Κατ' αρχήν γιατί δε σηκώνεις το τηλέφωνο. Μπορώ να παίξω στο μυαλό μου ξανά και ξανά, κάθε φορά όλο και πιο διαστρεβλωμένη, μία από τις ελάχιστες κουβέντες μας. Να φανταστώ τι θα σου πω, τι θα μου πεις και πως θα εξελιχθεί. Έχω το χώρο να είμαι δημιουργική σ' αυτή τη σχέση.
Με περιφρονείς έχοντας καταλάβει ή και όχι. Δε με αφορά και ποτέ δε θα το μάθω.
Προβάλλω πάνω σου όλα τα χαρακτηριστικά που με γοητεύουν κι εσύ μπορείς να τα έχεις. Είσαι όλα αυτά και ποτέ δε θα με διαψεύσεις. Ξέρω πως είσαι πιο μεγάλος τώρα αλλά στα μάτια μου δεν έχεις ούτε μία άσπρη τρίχα. Είσαι νέος, αδύνατος, γεμάτος από όλα και παθιαζόμαστε και οι δύο ελάχιστα, όπως πάντα. Χαίρομαι πολύ που σε έχω βρει.
Σε συναντώ πάντα στην ίδια κατάσταση. Μια φορά ήμουν περισσότερο νηφάλια και είδα πως τα μαλλιά σου έχουν γκριζάρει. Η φυσική σου παρουσία μπήκε βάναυσα ανάμεσα σε μένα και την ονειροπώλησή μου. Μη μου χαλάς τον ανεκπλήρωτό μου έρωτα.
Μπορείς να είσαι το αντικείμενο του πόθου μου για πάντα, αρκεί να σταματήσεις να εμφανίζεσαι μπροστά μου.
Δε χορταίνω να μη σε βλέπω. Τι πιο ειλικρινές από αυτό;
Μια επαναλαμβανόμενη συνάντηση ανευ ουσίας που αποκτά τις επόμενες μέρες τεράστιες διαστάσεις. Μου δίνεις την ευκαιρία να συνεχίζω να πιστεύω ότι κάποτε είχα κάτι με νόημα. Να νοσταλγώ το παρελθόν και να ζω το δράμα που έχω ανάγκη χωρίς καμία πρακτική συνέπεια.
Κάποιος που ποτέ δεν είχα και δε θα έχω, η πιο ελεύθερη κατάσταση που έχω συναντήσει. Δεν πιστεύω σε τίποτα πέρα από αυτό, σταμάτα να έρχεσαι και να γίνεσαι πραγματικός.
Σύντομα θα βαρεθώ και θα σε αφήσω, όταν σε βλέπω με θυμώνεις. Δρουν όλα μου τα ένστικτα ταυτόχρονα, θέλω να φύγω και ταυτόχρονα να μείνω μέχρι να φύγεις εσύ και να είμαι ασφαλής. Δεν είσαι όλα όσα νομίζω και δεν με καταλαβαίνεις. Κ εγώ χρειάζομαι μια ιδέα και όχι έναν άνθρωπο.
Κυριακή 30 Αυγούστου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)