περναει, σηκωνουμε τα μανικια μας και παιζουμε τοσο αγριο βρωμοξυλο που μονο τα σκυλια που εκτρεφονται για να παλευουν μπορουν να καταλαβουν. Εγω χτυπαω στα επιτρεπομενα σημεια, η δευτερη μου τραβαει τα μαλλια και η τριτη με δαγκωνει.
Ποιος θα νικησει?
Ποιος θα νικησει?
Ο τιμιος, ο υπουλος ή μηπως ο τρελος?
Ποιος θα νικησει? Ποιος?
Αυτο θα ηταν ενα ωραιο αποσπασμα απο musical γραμμενο για τη συγκεκριμενη κατασταση.
Μπορει μια μερα να το ανεβασω στο broadway.
Μην πατε να το δειτε, δεν θα καταλαβετε τιποτα.
Οπως και να εχει, τις αηδιες μας ο καθενας τις κανει με τον δικο του πρωτοτυπο τροπο.
Στραβοκοιτας γυρω σου με σκυμμενο το κεφαλι σαν να εχεις μανια καταδιωξης, δαγκωνεις τα χειλια σου, δαγκωνεις τα χερια σου, δαγκωνεις τον απεναντι, κοκκινιζεις, ασπριζεις, λιποθυμας, ξερνας, ζεσταινεσαι και μετα εισαι ελευθερος να τα σπασεις ολα.
Γιατι ποτε θα εισαι μονος σου? Ποτε θα καταφερεις να εισαι ο μονος πανω σε αυτον τον πλανητη?
Εισαι θεος, εισαι ζωο, εισαι θηριο, εισαι ενα τιποτα αναμεσα στο τιποτα και στο τιποτα και στο τιποτα. Τι στον διαολο ζητας λοιπον απο τον αλλο?
Θα σου απαγορευσουν την εξοδο απο το σπιτι σου, απο την πολη, απο την χωρα και μετα απο τον πλανητη.
Αν θελεις να πας καπου αυτο θα ειναι μεχρι την κουζινα σου για να πιεις νερο και να πεθανεις με υγεια και χαρα.
Μπραβο μαλακα, μολις εκανες τη μερα μου χιλιες φορες χειροτερη απο το χειροτερο. Μολις εγινες εκατομμυριουχος και μου πηρες την ψυχη για να την δωσεις στο συναφι σου να τη φαει με εκπληξη και υπομονη.
Γιατι η υπομονη ειναι μεγαλη αρετη και εμεις εχουμε αφθονη. Θα δουμε ομως ποιος κουραζεται πρωτος και ποιος παιζει καλυτερα σε αυτη τη βρωμιαρα πολη. Και ο νικητης θα κανει για μια ζωη το γυρο του θριαμβου. Θελεις τη μανα σου, θελεις την αδερφη σου.
Η κυριακη ειναι η χειροτερη μερα. Ειναι η μερα των νεκρων πουλιων που αυτοεκτοξευονται στα παραθυρα σας, ειναι η μερα που η σκονη φτιαχνει εναν φραχτη στους πνευμονες σας, ειναι η μερα που τα φυτα σας ξεραινονται και αργοπεθαινουν, τα σκυλια δεν σας κοιτανε στα ματια, η μερα που οι ανθρωποι ερχονται στις δικες σας πορτες για να φτυσουν και για να χυσουν και για να να εκφρασουν τα απωθημενα τους. Ειναι η μερα των θεων σας και των εχθρων τους
Και αν δεν σας κανει κεφι, βγειτε εξω με εναν φιλο σας την Κυριακη το βραδυ. Εγγυομαι οτι θα ειναι τοσο ασχημα που μετα θα μενει το να περασετε τα χερια σας απο την κιμαδομηχανη και να τα φατε με βρουβες και χαλικια
geisha
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
