Ήταν εκείνη η μέρα

Εσύ και εσυ και εσυ και εσυ, μου φαινεστε πολυ μακρια. Oλα και ολοι τοποθετουνται εκατομυρια εκατοστα μακρια, οι πιο κοντινοι σου ανθρωποι. Και δεν μπορω να φερω τιποτα πιο κοντα, ουτε αντεχω να προσπαθησω να φερω πιο κοντα, ουτε θελω να ελεγξω την αποσταση απο τα παντα. Ο,τι με ενδιαφερει, ο,τι σε ενδιαφερει, ο,τι συμβαινει σε ολους, ο,τι ακουω, ο,τι προσπαθω να εξηγησω, ειναι πολυ μακρια και στη μεση υπαρχει μουδιασμα. Υπαρχει μια αεράτη μεμβρανη, σαν θωλο ελαφρυ πλαστικο που ανεμιζει αναμεσα μας. Σας βλεπω θωλα. Αυτη η μεμβρανη ειναι αυτο που δεν εχεις κανενα κουραγιο να επικοινωνησεις σε ο,τι και οποιον υπαρχει στην αλλη πλευρα. Και εχω βαρεθει να σκεφτομαι και δεν μπορω να το σταματησω και καποιες φορες με πιανω στο δρομο να παραμιλαω. Δεχομαι τεραστιο βαρος πληροφοριων, οπως και εσυ και εσυ και εσυ και γινεται ολο και πιο βαρυ και γινομαι ολο και πιο αργη και βουλιαζω ολο και περισσοτερο και πεφτω για υπνο νωρις, για να σταματησω να σκεφτομαι, αλλα ξυπναω και δεν μπορω να κοιμηθω και χαζευω και γινεται ολο και χειροτερο, και ζεστη, και κουνουπια. Αυτο το βαρος το μεταφερω και το αδειαζω και  εγω, αμασητο, για να το μεταφερουν και αλλοι και να γινει επιδημια. Πρεπει να σταματησω να το μεταφερω και να το πονταρω σε καποια λιμνοθαλασσα για παντα. Πονταρω σημαινει πεταω κατι για να πνιγει. Ποσα πραγματα να σας μαθω πια...
Αναρωτιεμαι τι θα μπορουσε να ειχε αλλαξει αν δεν ειχε σταματησει το ρολοι εκεινο το συγκεκριμενο μεσημερι, εκεινη τη συγκεκριμενη μερα. Αναρωτιεμαι πως αντιδρα κατι μεσα σου οταν αναρωτιεσαι το ιδιο. Αυτο που νιωθω ειναι πως αυτο που νιωθω θα μπορουσε να χαρακτηριστει ως κιτρινος πυρετος, χωρις κανενα συμπτωμα, με ολη τη στενοχωρια που κουβαλαει μια αρρωστια.
Κουτελιτης. Ειναι ολα πολυ μακρια και το μονο που θα μπορουσε να κανει πιο υποφερτη τη μερα, με ολα αυτα που μου ζαλιζουν και μου ακινητοποιουν το μυαλο, ενα μυαλο κουρασμενο και γερασμενο γιατι ειμαι και γνωστη κωλογρια, θα ηταν ενα Ponstan. Ενας πονος χωρις υποχρεωσεις. Χιλια χρονια ηρακλης. Και να παω καπου που να κοιμαμαι στο χωμα μονη μου, να μην εχει ζεστη, να μην εχει κρυο, να μην υπαρχεις εσυ και εσυ και εσυ και εσυ, να μην υπαρχω και εγω, να μην υπαρχει κανεις και τιποτα, μονο χωμα και παλι δεν τα λεω πολυ καλα οποτε γεια σας τωρα, παω να το γλεντησω καπου μεσα στο μυαλο μου.
εξεταστικες 2015, του χρονου παλι μαζι, μια ομαδα, μια μαλακια, ενα συναισθημα, δημητρελα γκεισα.
Εισαι τρελη. Που σε βρηκα μωρη τρελη?