Where you redeem I summon guilt

Αναρωτιεμαι τι απεγιναν οι καλοι μου τροποι.
Ειναι μεγαλη απογοητευση το γεγονος του οτι πεφτεις και πεφτεις και γινεσαι ενα μηδενικο οσο αυξανεται η κοινωνικοποιηση σου. Ειναι τελειως ανισορροπο αυτο που φτιαχενται απο τα χερια της ηλιθιας καλοπερασης εδω και εναν χρονο, πανω μου. Η θεια σου με βριζει μαζι με τη θεια του γειτονα γιατι επεσα απο το βασιλειο του καθαροαιμου κυνηγιου στη φθορα και την λατρεια του κυβισμου και του κυνισμου και αλλων πραγματων που επισης ληγουν σε σμου.
Οταν ημουν σοβαρος ανθρωπος (κατασταση η οποια επηλθε αφου πρωτα ημουν ο,τι του φανει) ειχα εναν στοχο και μονο αυτο εβλεπα καθε μερα συνοδευομενο απο τα μουτρα μου και τις καινουργιες μου ρυτιδες στον καθρεφτη. Καθε μερα ηταν ενα τεραστιο βουνο απο τερατα και αριθμους και απολυτη ησυχια και καπνους και τσαι για να μπορεις να συγκρατησεις τα νευρα σου και να μην ξεκινησεις να σκαβεις το ενα σου χερι με το αλλο. Επιπλεον, ο,τι ειχα με απωθουσε ωστε να με ωθησει τελικα στο να μην υπαρχω με κανεναν φυσιολογικο τροπο και ταυτοχρονα δεν ειχα απολυτως τιποτα παρα μονο πραγματα που μπορουσα να πιω, τσιγαρα, το πιο γερο σπιτι για να ξυπναω τη νυχτα και την καινουργια μου φιλη καθε σαββατο -οπου με επαιρνε ο υπνος πανω σε βαρελια ακουγοντας χαζο παουερ- να χαμογελαει μαζι μου σε φατσες κουλ και οχι κουλ ανθρωπων.

Και καθως θεωρησα καποτε ο ανθρωπος οτι θα ηταν καλυτερα μετα, πλεον νομιζω πως απλως ο,τι εχει ανακτηθει ειναι ενα τιποτα γιατι γινομαι ολο και περισσοτερο κτηνος και θελεις ολο και περισσοτερο να ικανοποιεις τον εαυτο σου με καθε βραδυ που δεν εισαι στο σπιτι σου και καταναλωνεις ακραιες μαλακιες που σου γαμανε ο,τι ειχες και δεν ειχες. Και νιωθω μια ελευθερια η οποια ειναι δυσαναλογη με τα χρονια που σερνω διπλα μου και προσπαθω να φαινομαι φυσιολογικος ανθρωπος αλλα αυτο δεν γινεται γιατι τη μια βαριεμαι και την αλλη σκυλοβαριεμαι και την παρ'αλλη εχω ξεφρενη ορεξη για να μιλαω και να μιλαω και να μιλαω και να λεω πραγματικα ανουσιες μαλακιες για εμενα και για το τιποτα σε ατομα που δεν θα επρεπε  και που κανεναν δεν ενδιαφερουν. Και εχει ερθει αυτη η κατηραμενη προσπτωση απο υψος 10 χιλιομετρων και γινεσαι εξαφανισμενος στο τελος της γιατι ειχες και ωθηση και τα πηρες ολα σβαρνα σαν τρελο πειπερμποι που πεταει εφημεριδες απο εδω και απο εκει και αυτες πεφτουν σε κεφαλια, σε σκουπιδοτενεκεδες και σε χαντακια και οπουδηποτε αλλου εκτος απο την εξωπορτα ενος σπιτιου που θελει την κωλοεφημεριδα του!

Εν πασει περιπτωσει, ο καιρος εχει ερθει οπου εγω δεν μπορω να φανταστω τι θα γινω οταν μεγαλωσω και αλλο και δεν εχω στρωτα πραγματα να μου κρατανε τη δυναμη και να με στελνουν στο σωστο. Καθε μερα ειναι μια ωραια βλακεια στην οποια δεν καταφερνω τιποτα απο αυτα που μεγαλωσα για να καταφερω και ο χρονος με χτυπαει αλυπητα και τον χτυπαω και εγω πισω και του λεω να παει να γαμηθει γιατι θα ζησω για παντα και ξερω οτι λεμε ψεματα ο ενας στον αλλο για να μη σκεφτομαστε οτι μια μερα θα σκοτωθουμε απο μετωπικη κρουση τεραστιων ενεργειακων διαστασεων και θα εξαφανιστουμε και θα εχουμε αφησει τιποτενιες παπαριες πισω μας.
Καπως ετσι, οι ενοχες σου ρουφανε το μυαλο και βλεπεις οτι το να περνας απλως χρονο με τυχαια ατομα σε τυχαια περιβαλλοντα λεγοντας τυχαια πραγματα με τυχαιο τροπο ειναι ωραιο και χαλι μαυρο.
Δεν ειμαι γκρι
Ουτε φαγκρι
Θελω ενα αγκυστρι
ως την ανταρκτικη
να παει να σωθει
στη μαυρη φυλακη
η θεια μου η Μπρι.

Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω καμια αληθεια μεσα και εξω. Τα εχω δωσει ολα σε ανθρωπους που δεν προκειται να ξαναδω ποτε στη ζωη μου