η ριτσα,ο βικινγκ και τα παιδια

ψαξ'τε να βρείτε τον καημένο τον βικινγκ.Που ειναι? ηταν ωραιος τυπος,χαλαρος,με γενια.δεν τον ενοιαζε τιποτα,ηθελε μονο να χορευει και να πιστευει στον οντιν.ο οντιν εξαλλου πηγε μαζι του στην αμερικη.θα το ξερουν αυτο καποιοι φυσικα. εγω δεν το ηξερα παντα.τον ακουσα και νομισα οτι ειναι τρελος,αλλα δεν ηταν.μου ειπε:φυγε απο δω και εγω καταλαβα :κατσε μαζι μου. αυτο ηταν το λαθος μου.δεν ξερω ποτε αν πρεπει να κατσω η οχι,να μιλησω η οχι,να γελασω η οχι...ειναι μια αβεβαιοτητα που δεν βοηθαει συχνα τις κοινωνικες επαφες.ποσο μαλλον οταν εχεις να κανεις με εναν τετοιο τυπο. ζηλεψα λιγο τα γενια η τα κερατα δεν ξερω,αλλα τον συμπαθησα το μαλακα.και αυτος ελεγε συνεχεια ουγκουγκ!και εγω γελουσα αλλα δεν ηταν αστειο,το εκανα απο καθαρη ευγενεια που αυτος πηρε ως αγενεια και να μαι παλι. δεν με ηθελε τελικα εκει.εφυγα εχει ερθει η ωρα να κοψουμε τις μαλακιες πετρο.μ'ακους?δεν μπορω να μιλαω σε κρεμασμενους σοβαδες ολη την ωρα.τα μυαλα μου δεν ειναι καλα και θα αυτοκαταστραφουν.ποσο εξυπνος πρεπει να εισαι για να καταλαβεις κατι τετοιο? η τοποθεσια ειναι μια χαρα.σταματα. το προβλημα ειναι αλλο.δεν ειναι τα περσικα χαλια,ουτε η χαμοστερνα.τι στο διαολο ειναι η χαμοστερνα?σταματα το αυτοκινητο,θελω να κατεβω! σε μισω ηλιθιο κτιριο με ολες αυτες τις κιτρινες αηδιες.δε θελω να αρρωστησω αυτη τη βδομαδα.ειναι ωρα να φευγουμε αλλα δεν μας αφηνουν.μας.ΕΜΑΣ.ποιους εμας ηλιθιε εμενα.τι?δεν με πιστευεις?ποτε δε με πιστευες.με χαραμισες για μια τσιχλοφουσκα.μια ομορφη και ζωηρη μαλακια.ο καταπιεσμενος μου θυμος θα σε βρει και θα ευχεσαι να ειχες γεννηθει βατραχι.κυνηγα οσο θες τη σαπια γαριδοσακουλα σου,εγω δεν βρισκω πια νοημα σε αυτα τα πραγματα,μ'ακους?οχι καλα λοιπον,σταματαω.δεν ειμαι σωστη απεναντι σου.αλλα ξερεις πετρο,εχω πολυ κοσμο να φροντισω.ειμαστε ηδη τρεις εδω μεσα και τις προαλλες μας εκανε αιτηση και μια τετραπληγικη πατσαβουρα για να μετακομισει κι αυτη μεσ'την κεφαλαρα μου,οποτε καταλαβαινεις.καθολου χωρος για τη σκεψη πια,την υγιη σκεψη.η ολη κατασταση ειναι μια φρικη,μια κοινωνικη αιδως,μια μαστερπης!γελαω με την παρτη σου κι εσυ με τη δικη μου.και τωρα τι καταλαβαμε πετρο?ε? να τος ο κλασσικος μονολογος της πικραμενης ελληνιδας νοικοκυρας που ακουει τζαζ.μας αρεσες,μας φωναξες και τωρα σου γελαμε,μα ελα που ειμαστε πολλες και χοντρες και διασημες. σε παρακαλω οταν γερασω,κανε με νεα.αλητη