Το αίμα, για φόβο

Οταν ημουν μικρη, λιποθυμουσα πολυ συχνα. Αυτη ηταν μια πολυ μπερδεμενη περιοδος της οποιας τις αναμνησεις εχω απωθησει. Παραταυτα, καποιες φορες υπαρχει μια πολυ μικρη στιγμη στο χρονο που νιωθω και βλεπω μεσα στο μυαλο μου κατι πολυ ενστικτωδες που με τραβαει απο αυτο που κανω εκεινη την ωρα αλλα μεχρι να καταλαβω οτι το ενιωσα εχει φυγει και δεν μπορω να βρω ποτε τι ηταν. Παντως εχει σχεση με το φοβο και με το δερμα και με τους ανθρωπινους ιστους και με το μπλε και νομιζω πως ισως εχει σχεση και με τις μαγνητικες και τις αξονικες που εκανα τοτε.
Δυστυχως η ευτυχως καποια χρονια αργοτερα αρχισα να τρεχω σερνοντας ενα τεραστιο και βαρυ σκοινι πισω μου και το σκοινι τραβηχτηκε πολυ φτανοντας σχεδον στο σημειο μονιμης πλεον παραμορφωσης. Τοτε, το αιμα ουρλιαζε μεσα μου πως τιποτα απο αυτα που κανω δεν ειναι σωστο και πως οταν μεγαλωσω θα με κλωτσανε ρινοκεροι για πλακα. Με πολυ δικαιο και υποχωρητικο τροπο τα στειλαμε ολα στον διαολο και βγηκαμε απο τα σωματα μας, το αιμα, εγω και η σκυλα. Το αιμα τοτε αρχισε να σκεφτεται πως κατι δεν κανει αυτο σωστα  και πως θα επρεπε να αυτοθυσιαστει για να μας σωσει και τους δυο κανοντας με να υποφερω και να καταληγω σημερα να ξερναω ψεματα και ανθρωπινα δερματα και κομματια απο αυτους τους διαλυμενους πνευμονες που σιγα σιγα σε εγκαταλειπουν.
Καλο θα ηταν το αιμα να μου ειχε αφαιρεσει ο,τι θυμαμαι, οχι απλως για να μη θυμαμαι αλλα και για να μη με θυμαται κανεις και να συνεχισουμε ολοι τις ζωες μας ετσι οπως ηταν πριν απο εναν χρονο.
Γιατι αυτη η μαλακια τωρα μας βασανιζει ολους και δεν ειμαι ανθρωπος που μπορει να ζησει με τον φοβο του, με τις τυψεις του και με αυτη τη σιχαμερη αισθηση αυτοεπιβεβαιωτικης καλοπερασης.
Οπως και να εχει, σκεφτομαι να παω να αγορασω ενα νησι κοντα στην κουβα να χτισουμε ενα ζεστο καπιταλιστικο σπιτι με το λλαμα το οποιο θα ειναι χωρισμενο στα δυο για να ζουμε εγω με τον αλεξ και το λλαμα με τον Τζεικομπ. Γιατι τα βαμπιρς ειναι ασπρουλιαρηδες φλωροι με χαλια προφιλ, οπως και οι αγελαδες.
Εμας μας αρεσουν οι αρκουδες ουτως η αλλως γιατι ειναι ειλικρινεις και αν στην τελικη δεν σε γουσταρουν θα σε βρισουν και θα τις βρισεις και εσυ και μετα θα γελατε. Αλλα ποτε δεν θα μπορουσα να βρισω μια αρκουδα. Τελος παντων, ετσι θα ειναι καλυτερα για ολους γιατι εχω αρχισει να μπερδευομαι επικινδυνα και κανεις δεν μπορει να μου το παρει πισω. Για να σου δωσω να καταλαβεις, σας βλεπω ολους στον υπνο μου καθε βραδυ και μου χαμογελατε επειδη σας χαμογελαω και εγω και μετα ερχεστε με τα μαχαιρια σας και τρελαινομαι.
Ενταξει, ολα καλα. Μονο μη με πλησιαζεις
Και μην την κοιτατε στα ματια γιατι δεν λεει ψεματα, μας μισει ολους (ναι, και εμενα)
geisha

Γενειάδες

Και αν με δουλευατε προχθες
εμενα δεν με νοιαζει
λεω και παλι ψεματα
σαν να'μαι kamikaze
Kερδισα το τσεκουρι μου
και φευγω για το νοτο
που θα σου στελνω γραμματα
βιδες και περγαμοντο
να φτιαξεις ενα ομοιωμα
της θειας σου της τρελας
ξαδερφη της παρανοιας
και διοικητη της βδελας
(εε οχι, δεν το εννοουσα φυσικα)
χαμογελαω και σφιγγομαι
να μη μου φαω τα χερια
σαν καπετανιος καθομαι
πεταω τα μαχαιρια
(υπεργρηγορα, πιο γρηγορα απο τους αλλους)
ετσι θα με σκεφτεσαι
και θα σε σκεφτομαι και εγω
με πεταμενα μαχαιρια
και χωρις πηρουνια
θα ξαναβρεθουμε
σαν χαρουμενα κουταλια
μονο που δεν ειμαι κουταλι
ειμαι μαχαιρι και θα σου καρφωσω το ματι. Oχι το δικο σου το ματι γιατι το δικο σου το ματι ειναι το πιο ομορφο που εχω δει με το δικο μου ματι.
χθες περιμενα που λετε στο λιμανι να ερθει το πλοιο
και
σου λεω
δεν ξερω τι περιμενω, ενα μηνυμα να μας σωσει ολους, τους δεινοσαυρους να ξαναερθουν και να μας πατησουν, εσενα να με χαστουκισεις, εσενα για να σε χαστουκισω, τον γρηγορο, τον αργο, το τιποτα, το ξενοδοχειο, την αρκουδα μου, την αγωνια, την καρδια μου τη σφιγμενη, κατι απο ολα αυτα τελος παντων.
Αληθεια σκαμπο, νιωθω σαν να μου κραταει καποιος την καρδια και να τη σφιγγει και δεν ξερω αν φταιει το οτι πινω τσαι και μετα τρωω τα φυλλα.
η μηπως οι βαλβιδες μου εχουν προβλημα?
Καποιος με δαγκωσε και το ξεχασα
και μετα το θυμηθηκα αλλα ειχαν περασει μηνες και ολα ηταν μια μακρινη μπουρδα
ρε τι λεω ο μαγκας
φταιει που ξεκινησα να παιζω παλι σημερα. Πρεπει να παμε να σκοτωσουμε τους δουλεμπορες γιατι επιασαν εναν φερελνταν και του εκαναν τη ζωη ενα δυσκολο χαλι
kill em all κλουφρηδες

λαμεντ!

Πολυ καιρό λείπουμε.
Βαριέμαι επικίνδυνα.

Θα κάνω καμια τρέλα.

Θα ξυρίσω τα φρύδια μου.
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα