Με καρύδια για ορεκτικό

Καινούριος εδώ αδυνατώ να μπώ στο τριπάκι των νέων τρόπων. Φτάνω ως το σημείο που η ίδια η ορμή με φτύνει σαν τον ηλιόσπορο στο πεζοδρόμιο που έξυσαν κάποτε οι Ατενίστας. Μου φεύγουν οι ορέξεις και εκεί είναι που καταλαβαίνω οτι είμαι σε κείνο το πεζοδρόμιο και το γλύφω  χωρίς να μπορώ να πω ασταδιάλα σε όλα και να ξεκινήσω την πίστα απο το τελευταιο game over. Έχεις και τις κάθε είδους χελώνες να σε κοιτούν συγκαβατικά λες και αυτές κουβαλάνε καμιά γραμμή ζωής ξέρω γω. Γενικά η κατάσταση ειναι τραγική όταν δεν λες εκείνη τη στιγμή που βλέπεις τις γλειώδεις μπάμιες να προσγειώνονται μπροστά σου αντε γαμήσου ή κάτι τέλος πάντων λιγότερο ελκυστικό. Απο την άλλη πόσες ευκαιρίες έχεις να ζήσεις σε έναν τέτοιο σαπιόκυκλο και να επιβιώσεις χώρις να γίνεις όσο σκατά ξέρει ο εαυτός σου οτι είσαι.. Δηλαδή ρε παιδί μου βρίζεις που δεν μπορείς να βρίσεις αλλα ο Εαυτός(με κεφαλαίο πάντα απο δω και πέρα) βρίζει  που δεν βρίζεις  εσένα. Απο τη μία κάνεις δεσμό με την σκατομουτσουνίαση και μάλιστα με πεθερά την ξερολίαση και απο την άλλη ξέρεις οτι αυτό ειναι το σύστημα που συντηρεί εσένα και ίσως και τον Εαυτό- αν και ούτε ο ίδιος δεν το παραδέχεται. Ε λοιπόν σπάσε τους κύκλους όσο εγώ θα σπάω καρύδια και σκαμποπόδαρα με guest εμφανίσεις.